நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 25

ஜேம்ஸ் குறிப்பேட்டில் எழுதத் துவங்கினான்.

”அன்புள்ள, என் உடல் உயிர் உள்ளம் ஆகியவற்றுக்கு உரிமையுள்ள என் மணாளன் வெற்றிச் செல்வனுக்கு, இந்த உலகில் வாழும் தகுதியை முற்றிலும் இழந்து விட்ட ஒரு அநாதை ஜேம்ஸ் எழுதுவது….

இந்த முடிவை நான் எடுத்ததற்காக உன்னிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக் கொள்கிறேன் வெற்றி… எனக்குத் தெரியும் நீ இதற்காக எவ்வளவு துன்பப்படுவாய் என்று. ஆனால் என்னால் இதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் செய்ய இயலாது. நீ இங்கு இருந்திருந்தால் இது நடந்திருக்காதோ என்னமோ, யாரறிவார்…?

வெற்றி உன் தாயார் என்னைச் சபித்துப் பேசிய வார்த்தைகளையோ, உன் தந்தையார் என்னை பெல்ட்டால் அடித்தி ரத்தம் சொட்ட சொட்ட துன்பத்தில் தள்ளியதையோ நான் ஒருபோதும் தவறாக கருதமாட்டேன். ஒரு விதத்தில் இந்த உணர்ச்சிகளை புரிந்து கொள்வதற்கான முகாந்திரம் எனக்கில்லாவிட்டாலும் அவர்கள் இதை ஏன் செய்திருப்பர் என என்னால் நன்றாய் விளங்கிக் கொள்ள முடிகிறது.

வெற்றி, நாம் வாழும் இந்த சமூகம் நம்மைப் போன்ற ஓரினச் சேர்க்கையாளர்களை பாவப்பட்ட பிறவிகள் என்றும், சமூகக் கேடு என்றும், இறைவனால் சபிக்கப்பட்டவர்கள் என்றும் நினைக்கக்கூடியது. முதலாவதாக, உன் தாய் தந்தை மற்றும் குடும்பத்தினர் இந்த சமூகத்தின் அங்கம் தான். ஒருவேளை அவர்கள் புரட்சி செய்ய நினைத்து நம்மை ஏற்றுக் கொண்டாலும், இந்த சமூகத்தின் வெறுப்புக்கு அவர்கள் உள்ளாக நேரிடும் என்பது தான் நிதர்சனமான உண்மை. அத்தகைய வெற்றுப்பினால், அந்த குடும்பத்தின் ஒவ்வொரு அங்கத்தினரும் ஒவ்வொரு விதத்தில் பாதிக்கப்படக்கூடும். அடுத்தவன் வீட்டு படுக்கையறையை மட்டுமே உற்று நோக்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்த சமூகத்தில், நம்முடைய அன்பின் வெளிப்பாடு அவர்களுக்கு அருவறுப்பாய் போகக்கூடும் என்பது ஆச்சரியமில்லை.

வெற்றி, நாம் என்றைக்காவது பேருந்தில் பயணிக்கும் போது, கூட்டமாக உள்ள நேரத்தில், யாரவது ஒரு வயதான பெரியவர் வந்தால், யாராவது எழுந்து இடம் கொடுக்க மாட்டார்களா என நம் விசனப்படுவதுண்டு. ஆனால் நாம் எழுந்து இடம் கொடுப்பதில்லை. அதைப் போலவே, யாராவது விபத்தில் அடிபட்டு விழுந்து கிடந்தால், யாராவது வந்து காப்பாற்ற மாட்டார்களா என எதிர்ப்பார்ப்பதுண்டு. ஆனால், நாம் உடனே செயலில் இறங்குவதில்லை. ஆயிரத்தில் ஒருவன், அல்லது லட்சத்தில் ஒருவர் தான் அவ்வாறு புரட்சிகரமாக செயல்படக்கூடும். உன் வீட்டில் இருப்பவர்கள் யாரும் அவ்வாறு ஆயிரத்தில் ஒருவராகவோ, லட்சத்தில் ஒருவராகவோ இல்லாமல் போனதைக் கண்டு நாம் வியப்படையத்தேவையில்லை.

உன் தாய், உன்னை தன் உடல் நோக பெற்றெடுத்தவள். என் தாயைப் போல் பெற்ற குழந்தையை தூக்கி எறியாமல், உன்னை அன்பு சொரிந்து வளர்த்தவள். தன் உதிரத்தை பாலாக்கி, தன் அன்பை சோறாக்கி உன்னை ஊட்டி வளர்த்தவள். நான் உன் வாழ்வில் வந்திருக்கும் முன்னரும், நான் உன் வீட்டார்க்கு தெரிய ஆரம்பிக்கும் முன்னரும், நீ அவர்களோடு பழகி, தினம் அவரோடு கழித்து, அங்கு சென்று உறங்கி, உன் உரிமையை நிலைநாட்டி, ஒழுங்கான புதல்வனாய் இருந்தவன் தான்.

என் வரவு, உன் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய மாற்றங்கள் உனக்கு மகிழ்ச்சியை ஒருவேளை அளித்திருந்தாலும், அவர்களுக்கு கவலையையும் துன்பத்தையும் அளித்திருக்கிறது என்பது தான் உண்மை. உன்னை அவர்கள் ஒதுக்கி வைத்தால் தான் அவர்களால் இந்த சமூகத்தில் வாழ இயலும். ஆனால், அவர்களுடைய அன்புக் குழந்தையான உன்னை எவ்வாறு ஒதுக்கி வைக்க இயலும். எனவே, அவர்களுக்கு ஏற்படும் கோபம், வெறுப்பு மற்றும் எரிச்சல் எல்லாம் என் மீது தானே திரும்பும். உன்னை நான் மாற்றியதாகவே எண்ணுவார்கள் அல்லவா… நான் அவ்வாறு வேண்டுமென்றே செய்யாவிட்டாலும், அது தானே உண்மை. என் வரவு தானே உன்னை மாற்றிவிட்டது.

என் உடலெல்லாம் எரியும் போதும், என் உயிரெல்லாம் வலிக்கும் போதும், என் உள்ளமெல்லாம் நோய் கொண்ட போதும், எனக்கு அவர்களிடத்தில் கோபமோ, வெறுப்போ இல்லை வெற்றி… உன் மீது எனக்கு பொறாமை தான் வருகிறது. உன் மீது அன்பு செலுத்த எத்தகைய பெற்றோரை நீ பெற்றிருக்கிறாய்…!! என் மீது அன்பு செலுத்த யாருமில்லை வெற்றி… உன்னைத் தவிர… ஆனால், நீ செலுத்தும் அன்பும் உனக்கு சிக்கலை உண்டாக்குகிறது. ஆக, இந்த பிரச்சினைக்கு ஒரே ஒரு தீர்வு தான் உள்ளது. உன் வாழ்க்கையில் இருந்து நான் மறைந்துவிட வேண்டும். இந்த உலகத்தில் உன் வாழ்க்கையைத் தவிர நான் எங்கே சென்று வாழ்வேன் வெற்றி…? எனக்குத் தெரியவில்லை.

என் ஃபாதருக்கு செய்து கொடுத்த சத்தியம் என்னைச் சாகவும் விடாமல் தடுக்கிறது. நான் கட்டாயம் சாக மாட்டேன். இந்த உலகத்தின் எங்கோ ஒரு மூலையில், உன் ஜேம்ஸாக என்றும் வாழ்ந்திருப்பேன். என் உயிர் போகும் வேளை வருமாயின், உன்னைத் தேடி வருவேன் வெற்றி… உன் மடியில் தான் என் உயிர் போகும்.

உலகில், உயிர்கள் தோன்றிய நாள் முதல், மனித இனம் பூத்த நிமிடம் முதல், அவர்களுக்குள் காதல் எனும் அன்புவழி உண்டான நொடி முதல், காதலை எதிர்ப்பவரும் பழிப்பவரும், அழிக்க நினைப்பவரும் தோன்றிவிட்ட ஆபத்தான உலகம் இது. இங்கு இயற்கை விதித்த நியதியான, ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையேயான காதலே வெறுக்கப்படும் போது, நம்மைப் போன்று இயற்கைக்கு மாறுபட்ட காதலை வெளிப்படுத்துவோரை இந்த சமூகம் போற்றுமா என்ன…? போற்றாவிட்டாலும் பரவாயில்லை… வாழவைக்குமா என்ன..? கட்டாயம் அவ்வாறு நிகழ வாய்ப்பில்லை.

அதனால் என் முடிவு தான் சரி. என் உடல் உன்னைவிட்டு செல்லும். என் உள்ளம்… அதை நீ தரமாட்டாய் என எனக்கு தெரியும். என் உயிர், அது உன் உயிரோடு சேர்ந்தது. நீ சஞ்சலமில்லாமல் அமைதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும், நானும் இவ்வுலகில் ஏதோ ஒரு மூலையில் சஞ்சலமில்லாமல் அமைதியாக வாழ்ந்திருப்பேன்.

கட்டாயம் நான் துன்பத்தில் விழுந்துவிட மாட்டேன் வெற்றி… எதற்காக நான் துன்பப்பட வேண்டும். உன் மார்பின் மீது துயில் கொள்ளும் இரவுகள் இனி எனக்கு கிடைக்காது, அதற்காகவா…? உன் இதழின் இனிப்பில் இன்பம் கொள்ளும் முத்தங்கள் நான் பெறமாட்டேன்… அதற்காகவா….? உன் வாசம் பிடித்து காலை எழுகின்ற சுகங்கள் எனக்கு இனி இல்லை, அதற்காகவா…? உன் குரலையே இனி நான் கேட்கமாட்டேன்… உன் முகத்தையே இனி பார்க்க முடியாது, அதற்காகவா…? உன் தீண்டலில் உருகி, உன் புணர்ச்சியில் கரைந்து போகவியலாது, அதற்காகவா…? உன் மடியில் கிடந்து குளிர் நீங்க உன் வெப்பம் பெறப்போவதில்லையே, அதற்காகவா…? என் வாழ்வின் உயிர் சுடர், மங்கா விளக்கு, நீ இனியினிறி இருளில் கிடந்து தவிக்கப்போகிறேனே அதற்காகவா…? எங்கோ ஒரு குப்பைத் தொட்டியில் அநாதையாய் இருந்த என்னையும், உன் வாழ்வின் சரி பாதியாக்கினாயே, இன்று உன்னை விட்டு செல்கிறேனே, அதற்காகவா..? காதலின் வலிமையையும், மென்மையையும் எனக்கு ஒரு சேர உணர்த்தினாயே, இனி அவற்றை நான் யாரிடம் கற்பேன், அதற்காகவா…? அடுத்துள்ள மனிதர்களிடம் அன்பு செய்ய என்னைப் பணித்தாயே, இனி நான் யாரிடம் ஆணை கொள்வேன், அதற்காகவா…? என் மகிழ்ச்சியை எல்லாம் இந்த சமூகம் பிடுங்கிக் கொண்டதே அதற்காகவா…? என் வாழ்வின் ஒரே அமைதியான இறப்பையும் என்னால் பெற இயலாமல் போனதே, அதற்காகவா…? எதற்காக நான் துன்பத்தில் விழவேண்டும் வெற்றி…

நான் அழுதாலோ, துன்பப்பட்டாலோ, உன்னால் நிம்மதியாக இருக்க முடியாது என எனக்குத் தெரியும்… அதனால், அவ்வாறு நான் செய்ய மாட்டேன்…

நான் இன்று இந்த முடிவை எடுத்து உன்னை விட்டு போவது, நீ உன் தாய் தந்தையர் மகிழும் படி வாழ வேண்டும் என்பதற்காகத் தான் வெற்றி… நீ என்னைத் தேட வேண்டும் என்று எண்ணாதே… இந்த உலகம் மிகவும் பெரியது வெற்றி. அதனால், நீ தயவு செய்து, அவர்கள் மகிழ்ச்சிக்காக வாழ வேண்டும். அடுத்தவரையும் மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்திப் பார்ப்பதில் தான் உண்மையான இன்பம் இருப்பதாய் எனக்கு உணர்த்தியவனே நீதான். அங்ஙனமிருக்க, நீயும் அதை கடைபிடிக்க வேண்டும்.

நான் போகிறேன்.

உன் மீது மாறா அன்பும், காதலும் என்றும் கொண்டிருக்கும், துரதிருஷ்டசாலியும், அநாதையுமான,

ஜேம்ஸ்.”

கடிதத்தை அவன் எழுதி முடிக்கையில், அவன் கண்களில் இருந்து ஆறாய் பெருகி, அருவியாய் வழிந்த கண்ணீர்த்துளிகள் அக்கடிதத்தை நனைத்திருந்தன.

அவன் அதை எடுத்துவந்து கூடத்தின் நடுவில் இருந்த தேநீர் மேசையின் மீது வைத்தான். அது பறந்து விடாமல் இருக்க அதன் மீது கண்ணாடி குவளையை வைத்தான்.

தன் படுக்கையறைக்குச் சென்றான். அங்கு இருந்த படுக்கையில் ஒரு முறை படுத்தான். வெற்றிச் செல்வனின் வாசம் அதில் பரவியிருப்பதை உணர்ந்தான். நெஞ்சைப் பிசையும் சோகம் அவனை ஆட்கொண்டது. அந்தப் படுக்கையில், வெற்றிச் செல்வனின் அணைப்பில், அடங்கிப் போய் பாதுகாப்பாய் கழித்த எத்துனையோ இரவுகளை நினைத்துக் கொண்டான். இனி அந்த பாதுகாப்பு தனக்கு கிடையாது என அவன் முடிவு செய்திருந்தான்.

தான் எப்போதும் எடுத்துச் செல்லும் தோளில் மாட்டிக் கொள்ளும் ஒரு சிறு பையை எடுத்துக் கொண்டான். அங்கிருந்து அவன் எடுத்துக் கொண்டது இரண்டே பொருட்கள் தான். ஒன்று வெற்றி அவனுக்கு அன்பளிப்பாக கொடுத்த அந்த பொம்மை. மற்றொன்று அவன் கொடுத்த வாழ்த்து அட்டை. தன் சான்றிதழ்கள், கடவுச் சீட்டு (பாஸ்போர்ட்), கொஞ்சம் பணம் இவற்றோடு எந்த துணியும் எடுத்துக் கொள்ளாமல் படுக்கையறையை விட்டு வந்தான். கூடத்தில் இருந்த சோபாவின் மீது அமர்ந்தான். எத்துணையோ மாலை வேளைகளில் வெற்றிச் செல்வனின் மடியில் கிடந்து இந்த சோபாவில் தான் அவர்கள் பல கதைகள் பேசி பொழுதைக் கழிப்பார்கள்.

அருகில் இருந்த தேநீர் மேசையின் மீது அவன் எழுதி மடித்து வைத்திருந்த கடிதம் மின்விசிறியின் காற்றில் ஆடிக்கொண்டிருந்தது. அவன் மெல்ல எழுந்தான். விளக்கை அணைத்தான். வீடு முழுதும் இருள் கப்பியது. கதவின் திறவு கோலை திருப்பி, திறந்தான். வெளியே வந்து பூட்டினான். தன் முகத்தை நன்றாய் துடைத்துக் கொண்டான். நள்ளிரவு தாண்டி விடியலை நோக்கி நேரம் நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. கீழே படி வழியாக இறங்கி வந்தான். காவலாளியிடம் வீட்டுச் சாவியைக் கொடுத்துவிட்டு, வெற்றிச் செல்வன் வந்தால் அவனிடம் கொடுக்குமாறு சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றான். காவலாளி முதலில் சற்றுக் குழம்பிப் போனான். இந்நேரத்தில் அவன் எங்கு செல்கிறான் என்று நினைத்து துணுக்குற்றான். இருந்தாலும், அவனால் அதற்கு மேல் ஒன்றும் கேட்கவோ, செய்யவோ இயலாது. அவன் சாலைக்கு வந்து ஜேம்ஸ் போவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஜேம்ஸ், சாலையின் திருப்பத்தில் மறைந்து விட்டான்.

ஜேம்ஸின் வீட்டில், இருள் சூழ்ந்திருந்தது. மின்விசிறி மட்டும் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அவன் எழுதி வைத்திருந்த அந்தக் கடிதம் காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது, ஒருவாரம் கழித்து வெற்றிச் செல்வன் அதை எடுக்கும் வரை…..

நான்காம் கவிதை - பிரிவு

எங்கோ, இருளின் அந்தகாரத்தில்

குருடனைப் போல் தவிக்கிறேன்.

அங்கே ஒளி செய்ய என் நிலவில்லை

நீல வானம் நிறங்கருத்து எங்கும் இருள்.

என் பகலெல்லாம் அதள பாதாளத்தில்

பகலவன் இருந்தாலும் பயனில்லை

நான் இன்னும் நரகத்தின் நுழைவாயிலைத்

தொடவில்லை. தொட்டுவிட்டால் பயமில்லை.

என் கைப்பிடித்து கடைசிவரை வருவாய்

என நான் நினைத்தது மூடம் தான்.

உன் தாயும் தந்தையும் என்னைவிட

முக்கியம் என மறந்தது அறிவீனம் தான்.

மறைந்து போகிறேன் உன்னைவிட்டு

எனக்கு மன்னிப்பு ஒன்றே வேண்டுகிறேன்.

குறைந்து போகிறேன் உன் மதிப்பில்

அதிலும் உன்னை துன்புறுத்தி.

வாழ்வின் இன்பத்தை எனக்குப் புரந்தவனே

உன் வாழ்க்கையை பாலையாக்குகிறேன்.

தாழ்வின் நிலை வராது என்னைத்

தடங்கை தாங்கியவனே, தாக்கிவிட்டேன் உன்னை.

தீரா நரகத்தில் யுகம் பல உழன்றாலும்

மாறாது நான் செய்த பாவம்.

ஆறாது நீ கொண்ட ஆழப்புண்.

சேராது என்னுயிர் சுவர்க்கம் தன்னில்.

உன் மடியில் தலைவைத்து

உயிர் விடும் அந்நாள் தான்

என் வாழ்வின் பொன்னாள்.

காத்திருப்பேன் அதுவரை,

பிரிவின் வலியோடு…

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com