அன்பு நண்பர்களே! இந்தக் கதையை படித்து பலரும் நேரடியாகவும், தனிப்பட்ட அஞ்சல் வழியாகவும், மின்னஞ்சல் வழியாகவும் எமக்கு பாராட்டுகளைத் தெரிவித்தீர்கள். அவர்கள் அனைவருக்கும் தனித்தனியாக எம்மால் பதிலளிக்க இயலவில்லை... ஆனால், அவர்களது வாழ்த்துக்களும் பாராட்டுகளுமே எம்மை இதுகாறும் எழுதத் தூண்டியவையாகும். நன்றிகள் பல உரித்தகட்டும் எம்மவர்க்கு... கார்த்திக்.
2004 ம் ஆண்டு டிசம்பர் 26ம் நாள் தான் ஆழிப் பேரலைகள் தோன்றி பல லட்சம் மக்களைக் கொன்று குவித்தன என்பது நண்பர்கள் அனைவருக்கும் நினைவிருக்கக் கூடும். அன்றைய தினம் ஏற்பட்ட ஆழிப் பேரலைதான் நாம் முன்பு குறிப்பிட்டது.
“வெற்றி வந்துடு வெற்றி.. ப்ளீஸ்… வந்துடு…” ஜேம்ஸ் கத்தியதோடு மற்றும் நில்லாமல், வெற்றியை நோக்கி ஓடினான்.
ஜேம்ஸ் தன்னை நோக்கி ஓடிவருவதைக் கண்டதும், வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸை நோக்கி ஓடினான். ஜேம்ஸின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு ஓடினான். அரசு விடுதியின் பின் புறத்தை அவர்கள் அடைந்தனர். ஆனால், அதன் மேல் மாடியின் மாடம் மிக உயரத்தில் இருந்தது. அலை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. வெற்றிச் செல்வன் சிறிது கூட தயங்காமல், ஜேம்ஸின் இடையைப் பிடித்து தூக்கி அந்த மாடத்தை பற்றிக் கொள்ளுமாறு செய்தான். ஜேம்ஸ் பற்றி ஏறிக் கொண்டு, வெற்றிக்கு கை கொடுத்து தூக்கிவிட திரும்பிய போது, சரியாக, வெற்றிச் செல்வன் அலையினால் தாக்குண்டான். அலை அவனை சுவற்றோடு சேர்த்து ஓங்கி அறைந்தது. அவன் கால்கள் முறிந்து போயின. அவனால் நீந்தவோ, நகரவோ கூட முடியாமல், அலையின் வேகம் இருந்தது. ஜேம்ஸ் நின்றிருந்த மாடத்தின் சில அங்குலங்கள் நீரில் மூழ்கின. அவனால் வெற்றிச் செல்வனை எங்கும் காண முடியவில்லை. அவன் கை கால்கள் உதறின.
“வெற்றிறீறீ…. வெற்றி… வெற்றி… ஓ மை காட்… வெற்றி… வந்துடு வெற்றி… ப்ளீஸ் வெற்றி… வெற்றி…. ஆஆஆஆஆஆஆ………” ஜேம்ஸ் வெறி கொண்டவனைப் போன்று கத்தினான். தன் குழந்தையை கிணற்றில் போட்டுவிட்டத் தாயைப் போல அவன் ஆக்ரோஷமாகக் கத்தினான்.
வெற்றியின் கைகள் தண்ணீருக்கு மேலே தெரிந்தன. ஜேம்ஸ் அந்தக் கைகள் இரண்டையும் பிடித்துக் கொண்டான். இறுகப் பிடித்துக் கொண்டான். அவன் மாடத்தில் படுத்துக் கொள்ள வேண்டி இருந்தது. இப்போது அடுத்த பிரச்சினை… நீரானாது திரும்ப கடலுக்குள் செல்லத்துவங்கியது. வெற்றிச் செல்வனை நீரோட்டம் கடுமையாக இழுத்தது. ஜேம்ஸ் விடாமல் பிடித்தான். அவனும் சேர்ந்து இழுக்கப்பட்டான். இருந்தாலும் தன் பலம் கொண்ட மட்டும் கைகளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான். பல்லைக் கடித்தான்.
இப்போது நீரின் இழுவிசை குறைவது போலிருந்தது. வெற்றியின் முகம் தண்ணீருக்கு மேல் தெரிந்தது. வெற்றிச் செல்வன் கண்கள் திறந்தான். அவன் கண்களில் மரணத்துக்கு முந்தைய பிரகாசம் தெரிந்தது. ஜேம்ஸ் நடுநடுங்கிப் போனான்.
“இல்ல ஜேம்ஸ்…. என் கையை விட்டுடுங்க… என் கால் ரெண்டும் ஃப்ராக்ச்சர்னு நினைக்கிறேன்… என்ன உங்களால தூக்க முடியாது… என்னால நீங்களும் சேர்ந்து தண்ணியில போகணும்… என்ன விட்டுடுங்க ஜேம்ஸ்…” வெற்றி தன் ஆற்றலை எல்லாம் ஒன்று திரட்டி கத்தினான்.
“ஓ… மை.. காட்… வெற்றி.. வெற்றி… என்ன பாரு… என் கையை விட்டுடாத… கெட்டியா பிடிச்சிக்கோ… ஓ மை… வெற்றி… ப்ளீஸ்… என்ன விட்டு போயிடாத…” ஜேம்ஸ் அழுதான். அவன் உடல் தளர்ந்தது. ஆனால், அவன் பிடி இறுகியது…
ஆனால், இயற்கை பேரழிவு இன்னும் முடிவதாய் இல்லை… இப்போது இரண்டாவது பேரலை தாக்கியது. இது முதல் அலையைக் காட்டிலும் பல மடங்கு பெரியது. வெற்றிச் செல்வன் அலையில் சிக்கி கிழிக்கப்பட்டான். ஆனால், ஜேம்ஸ் தன் கைப்பிடியை விடவே இல்லை… அவன் கைகள் ஓய்ந்தன. இருந்தாலும் அவன் காதல் ஓயவில்லையே… ஆற்றலை எல்லாம் திரட்டிக் கொண்டிருந்தான்…
“ஜேம்ஸ்…. என்னால முடியல… என்ன விட்டுடுங்க… நான் போயிடறேன்…” வெற்றி பார்வையாலே கெஞ்சினான்.
“ஜேம்ஸ்…. இனிமே நான் வாழ ஒண்ணுமில்ல… ஜேம்ஸ்… என்ன விட்டுடுங்க…” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸ் தன்னைக் காதலிக்கவில்லை என்று சொன்னதைத் தான் அவ்வாறு குறிப்பிட்டான்.
“வெற்றி… வெற்றி… ப்ளீஸ் வெற்றி… என் கையை பிடிச்சிக்க… இனி வாழ்நாள் முழுக்க இந்த கையை நான் விடமாட்டேன்… ஆமா, வெற்றி… உன் மேல என் உயிரே இருக்கு… நீ போயிட்டா எனக்கு எந்த வேலையும் இல்ல இந்த உலகத்துல… ஐயோ… ஆண்டவா… வெற்றி.. ப்ளீஸ்… வெற்றி… நான் உன்ன லவ் பண்றேன்… வெற்றி…” ஜேம்ஸ் பேசப் பேச அவன் பிடி நழுவிக் கொண்டே இருந்தது.
“ஜேம்ஸ்…” வெற்றி கடைசியாக ஒரு முறை ஜேம்ஸின் கண்களைப் பார்த்தான். அவன் பார்வை இருண்டது. அவன் கண்கள் மூடிக் கொண்டன. அவன் கை நழுவியது. கடல் அவனைச் சேர்த்து வாரி சுருட்டிக் கொண்டு சென்றது.
“வெற்றீ….” ஜேம்ஸ் கத்தினான். கதறினான். பைத்தியக்காரனைப் போல் அந்த மாடத்தின் மேல் ஓடினான். எங்கும் வெற்றி தென்படவில்லை.
திடீரென மறுபடியும் ஒரு பேரிரைச்சல் கேட்டது. இம்முறை மூன்றாவது பேரலை. ஜேம்ஸ் உடல் நடுங்கியது. அவன் பார்த்த கடந்த இரண்டு அலைகளை விட இது மிக மிகப் பெரியது. ஜேம்ஸ் நின்றிருந்த மாடத்திற்கும் மேலாக அந்த அலை வந்து தாக்கியது. இதுவரை ஜேம்ஸ் நின்றிருந்த அந்த மாடம் மட்டுமின்றி அந்த விடுதிக் கட்டிடமே தூள் தூளானது. எல்லாம் கடலை நோக்கி இழுத்துச் செல்லப்பட்டன. ஜேம்ஸ் நின்றிருந்த மாடத்தின் அருகில் இருந்த ஒரு பெரிய மரத்தின் கிளையை அவன் அப்படியே பிடித்துக் கொண்டான். அந்தக் கிளை நல்ல வேலையாக ஜேம்ஸும் வெற்றிச் செல்வனும் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்த அந்த பாறையின் மீது மோதி அங்கேயே நின்று விட்டது.
ஜேம்ஸ் அந்த பாறை மீது தாவி ஏறிக் கொண்டான். திரும்பிப் பார்த்தான். பாறையை நோக்கி வெற்றிச் செல்வனின் உடல் அடித்து வருவதைப் பார்த்தான். அவன் மயிரெல்லாம் சிலிர்த்து அவன் உடல் அப்படியே விதிர்த்தது. பாறையின் நுனியில் நின்று கொண்டு வெற்றியின் உடல் கடலுக்குள் இழுத்துச் செல்லாத படி தடுத்தான். மிகவும் சிரமத்துடன் பாறையின் மீது அந்த உடலை இழுத்துப் போட்டான். வெற்றியின் முகம் அமைதியாய் இருந்தது. ஜேம்ஸுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. அந்த உடலில் உயிர் இருக்கிறதா இல்லையா என்று கூட அவன் பார்க்கவில்லை. வெற்றியின் முகத்தைப் பார்த்ததும் அவன் அடக்கி வைத்திருந்த கண்ணீர் வெளியேறியது. அவன் கோவென அழுதான். கதறினான்.
“வெற்றி… வெற்றி… நான் உன்ன என் உயிருக்கு மேலா லவ் பண்றேன்… வெற்றி… வந்துடு வெற்றி… நாம இன்னும் வாழணும்…” ஜேம்ஸ் அழுது கொண்டே வெற்றியின் வயிற்றை அழுத்தி அவன் குடித்திருந்த தண்ணீரை வெளியேற்ற முனைந்தான்.
அதற்கும் மேலாக அவன் மூச்சை துவக்கவேண்டும். வெற்றியின் வாயில் தன் வாயை வைத்து காற்றை ஊதினான். இரண்டு மூன்று முயற்சிகளுக்குப் பிறகு, வெற்றிச் செல்வன் மூச்சு விடத் துவங்கினான். ஜேம்ஸுக்கு ஏற்பட்ட மகிழ்ச்சியை சொல்லி மாளாது. வெற்றிச் செல்வனின் கன்னங்களை லேசாக தட்டி தட்டி அவனுக்கு தன்னினைவு திரும்புமாறு செய்தான்.
“வெற்றி… இங்க பாரு… நான் தான் ஜேம்ஸ்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ம்ம்ம்… ஜேம்ஸ்….” வெற்றியின் குரல் கரகரப்பாய் இருந்தது. அவன் உப்புத் தண்ணீரைக் குடித்திருந்ததால், அவன் தொண்டை நாண்கள் எல்லாம் புண்ணாகியிருக்கும். அவனால் சத்தமாக பேச முடியவில்லை.
“ஜேம்ஸ்…. என்ன ஏன் காப்பாத்துனீங்க….? நீங்க வேண்டாம்னு சொன்னப்புறம் எனக்கு இந்த உலகத்துல எதுவுமே இல்ல….” வெற்றிச் செல்வனின் வார்த்தைகள் ஜேம்ஸின் உடலில் ஆயிரம் தேள்கள் கொட்டினாற் போல் அவனை துடிக்க வைத்தது.
“வெற்றி…. நான் உன்ன லவ் பண்றேன் வெற்றி… என்ன விட்டு போயிடாத… நீ எனக்கு வேணும்…. உன் நிழல்ல தான் என் வாழ்க்கையே இனிமே…” ஜேம்ஸ் சொன்னான். வெற்றிச் செல்வனை அப்படியெ அணைத்துக் கொண்டான். “நீ எதுவும் இப்ப பேசாத வெற்றி… இப்ப நம்ம சுனாமில சிக்கியிருக்கோம்னு நினைக்கிறேன்… இது திரும்பவும் கடலுக்குள்ளயே போகணும்… அப்புறமா நாம பேசிக்கலாம்… இப்ப இன்னொரு அலை வர்றதுக்குள்ள தப்பிக்க முடியுமானு பாக்கணும்…” என்று அவன் சொன்னான்.
இன்னும் இரண்டு சிறிய அலைகள் அவர்கள் இருந்த அந்த மொட்டைப் பாறையைத் தாக்கிய பிறகு தான் சுனாமி ஒய்ந்தது. அங்கிருந்து வடக்குப் புறமாக, அவர்களது அலுவலகம் அமைந்திருந்த கட்டிடம் என்னவாயிற்று என அவன் ஜேம்ஸ் பார்த்தான். அந்தக் கட்டிட்டத்தின் ஒரு புறம் முற்றிலும் இடிந்து போயிருந்தது. இவர்கள் தஞ்சம் புகுந்த விடுதிக் கட்டிடமோ சுத்தமாக இடிந்து போயிருந்தது. தண்ணீர் கடலுக்குள் சென்றதும், அங்கும் இங்குமாய் சில சடலங்கள் சிதறிக் கிடந்ததை ஜேம்ஸ் பார்த்தான்.
வெற்றிச் செல்வனால் நகரவே முடியாது… அவன் கால்கள் இரண்டும் முறிந்து போயிருந்தன. அவன் உடல் இப்போது உதறியது. அவனுக்கு குளிர் வந்துவிட்டது. இப்போது உடனடியாக அவனை மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்ல வேண்டும். ஜேம்ஸ் எழுந்து சாலையை நோக்கி ஓடினான். வெற்றிச் செல்வனின் இரு சக்கர வாகனம் அங்கு இல்லை. எதிரே இருந்த ஒரு பெரிய மரத்தின் அடி கிளையில் அது ஏறி இருந்தது. சாலையே வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. பல இடங்களில் சாலை அடித்துச் செல்லப்பட்டிருந்தது.
ஜேம்ஸுக்கு உதவி கிடைத்த போது, வெற்றிச் செல்வன் மிகவும் ஆபத்தான கட்டத்தில் இருந்தான். அடையாறு மலர் மருத்துவமனைதான் அவனது தேர்வு. அங்கு வெற்றிச் செல்வன் அனுமதிக்கப்பட்டான். இரண்டு மணிநேரம் கழித்து தான் எதுவும் சொல்ல முடியும் என மருத்துவர்கள் சொல்லிவிட்டனர். அவசர சிகிச்சைப் பிரிவுக்கு வெற்றிச் செல்வன் மாற்றப்பட்டான். அவன் உடல்நிலை சீராக இருந்தது. அவனது கால் எலும்பு முறிவுக்கு உடனடியாக கட்டு போடப்பட்டது. அவன் உடல் வெப்பநிலையை சமநிலைக்குக் கொண்டுவர எல்லா முயற்சிகளும் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அவன் உடலில் இருந்த சிறிய காயங்களுக்கு எல்லாம் உடனடியாக மருந்துகள் கொடுக்கப்பட்டன.
வெளியே துடிப்போடு காத்திருந்தது ஜேம்ஸ் மட்டுமல்ல… வெற்றிச் செல்வனின் ஒட்டு மொத்த குடும்பமும் அங்கிருந்தது. மருத்துவமனையில் இருந்த தொலைக்காட்சியில் ஜேம்ஸ் அனைத்து விவரமும் தெரிந்து கொண்டான். ஆசியக் கண்டத்தின் பல நாடுகளில் பல லட்சம் பேர் மரணமடைந்திருப்பதை அவன் அறிந்து கொண்டான். சென்னையிலேயே சில நூறு பேர் வரை இறந்திருந்திருந்தனர். அவன் உடல் சிலிர்த்தது.
“நானும் என் வெற்றியும் தப்பித்துக் கொண்டோம்..” என்று நினைத்தான். அவனுக்குத் தெரியும் வெற்றிச் செல்வன் பிழைத்துக் கொள்வான் என்று.
ஒரு மணிநேரம் கழித்து மருத்துவர் வந்து எந்த பிரச்சினையும் இல்லை என்று சொன்னார். கால் எலும்பு முறிவுக்கு மட்டும் சிறு அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டும் என்று சொன்னார். மற்றபடி எல்லாம் சரி.
வெற்றிச் செல்வனுக்கு உடனடியாக அறுவை சிகிச்சை செய்யப்பட்டது. அவன் மயக்கம் எல்லாம் தெளிந்து, கொஞ்சம் உணர்வு பெற்ற போது, அவனது குடும்பமே அவன் அருகில் இருந்தனர். அவன் கண்களில் எந்த வியப்பும் இல்லை. அதில் உயிர் இல்லை. உணர்வில்லை. இன்பம் இல்லை. ஏன், ஒரு சிறு ஒளி கூட இல்லை. அதை சித்ரா மட்டுமே கவனித்தாள்.
“விஜி அண்ணி… அண்ணா… எல்லாம் வெளிய போகலாம்ணா… குழந்தை ரொம்ப கஷ்டப்படறான் பாருங்க….” சித்ரா சொன்னது அனைவருக்கும் நியாயமாகப் பட்டது.
எல்லாரும் வெளியே வந்த போது அங்கு ஒரு மூலையில் ஜேம்ஸ் அமர்ந்திருந்தான். விஜயலட்சுமி ஓடோடி வந்து அவன் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.
“அப்பா… நீ யார் பெத்த புள்ளயோ… என் குழந்தைய காப்பாத்தி குடுத்த… நீ இனிமே அநாதை இல்ல… என் புள்ள மாதிரிதான்… என் குடும்பத்துல நீயும் ஒரு மனுஷன்…” விஜயலட்சுமியால் பேசவே முடியவில்லை. அவன் ஜேம்ஸின் கைகளை கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்டு அழுதாள். ஜேம்ஸின் உடல் மயிர்கூச்சமெறிந்தது. விஜயலட்சுமி அவனை ஆரத் தழுவி உச்சி முகர்ந்தாள். ஜேம்ஸின் கண்களில் கண்ணீர்த் துளித்தது. அவன் உடல் முழுதும் புத்துணர்ச்சி பாய்ந்தது. அவனைச் சுற்றிலும் இப்போது ஒரு குடும்பமே இருந்தது. அவனால் யாரையுமே இனி மறக்க முடியாது. அவன் கண்களில் கண்ணீர் வெள்ளெமென இப்போது பாய்ந்தது. அவன் உடல் அங்கு பறப்பது போல் அவன் உணர்ந்தான். ஆனால், அவன் உயிர் அந்த அறையின் உள்ளே கட்டிலில் படுத்துக் கிடப்பவனிடத்தில் அல்லவா இருகிறது…?
மருத்துவமனையில் கொண்டு வந்து சேர்த்த பிறகு அவன் இன்னும் வெற்றிச் செல்வனைப் பார்க்கவே இல்லை. அவன் இதயம் ஏனோ ஏங்கித் தவித்தது. அவன் மனசை வலி ஆட் கொண்டது. அவன் தவியாய்த் தவித்தான். சித்ரா மட்டுமே இதைப் பார்த்து புரிந்து கொண்டாள்.
“தம்பி… ஜேம்ஸ்… நீ இன்னும் வெற்றியை பார்க்கல இல்ல… போய் நீ பார்த்துட்டு அவன் கூட இரு… நாங்க எல்லாம் போயி சாப்பிட்டுட்டு வர்றோம்…” சித்ரா எல்லாருக்கும் பொதுவாய்ச் சொன்னாள்.
எல்லாரும் இன்னும் சாப்பிடாமல் இருப்பதை அப்போது தான் உணர்ந்தனர். ஜேம்ஸை அங்கு விட்டுவிட்டு அனைவரும் சென்றனர்.
ஜேம்ஸ் அந்த அறையின் கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றான். கட்டிலில் வெற்றிச் செல்வன் கிழிந்த துணியைப் போல் கிடந்தான். ஜேம்ஸின் மனக்கண் முன்னால் ஒரு கணம் அந்த பழைய வெற்றிச் செல்வன் வந்தான்.
அந்தக் கம்பீரமான வெற்றிச் செல்வன், அந்தக் குழந்தைத்தனமான வெற்றிச் செல்வன், அனைவருக்கும் பிடிக்கும் அந்த வெற்றிச் செல்வன், கர்வம் பிடித்த வெற்றிச் செல்வன், காதலைச் சொல்லும் போது அந்த வசீகரமான வெற்றிச் செல்வன், காதல் மறுக்கப்பட்ட போடு அடிபட்ட அந்த வெற்றிச் செல்வன், மனசெல்லாம் ஜேம்ஸை வைத்துக் கொண்டு சொல்லவும் வழியின்றி, விடவும் துணிவின்றி தவித்த அந்த வெற்றிச் செல்வன், இப்போது காலிரண்டும் முறிந்து, கட்டிலில் கிடக்கிறான்.
ஜேம்ஸுக்கு அழுகையாக வந்தாலும், அமைதியாக வெற்றிச் செல்வனின் முன்னால் சென்று நின்றான். வெற்றிச் செல்வனின் கண்கள் மூடியிருந்தன. அவன் சீராக மூச்சுவிட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவன் கையைப் பிடித்து மெதுவாக அழுத்தினான் ஜேம்ஸ்… வெற்றிச் செல்வன் கண்களை மெல்லத் திறந்து பார்த்தான். ஜேம்ஸைப் பார்த்ததும் அவன் கண்களில் கண்ணீர்க் கோர்த்தது. அவற்றில் இரு துளிகள் அவன் கன்னத்தில் வழியவும் செய்தன.
“வெற்றி… உனக்கு ஒண்ணும் இல்லை… நீ நல்லாயிடுவே…” ஜேம்ஸ் மிக மிக மெல்லிய குரலில் சொன்னான்.
வெற்றிச் செல்வனின் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியுமில்லா ஒரு பெரும் அமைதி நிலவியது.
அவன் அடுத்து கேட்ட கேள்வி, ஜேம்ஸின் உடல் முழுதும் ஆயிரம் கோடி தீக்குச்சிகளால் சுடுவது போன்ற ஒரு வலியைத் தந்தது..
