நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 28

அன்றிரவு உணவுக்கு பிறகு, ஜேம்ஸும் எட்வர்டும் சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். எட்வர்டுக்கு வேறெந்த திட்டமும் இருக்கவில்லை. அதனால், அவன் இன்று ஜேம்ஸுடன் கழிக்க முடிவு செய்திருந்தான். திடீரென்று அங்கு இடியும் மின்னலும் தோன்றி மழை பொழியத் துவங்கியது. ஜேம்ஸ் கொஞ்ச நேரம் அந்த மழையையும் மின்னலையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“ஜேம்ஸ்…. என்ன அப்படி அந்த மழையையே பார்த்துகிட்டு இருக்குற….? பழைய ஞாபகம் எல்லாம் வருதா…?” எட்வர்ட் கேட்டான்.

“இங்க வா என் கிட்ட….” எட்வர்ட் அழைத்தான். அவன் கட்டிலில் சாய்ந்து படுத்துக் கொண்டான். ஜேம்ஸ் எழுந்து அவன் அருகில் வந்தான். எட்வர்ட் ஜேம்ஸை இழுத்து அவன் உச்சி முகர்ந்தான். ஜேம்ஸை கட்டி அணைத்துக் கொண்டு ஆறுதல் தந்தான். அவனுக்குத் தெரியும். ஜேம்ஸ் ஏதோ ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்தால் அவன் பழைய நினைவுகளில் மூழ்கியுள்ளான் என்று. அது போன்ற தருணங்களில் எட்வர்ட் தன்னை ஜேம்ஸுக்கு அரணாக காட்டிக் கொள்வான்.

“எட்…. நான் இந்த மழையை ரொம்ப வெறுக்கிறேன்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“ம்ம்ம்ம்… எனக்கு புரியுது ஜேம்ஸ்….” எட்வர்ட் ஜேம்ஸின் முதுகை வருடினான்.

“உண்மையில சொல்லணும்னா, நான் எல்லா சீசனையும் வெறுக்கிறேன்… கொஞ்சம் இரு உனக்கு ஒண்ணு காட்டுறேன்….” சொல்லிவிட்டு ஜேம்ஸ் எழுந்து சென்று தன் மேசை அறையிலிருந்து ஒரு குறிப்பேட்டை எடுத்துவந்தான். அது அவன் எங்கு சென்றாலும் எடுத்துச் செல்லும் குறிப்பேடு. இதுவரை எட்வர்ட் அந்த குறிப்பேட்டை எடுத்துப் பார்த்ததில்லை.

ஜேம்ஸ், அதைப் பிரித்துக் காட்டினான். எல்லாம் தமிழில் எழுதப்பட்டிருந்ததால் எட்வர்ட்டுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. ஜேம்ஸ் எல்லாவற்றையும் படித்து விளக்கினான்.

ஜேம்ஸின் குறிப்பேட்டு கவிகள்:

பிரிவாற்றாமை

1.மழைக்காலத்தை வெறுக்கிறேன்

மழைத்துளி மண்விழக் கண்டால்

அழத்தோன்றும் அன்பே எனக்கு

செம்புலப்பெயல் போல் நாமன்று

இன்புற்றுக் கிடந்த அந்த இனிய

நினைவுகள் என்னுள் எழுந்துவிடும்.

என் ஏக்கம் கொழுந்துவிடும்.

இன்னும் எத்துணைநாள்

மழையை நான் மறுப்பேன்…

மண்வாசம் தனை வெறுப்பேன்…?

புயலும் இடியும் மழையும்

மின்னல் பெருங்காற்றும்

எதுவும் வந்தபோதும்

என்னுடன் நீயிருப்பாயே – இன்றோ

இதயம் நொறுங்கிப் போய்

இன்பம் அற்றுப் போய்

எதையும் இழந்தவனாய்

பிரிவெனும் பெருந்துயர் கூட

ஆற்றாமல் தவிக்கிறேன் – இந்த

மழைக்காலத்தை வெறுக்கிறேன்.

2.பனிக்காலத்தை வெறுக்கிறேன்

அம்புலி காயுமிந்த

ஆளில்லா பனிப்பொழுதில்

கம்பளிப் போர்வையை

கழுத்துவரை போர்த்தி உன்

மார்பொடு மார்புரசி

வெப்பம் தேடியதும்

காதற்பெரும் புனலில்

தெப்பம் போல் நீந்தியதும்

மலரெல்லாம் உறைந்து போய்

மணமெல்லாம் இறந்து போய்

இரவெல்லாம் தவித்திருக்க

எல்லாமும் தனித்திருக்க

உடையெல்லாம் உடல்நழுவியுன்

இடையொடு யான் கூடி

காதற் செய்த அந்த

களிப்பான தருணங்கள்

இனிப்பான இரவுகளென்

எண்ணத்தில் இன்னும் வாழ

ஏதுமிழந்தவனாய்

பிரிவெனும் பெருந்துயர் கூட

ஆற்றாமல் தவிக்கிறேன் – இந்த

பனிக்காலத்தை வெறுக்கிறேன்.

3.பின்பனிக்காலத்தை வெறுக்கிறேன்

விடியலில் விழித்தெழும் போதுன்

மடியினில் கிடந்து மயங்கி துஞ்சி

கொடிய பனிசூழ்ந்த வெளியினில்

இடையினில் கைநெருக்கி நகர்ந்து

பிச்சியாய் உன்னைச் சுற்றிவந்து

எச்சிற் பழமுண்டு எல்லாம் கண்டு

குச்சிகள் எல்லாம் பொறுக்கி

நச்சினிர்க் கல்லால் நெருப்பு மூட்டி

குளிர் விரட்ட அருகிஅமர்ந்து

வெளிர்ந்த என் மேனி வெப்பம் சேர்த்து

மிளிர்ந்த எழிற்கோலம் மறக்கமாட்டேன்.

காலை கதிர்வந்தும் கலையாத மேகம்போல்

நாலைதிசையெங்கும் நிற்கும் பனியிலோடி

உதடு குவித்து ஊத வெண்புகை பரவுகையில்

அதையும் பார்த்து நாம் ஆர்பரித்துச் சிரித்த

கதையும் என் கனவில் அன்றாடம் நடக்கையில்

இதையும் பொறுத்தின்னும் இருப்பது ஏனோ…?

என்னுயிர் பிரிவினால் பெருந்துயர் கூட

இன்னுயிர் ஆற்றாமல் தவிக்கிறேன் – இந்த

பின்பனிக்காலத்தை வெறுக்கிறேன்.

4.வேனிற்காலத்தை வெறுக்கிறேன்

வாசனை மலரெல்லாம் வழியில்

ஆசையாய் தழுவிவந்த தென்றல்

வீசிட நுழைந்த வீட்டில் நீயும் நானும்

பேசியே கிடந்த பொழுதுகள் எல்லாம்போய்

தனியாய் நானும் இருக்கும் இந்த

தாங்கவொண்ணா காலம் எப்போது முடியும்?

மாலை மயங்கும் போது மையல் கொள்ள

காலை வரும் வரை கட்டாந்தரை சொர்க்கமாக

வானம் பார்த்து விண்மீன் எண்ணி

மோனத் தவம் செய்யும் காதற் விளையாட்டெல்லாம்

வீணே எனக்கு இப்போது வேண்டுமென

நானும் தவிக்கிறேன். நீயின்றி துடிக்கிறேன்.

காதற் பெருங்குற்றம் காதலர் குற்றவாளிகள்

சாதற் சாலச்சிறப்பு செத்தோர் செய்த சிறப்பு.

ஈதெல்லாம் அறியாப் பேதை இங்கு

தீதான இவ்வுலகில் உனைச்சேர்ந்த ஓரின்பம்

தவிர வேறெதுவும் இல்லை எனக்கு.

இன்ப நிலவொளியில் இனியும் நனைந்திருக்க

நீயிங்கு என்னுடனில்லை. நிலவும் நிற்பதில்லை.

பிரிவின் பெருந்துயர் கூட

ஆற்றாமல் தவிக்கிறேன் – இந்த

வேனிற்காலத்தை வெறுக்கிறேன்.

5.முதுவேனிற்காலத்தை வெறுக்கிறேன்

காற்றிடை வீசும் கார் மழைத் தூவும்

ஆற்றிடை மீனெல்லாம் அதிரி குதிக்கும்.

மாற்றங்கள் இவையெல்லாம் காணும் போது

நேற்று உன்னுடன் நெடுங்கரையெல்லாம்

சுற்றித் திரிந்த அந்த சுகமான மாலைகளும்

கடும்புயலென புழுதிவாரி வீசும்

காற்றுபறந்த முற்பகல் நேரமும்,

இன்னும் என்னன்ன நினைவுகள் எனக்குள்.

உன்னோடு தேநீர் அருந்திய உன்னத நிமிடங்கள்

உன்னோடு சிற்றுணவு உண்ட சிறந்த நேரங்கள்

காதற் கதையெல்லாம் பேசிக் கழித்த நாட்கள்

கைகள் கோர்த்து கட்டிலில் கிடந்த இரவுகள்

என் மார்பின் வெப்பமெல்லாம் பெருமூச்சாய்

உன் அன்பின் நினைவுகள் தெருநாய்கள் போல்

என் வீட்டு வாசலிலேயே பழியாய்க் கிடக்க

விரட்ட மனமில்லை, விரட்டினால் காவலில்லை.

உலகம் மிகக் கொடிது, உன் பிரிவு வலி பெரிது.

அப்பிரிவின் பெருந்துயரின் அலையில் சிக்குண்டு

ஆற்றாமல் தவிக்கிறேன் – இந்த

முதுவேனிற்காலத்தை வெறுக்கிறேன்.

6.கோடைகாலத்தை வெறுக்கிறேன்

வெயிலெரியும் நடுப்பகல் பொழுதிலுன்

குளிர்ந்த பார்வைக்காய், கொஞ்சும் இதழுக்காய்

காத்திருந்த அந்த கதிர்பொழியும் நாட்கள்.

மாலை நீவர தாமதம் ஆனாலுமுன்

வேலை நீட்சியால் வெறுமையுடன் போனாலுமுன்

சட்டையின் கதகதப்பில் கன்னம் வைத்து

அதன் வாசத்தை நாசியில் நிரப்பி

நீயில்லா நிலவுகளை நிம்மதியின்றி கழித்து

என்பிலதனை அன்பிலாது காயும் கனலிபோல்

உன்னை எண்ணி காயும் என்றனுக்கு

உடல் சூடு நோய் கண்டால் ஓடிவந்து

நீர்விளையாடி என் மெல்லுடல் மடலவிழ்த்து

தார்சுற்றும் வண்டு போல் தாகம் தணிப்பாயே

அந்த வேண்டாத ஞாபகங்கள் எனக்குள் வந்து

எந்தன் தீண்டாத உடலெல்லாம் வெயில்போல் எரியும்.

குளிர்தேடி உன்நிழலில் உறைந்திருந்த என்னை

வெளியே தவிக்கவிட்டு விதிசெய்த விளையாட்டால்

தனிமை வெப்பத்தில் தவியாய்த் தவிக்கிறேன் –இந்த

வெயில்காலத்தை அடியோடு வெறுக்கிறேன்.

ஜேம்ஸ், ஒவ்வொரு வரிக்கும் விளக்கம் சொன்னான். அவைகள் வரிகள் அல்ல, அவன் வலிகள். கண்ணீர் பொழிந்து அந்த குறிப்பேடு நனையவும் அதை எடுத்து அப்பால் வைத்துவிட்டு, எட்வர்ட்டின் மார்பில் சாய்ந்து அதை தண்ணீரால் நனைத்தான். எட்வர்டின் இதயம் இறுகிப்போனது. அவன் உணர்வுகள் உறைந்துபோயின. அவன் எண்ணங்கள் எரிந்துபோயின. அவன் காதலின் வலிமையை வலியை எண்ணி கண்ணீர் பெருக்கினான். தான் இழந்த வாழ்வை எண்ணி, பிரிந்த காதலனை எண்ணி இந்த உலகையே அதன் எல்லா அழகுகளுடனும் அடியோடு வெறுக்கும் ஒரு காதலனை இப்போதுதான் அவன் முதன்முதலாய்க் காண்கிறான்.

காதல் அவ்வளவு வலிமையானதா என்ன…? எட்வர்ட், ஜேம்ஸை உறங்கச் செய்துவிட்டு தன்னால் உறங்கமுடியாமல் தவித்தான். தான் ஜேம்ஸுக்கு செய்யக்கூடிய உதவி என்று ஏதேனும் ஒன்று இருக்கக்கூடுமா என்ன…? ஒருவேளை வெற்றிச் செல்வனை தேடிப் போவதன் மூலம் ஜேம்ஸுக்கு உதவக்கூடுமல்லவா… இவ்வளவு காதலுடன் காத்திருக்கும் ஜேம்ஸின் காதலன் வெற்றிச் செல்வனும் ஒருவேளை இதே அளவு காதலுடன் காத்திருக்கக் கூடுமோ என்னவோ…? அவ்வாறு காத்திருப்பானாயின் அவனை இவனோடு சேர்த்துவைத்தால் அதுவன்றோ தான் செய்யக்கூடிய பேருதவி…!! இவ்வாறெல்லாம் எண்ணிக்கொண்டு எட்வர்ட் உறங்கிப் போனான்.

விசாகப்பட்டிணம், கே.எஸ்.பப்ளிக் ஸ்கூல்:

“சார்… ஒரு நிமிஷம்…” ஒரு பெண்ணின் அழைப்பு ஒலி கேட்டு வெற்றிச் செல்வன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

“சொல்லுங்கம்மா…” அவன் கேட்டான்.

“நீங்க V.அகிலனோட அப்பா தான…?” அந்தப் பெண் கேட்டாள்.

“ஆமாம்மா, அகிலன் என் பையன் தான்… இப்பதான இறக்கிவிட்டேன்…” வெற்றி சொன்னான்.

“பாத்தேன் சார்… நீங்க அகிலனோட கிளாஸ் டீச்சர மீட் பண்ணுங்க சார் ஒரு நிமிஷம்…” அந்தப் பெண் சொன்னாள்.

“சரிம்மா… எங்க இருக்காங்க…?” வெற்றி கேட்டான்.

“இங்க…” அந்த பெண் ஒரு அறையை சுட்டிக்காட்டினாள்.

வெற்றி அந்த அறையை நோக்கிச் சென்றான். ஒரு பெண் வெளியே வேகவேகமாக வந்து கொண்டிருந்தாள்.

“சார்… நீங்க….” அந்தப் பெண் இழுத்தாள்.

“நான் அகிலனோட ஃபாதர்… V.அகிலன், எல்.கே.ஜி, சி செக்‌ஷன்….” வெற்றி சொன்னான்.

“ஓ… சார்… ஐயாம் சிந்து… அவனோட க்ளாஸ் டீச்சர்…. நாளைக்கு மதர்ஸ்டே மீட்டிங் இருக்கு…. அகிலனோட அம்மாவ வரச் சொன்னீங்கனா நல்லா இருக்கும்…” சிந்து சொன்னாள்.

“அப்படியா… சாரி மேடம்… அகிலனோட அம்மா இப்ப உயிரோட இல்ல… அவங்க ரெண்டு வருஷம் முன்னாடி தவறிட்டாங்க…” வெற்றிச் செல்வனின் கண்கள் கலங்கின.

“ஐயாம் டோட்டலி சாரி சார்… எனக்கு தெரியாது… தெரியாம கேட்டுட்டேன்… தயவு செஞ்சு வருத்தப்படாதீங்க சார்….” சிந்து பதறினாள்.

“பரவாயில்ல மேடம்… இட்ஸ் ஓகே…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றான். அவன் இதயம் கனத்தது. அவனால் துக்கத்தை அடக்க முடியாவிட்டாலும், மிகவும் சிரமப்பட்டு அடக்கிக் கொண்டு வேலைக்குச் சென்றான்.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com