கூட்டம் களைந்து விட்டது;

அந்த அரங்கின்
கண்ணாடிக் கூண்டிற்கு வெளியில்
வெறுத்த முகத்துடன்
அவன் தக்கையை தட்டி விளையாடுகிறான்.
அவன் உடன் விளையாடுபவரில் இருவர் மட்டும் இவனை ஏளனமாக பார்த்து விட்டு செல்கின்றனர்
(இவர்களை மறந்து விடாதீர்கள்).

அவர்கள் சென்ற திசையை நோக்கி தக்கையை அடித்து விட்டு,
மனதில் நீங்காத வெறுமையும்
முகத்தில் மாறாத சோர்வையும் காட்டியவாறே
அருகிலிருக்கும் சேரில் சாய்கிறான்.

அவன் சாய்ந்து நொடி இரண்டாகவில்லை;
அவன் தோய்ந்த முகம்
மாறுபடவில்லை;
அவன் முன்னே நின்ற பெண் அழகோ கொள்ளை;

(ஷ்டோன் அழகிய முகம்
அருமையான உடல் வாகு
விளையாட்டு வீரன்
குறைந்த மற்றும் நேர்த்தியான முடி,

ஜென்னி தங்க நிற சிகை
வெளுத்த மேனி
கறையுறா பற்கள்
மாசுறா புன்னகை)

ஷ்டோன் "ஹாய் ஜென்னி...",

அவள் "நான் கவலைபடுறேன்,
நாம வெளியில் போகலாம்",

அவன் "ம்ம்ம்...
நான் எதுவும் செய்யல
ஆட்டத்தில..",

அவள் "எதுவும் பிரச்சனையா உனக்குள்ள..?",

அவன் "இல்ல., கொஞ்சம் தூங்கிட்டு திங்களில் இருந்து என் வேலைய தொடங்கணும்"

இந்த பரஸ்பர பேச்சு முடியும் முன்னரே அவன் சப்தம் அடங்குகிறது
அவள் வாய்க்குள்.

ஆம் ஷ்டோன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே
ஜென்னி அவள் இதழ் பதித்தாள்.

ஷ்டோன் "உன்ன வீட்ல விட்றவா?"
ஜென்னி ஆம் என தலையசைத்தாள் அந்த அழகிய புன்னகையுடன்.

ஜென்னி முன்னே செல்ல,
ஷ்டோன் அந்த 2 விநாடியை ஷ்கோர் போர்டில் பார்த்தவாறே செல்கிறான்.


அவர்கள் பயணம் அவள் வீட்டின் வாசலுக்கு அழைத்து வந்தது;

கார் எஞ்சின் சப்தம் நின்றது;
அவர்கள் குரல் கேட்கிறது;

ஜென்னி "எத யோசிக்கிற
"
ஷ்டோன் "அந்த கடைசி நொடி தான் என் கண்ணுக்குள்ள ஒடிட்டுருக்கு;

எனக்கு தெரியும் இது வெறும் விளையாட்டுதான்
ஆனால்..."

"ஆனால் என்ன?"

"எனக்கு மட்டும் எல்லாம் தப்பா நடக்குதே;

அந்த ஸ்கோர் போர்டு,
நடுவர், ஃப்ரண்ட்ஸ், எல்லாம்"

அவன் மீண்டும் பதற்ற நிலைக்கு சென்றான்.

நிலை தளர்த்த
அவள் மீண்டும்
உமிழ் பரிமாற்ற
இதழ் அணைத்து
குழல் நிரப்பினாள்.

திடீரென ஒரு வெளிச்சம்,
அவர் முத்தத்திற்கு இடைஞ்சல்.
அவள் பெற்றோர் வாசலில்,
கிளம்ப வேண்டிய நேரம்;

அவள் வழக்கமான வழி அனுப்புதலை சொல்லி விட்டு கதவை மூடி நம் விழிகளில் இருந்து மறைகிறாள்.

இவன் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்கிறான்.
வெளியே ஏதோ ஒரு நிழல் நொடியில் ஓடி மறைகிறது.
அவன் திரும்பி பார்க்கையில் இரு ஊஞ்சல் யாருமின்றி ஊசலாடுகிறது.


அடுத்த நொடி மழை;

காரிய இருள் வேளையில் ;
கார்மேகம் பொழிகையில்;
கார் ஒன்று போகுது..,


சிறிது தூரம் சென்ற பின்

கருப்பாய் ஒரு உடல்;
கால் நடக்கும் தூரத்தில்;
கார் இங்கு நின்றது..,

அங்கே கேட் இல்லா தண்டவாளம்;
அதன் அருகாமையில்
ஒரு சடலம்;
பார்க்க சென்ற இவன் ஆர்வம்;
பாவம் விளைவு பெரும் சாபம்;

கார் கதவு திறந்து
அதன் அருகில் சென்று
சிறு சப்தமிட்டவாறே
அதன் மேல் மெலிதாய் தொடுகிறான்...
அது அதிரும் வேளையில்
இவன் அதிர்ச்சி காண்கையில்
மீண்டும் வண்டிக்குள் சென்று
போனை எடுக்கிறான்...
அவசர எண்ணை அழுத்துகிறான்...
ஆனால் தொடர்பு கிட்டவில்லை...

தலை குனிந்து அந்த போன் திரையை பார்க்கிறான்
"CALL FAILED"
வெறுப்பில் தலை நிமிர்கிறான்..
மழைத்துளியை வைபர் கடத்தி செல்லும் தெளிவில் அந்த சடலம் அங்கில்லை...
என்ற அதிர்ச்சியில் உறைகிறான்...

அடுத்த நொடி...

அந்த கார் கண்ணாடி சிதறும் படி முன்பகுதியில் குதித்தது அந்த உருவம்,
கண்ணாடி சிதறல்களுக்கிடையே
கருப்பான நீளமான கத்தி போன்ற கையை கொண்டு அவனை அந்த தண்டவாளத்தின் மேல் தூக்கி எறிந்தது..

அவன் நிலை தவறுகிறான் ;
அவனால் எழ இயலவில்லை;
அவனை இறுக்கி தண்டவாளத்தை விட்டு நகராத வண்ணம் அமிழ்த்துகிறது அவனை.

அந்த உருவத்தை அவனால் தெளிவாக பார்க்க முடியவில்லை.
அந்த சாலையில் எச்சரிக்கை மணி அடிக்கிறது.
வேகமாக வரும் சப்தம்;
அதன் முன் அவன் பதற்றமான முகத்தில் வெளிச்சம்;
அவன் அலறல் காதை கடக்கிறது;
அந்த இரும்பு சக்கரங்கள் அவன் உடலை கடக்கிறது....!

ஒரு நொடியில்

பெரும் இருள் சூழ்கிறது;
கண்கள் துடிக்கிறது;
திறந்தால்...

ஒரு மேசையில் கணினியும் சில கோப்புகளும்
சுற்றி எங்கும் மனிதர்களும் அலைகின்றனர்
ஒரு பைலை தூக்கிக் கொண்டு,
அந்த இடம் ஒரு அலுவலகம் போல் இருக்கிறது.