வெற்றிச் செல்வனைப் பற்றி நாம் அறிந்த வகையில் அவன் அவ்வளவு விரைவில் கரைந்து போகக்கூடியவனல்ல என்பது உங்களுக்கு விளங்கக்கூடும். ஆனால், காதல் எப்பேர்ப்பட்ட கல்லையும் கடுமையான அமிலத்தில் அமிழ்த்தி கரைப்பதைப் போல கரைத்துவிடும். ஹைட்ரோ அயோடிக் அமிலத்தை விட அதிக வீரியம் மிக்க அமிலம் இந்த காதல் தான். நம்மில் பலரும் காதலில் வீழ்ந்திருக்கக் கூடும். எப்போதும், ஒரு இனம் புரியாத ஏக்க உணர்வு, ஏனென்று தெரியாமல் ஒரு வலி, எதற்கென்றே புரியாமல் ஒரு இன்பம், சிலிர்ப்பு நிறைந்த ஒரு அனுபவம் இந்தக் காதல். மாவீரனையும் கோழையெனச் செய்துவிடும் வல்லமை இதற்கு உண்டு.
இன்று வெற்றிச் செல்வன் தன் தன்னம்பிக்கை, துணிவு, எல்லாம் கைப்படும் என்ற வல்லமையான பண்புகளைத் துறந்து, வளர்ப்புத் தாயின் மடியில் படுத்து சிறு குழந்தையைப் போல் குலுங்கி குலுங்கி அழச் செய்திருப்பதும் அதே காதல் தான். சித்ரா, தன் மகன் வெற்றிச் செல்வனுக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வதென்றே தெரியாமல் திகைக்கச் செய்திருப்பதும் அதே காதல் தான். அவள் அவன் தலையை கோதிவிட்டாள்… வெற்றிச் செல்வன் கொஞ்சம் அமைதி கொண்டான். அவன் எண்ணங்கள் உடனே ஜேம்ஸிடத்தில் சென்றன.
“அம்மா மடியில படுத்து அவளோட சேலை வாசம் பிடிக்கணும் வெற்றி…” என்று அவன் மதியம் சொன்னதை நினைத்துக் கொண்டான். சித்ராவின் சேலைவாசம் பிடித்து அவன் அமைதியடைந்ததை நினைத்தான். அதே அமைதி ஜேம்ஸுக்கும் வாய்க்கவில்லை.. அவன் தன்னையே அநாதையாக்கிக் கொண்டு அருகிச் செல்ல வாய்ப்பளிக்காமல் இருப்பதை எண்ணி மேலும் அழுதான். வெற்றிச் செல்வனின் உடல் குலுங்கியது. சித்ரா நம்பிக்கை அற்றுப் போனாள். என்ன சொல்லி தேற்றுவது…? அவள் விடாமல் அவனை தட்டிக் கொடுத்தும், தலைமுடியைக் கோதியும் அவனை அமைதிப் படுத்தினாள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவன் அமைதியானான். அவன் உடல் அமைதியானது. அவன் உள்ளம் அமைதியானது… அவன் தாயின் ஸ்பரிசம் அவனை ஆற்றுப்படுத்தியது.
அவன் விழியின் நீரெல்லாம் வற்றித்தான் போயிருக்கும். காய்ந்து போயின கண்கள். அவன் இதழின் இனிப்பெல்லாம் இற்றுப் போயிருக்கும். கசந்து போயின கனியிதழ்கள். அவன் உள்ளத்தின் மென்மையெல்லாம் தன்மையிழந்திருக்கும். வலியில் இறுகியது அந்த வாலிப உள்ளம். அவன் தொண்டைக்குழியில் ஒரு அடைப்பு ஏற்பட்டாற் போல் அவன் உணர்ந்தான். அவன் உயிர் ஏனோ பெருஞ்சோர்வை அடைந்தது. சற்று நேரத்திலெல்லாம் அவன் கண்கள் சொருகிக் கொண்டன. அவன் உறக்கத்தில் விழுந்தான். சித்ரா அவனை மெல்ல தட்டிக் கொடுத்தாள். அவன் உறங்கினான். நன்றாய் உறங்கினான். அவள் அவனை தலையணையில் படுக்கச் செய்துவிட்டு அங்கிருந்து சென்றுவிட்டாள். நேரே தன் தாயின் அறைக்குச் சென்றாள். அங்கு பாட்டி, கையில் ஜபமாலையுடன் கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தார்.
“என்ன சித்ரா… ஒரு மாதிரியா இருக்க…? தலைய கிலைய வலிக்கிறதா என்ன…?” பாட்டி கேட்டார்.
”இல்லம்மா… கொஞ்சம் மனசு கஷ்டமா இருக்கும்மா…” அவள் சொன்னாள்.
“என்னடி கஷ்டம் உனக்கு…? என்னிட்ட சொல்லு….” தாயுள்ளம் உடனே பதறியது.
“சித்து… நீ என்ன கஷ்டத்துல இருக்கியோ தெரியல… ஆனா, மனுஷ ஜன்மம் எடுத்தாலே கஷ்டத்த பழகிடணும்… அத புரிஞ்சிக்கோ…” பாட்டி சொன்னார்.
“ரொம்ப சரிம்மா… நீங்க சொன்னது…. சரி தூங்குங்க…” சித்ரா எழுந்து சென்றாள். தன் தாயின் அறையை விட்டு வெளியே வந்தவள் மீண்டும் வெற்றியின் அறைக்குச் சென்று பார்த்தாள். அவன் அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவன் கைகளில் ஜேம்ஸின் புகைப்படம். அவள் அந்தப் புகைப்படத்தைப் பார்த்தாள். அவள் கண்களில் கண்ணீர் திரையிட்டது.
“அப்பா… ஆண்டவா…. இந்த பிள்ளைகள ஏன் இப்படி சோதிக்கிற….?” அவள் மனம் வெதும்பி வேண்டியது.
எங்குமே நிறைந்திருக்கும் பரம்பொருளின் காதுகளில் என்றுமே எதுவுமே விழுந்துவிடுவதில்லை… அவன் செவிடனாய் இருப்பான் போலும். அவள் சென்றுவிட்டாள்.
அடுத்துவந்த நாட்கள் வெற்றிச் செல்வனுக்கு கொஞ்சமும் இன்பம் தரக்கூடியதாயிருக்கவில்லை. ஜேம்ஸ், இன்னும் இன்னும் விலகிச் சென்றான். மழைக்காலம் முதிர்ந்தது. மழையின் சாக்கிட்டு, ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனோடு இருசக்கரவாகனத்தில் வர இயலாதென சொல்லிவிட்டான். வெற்றிச் செல்வனின் வாழ்க்கை முற்றிலும் இருண்டதாய் மாறிப்போனது. அவன் சிரிப்புகள், புன்னகைகள் எல்லாம் மறைந்து போயின. யாருடனும் பேசுவதில்லை. சித்ரா எவ்வளவோ முயன்றும் அந்த பழைய வெற்றிச் செல்வனைக் கொண்டுவர முடியவில்லை. அவனை ஒரு அளவிற்கு மேல் அவள் அறிவுரை கூறி மாற்ற முயன்றால், அவன் அவள் மடியிலேயே படுத்துக் கொண்டு அழத்துவங்கி விடுவான். அவள் சகிப்புத் தன்மையின் எல்லையே தொட்டுவிட்டாள். அவள் வளர்த்த அந்தப் பிள்ளை படும் துன்பத்தை அவளால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.
மழைக்காலம் முடிந்து குளிர்காலம் துவங்கியது. டிசம்பர் 25ம் தேதி நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. கிறிஸ்துமஸ் மட்டுமல்ல, ஜேம்ஸின் பிறந்தநாளும் அதுதான். இந்த ஆண்டோடு 25 வயது நிறையப் பெறுவான் அவன். வெற்றிச் செல்வன் இந்த நாளை எதிர்ப்பார்த்திருந்தான். இம்முறை கடைசியாக முயற்சி செய்யப் போகிறான். இம்முறையும் அவன் மறுத்தால், அவனை விட்டு எங்கோ தொலைவில் சென்றுவிட வேண்டும். இனியும் அவனைத் தொந்தரவு செய்து கொண்டிருக்க வெற்றிச் செல்வன் விரும்பவில்லை.
சித்ராவிடத்தில் தன் மனதிற்குள் தான் நினைத்திருப்பவற்றைச் சொன்னான்.
“சித்தும்மா… வர்ற 25ம் தேதி ஜேம்ஸோட பிறந்தநாள்… அன்னைக்கு நான் அவன ரொம்ப சந்தோஷப்படுத்த போறேன்… அதுக்காக நான் திட்டமெல்லாம் போட்டுட்டேன்.. அன்னைக்கு அவன் கிட்ட என் மனசுல இருக்குற எல்லாத்தயும் கொட்டிடப் போறேன்… அதுக்கப்புறமாவும் அவன் மனசு இரங்கலனா, நான் அவன விட்டு தள்ளிப் போயிடறதுனு முடிவு பண்ணிட்டேன்… எல்லாம் விதிப்படி தான் நடக்கும் சித்தும்மா…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
சித்ராவின் அடிவயிற்றில் ஒரு தீ வைத்தாற் போல் இருந்தது. அவளுக்கு கொஞ்சநாளாகவே வெற்றிச் செல்வன் ஏதாவது செய்து கொண்டுவிடுவானோ என்ற எண்ணம் இருந்தது. அவள் அவனை அவ்வப்போது கண்காணிக்கவும் செய்தாள். இப்போது வெற்றிச் செல்வனின் வார்த்தைகளில் ஏதோ ஒரு உட்பொருள் இருப்பதாக நம்பினாள். இருந்தாலும் அவளால் எதையும் திடமாகக் கூறமுடியாத சூழலில் இருந்தாள். அவள் மனம் பாடாய்படுத்தியது. ஒரு வேளை ஜேம்ஸிடத்தில் தான் சென்று பேசினால் என்ன என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. அவள் ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள். ஒருவேளை 25ம் தேதி, ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனை நிராகரித்தால், அதன் பிறகு தான் தலையிட்டு எப்பாடுபட்டாவது ஜேம்ஸ் மனதில் உள்ளதை வெளிக்கொணர்ந்துவிட வேண்டும் என்பது தான் அவளுடைய அந்த முடிவு.
தேதி: 24.12.2004. ஜேம்ஸின் பிறந்தநாளுக்கு முந்தைய நாள். வெற்றிச் செல்வனின் மனம் படபடப்பின் உச்சத்தில் இருந்தது. சித்ராவும் படபடப்பாய் இருந்தாள். வீட்டில் இருந்த எல்லார் மீதும் காரணமேயின்றி எரிந்து விழுந்தாள். ஜேம்ஸின் உள்ளமும் படபடப்பாய் இருந்தது. வெற்றிச் செல்வன் தன்னிடத்தில் மீண்டும் ஒருமுறை காதலை சொல்லி வலியுறுத்துவான் என அவன் எதிர்ப்பார்த்திருந்தான். இந்தமுறையும் அதை எப்படி தவிர்ப்பது என அவன் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான். அதே சமயம், தான் தேவையில்லாமல், வெற்றிச் செல்வனை அதிகமாக தள்ளிவிடுவதாக அவனுக்குத் தோன்றியது. எது எப்படியானாலும், இந்த முறை அப்படி ஒரு சூழல் வருமானால், வெற்றிச் செல்வனை விட்டு தள்ளிச் சென்று விடுவது என முடிவு செய்திருந்தான். அதற்கு ஏற்றாற் போல், அவனுக்கு ஐநா சபையின் நிதி உதவியுடன், 30 நாடுகள் சேர்ந்து நடத்தும் ஒரு ஆய்வில் கலந்து கொள்ள அழைப்பு வந்திருந்தது. கூடியவிரையில் அதற்காக அவன் சான் பிரான்ஸிஸ்கோ செல்லவும் வாய்ப்பு இருந்தது. அந்த வாய்ப்பை தான் ஏற்றுக் கொள்வது பற்றி அவன் முடிவு செய்திருந்தான். இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி, வெற்றிச் செல்வனை விட்டு தள்ளிச் சென்றால், அவனாவது மகிழ்ச்சியாய் வாழக்கூடும்.
அன்று மாலை, ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனை அழைத்தான். இண்டர்காமை வைத்த பிறகு ஏன் அழைத்தோம் என புரியாமல் விழித்தான். ஆனால், வெற்றிச் செல்வன் அதற்குள் வேகவேகமாய் உள்ளே வந்தான்.
“சொல்லுங்க ஜேம்ஸ்… கூப்டிருந்தீங்களே…” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான். அவன் பேச்சில் எதையோ எதிர்ப்பார்க்கும் ஆர்வம் இருந்தது.
“இல்ல வெற்றி… அந்த ஆனுவல் ரிப்போர்ட் என்னாச்சு…? முடிச்சிட்டியா…? அதக் கேக்க தான் கூப்பிட்டேன்…” ஜேம்ஸ் பொய் சொன்னான்.
வெற்றியின் முகத்தில் ஏமாற்றத்தின் ரேகைகள் படரத் துவங்கின. அவன் எதிர்ப்பார்த்து வந்தது இல்லை.
“ஜேம்ஸ்… உனக்கு நரகம் தான் நிச்சயமாக…” அவன் மனம் அவனிடத்தில் சொல்லியது.
மறுநாள் பொழுது விடிந்ததும் வெற்றிச் செல்வன் கண்களைச் சிரமப்பட்டுத் திறந்தான். அவன் கண்முன் ஜேம்ஸின் முகம். இது ஒன்றும் புதிதல்ல… பல நாட்களாக அவனுக்கு இப்படித்தான் ஆகும். வெற்றிச் செல்வன் மீண்டும் கண்களை மூடி பெருமூச்சுவிட்டான். மெல்ல எழுந்து அமர்ந்தான். உடலை சோம்பல் முறித்தான். பின் மீண்டும் கண்களைத் திறந்து பார்த்தான். இப்போது ஜேம்ஸ் கட்டிலில், வெற்றியின் கால்மாட்டில் அமர்ந்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். வெற்றி துள்ளி எழுந்தான்.
“மை காட்… ஜேம்ஸ்… நீங்களா…?” வெற்றி கேட்டான்.
“ஓ யெஸ்… நான் வந்து 30 நிமிஷம் ஆகுது…” ஜேம்ஸ் புன்னகையுடன் சொன்னான்.
“வெற்றி… இன்னைக்கு கிறிஸ்துமஸ்… பாட்டி கேக் கேட்டாங்க இல்லயா… அதான் பெரிய கேக் வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன்…. அதோ பாரு…” ஜேம்ஸ் காட்டிய திசையில், ஒரு பெரிய அட்டைப் பெட்டி இருந்தது.
“ஓ… ஸோ நைஸ் ஆஃப் யூ ஜேம்ஸ்… ரொம்ப தேங்க்ஸ்…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு எழுந்தான். குளிருக்காக இதுவரை அவன் போர்த்தியிருந்த போர்வையை உதறிவிட்டு, குளியலறையை நோக்கிச் சென்றான். அங்கிருந்தே கத்தினான்.
“ஓகே.. வெற்றி.. டேக் யுவர் ஓன் டைம்..” ஜேம்ஸும் கத்தினான்.
“ஜேம்ஸ்…” மெல்லிய குரல் கேட்டது. அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். அங்கே சித்ரா கையில் தேநீர் கோப்பையுடன் நின்றிருந்தாள்.
“ஓ… அம்மா.. டீயா..?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“ஆமா… அது சரி… நீ வந்த போது என்ன கைல ஒரு பெரிய பார்சலோட வந்த…?” சித்ரா கேட்டாள்.
”ஓ… அதுவா… இன்னைக்கு கிறிஸ்மஸ் இல்ல… அதான் கேக் வாங்கிட்டு வந்தேன்… முக்கியமா பாட்டிக்கு தான் வாங்கிட்டு வந்தேன்…” ஜேம்ஸ் சிரித்தான்.
“அப்ப வா… பாட்டிக்கு கொடு…” சித்ரா அழைத்தாள்.
“அதுவும் சரிதான்… வெற்றி குளிச்சிட்டு வர்றதுக்குள்ள பாட்டிய நான் பார்த்துட்டு வந்துடறேன்…” ஜேம்ஸ் எழுந்து சித்ராவுடன் சென்றான்.
பாட்டிக்கு ஜேம்ஸ் கேக் கொடுத்ததும், பாட்டி மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.
“நீ தான் என் பேராண்டி… இங்கயும் இருக்கானுங்களே… எதுக்கும் லாயக்கில்லாத பசங்க…” பாட்டி அங்கலாய்த்தாள்.
“இங்க பாரு ஜேம்ஸ்… இனிமே ஒவ்வொரு கிறிஸ்மஸுக்கும் இத மாதிரி நீ எனக்கு கேக் கொடுக்கணும்…” பாட்டி சொன்னார்.
“அம்மா… நீ என்ன நினச்ச… அவங்களுக்கு எல்லாம் வேற வேல இருக்காதா… ஏதோ நீ கேட்ட மரியாதைக்காக இந்த பிள்ள இந்த முற எடுத்திட்டு வந்திருக்கு…” சித்ரா இடையில் மறித்து தன் தாயை கடிந்து கொண்டாள்.
“இல்லம்மா… அப்படியேல்லாம் சொல்லாதீங்க… அவங்க கேட்டது என்ன தப்பு…. பாட்டி… நான் இனிமே வருஷா வருஷம் கொண்டு வந்து தர முடியாதுனு நினைக்கிறேன்… ஏன்னா, நான் கூடிய சீக்கிரமே அமெரிக்காவுல போய் செட்டில் ஆகப் போறேன்… எனக்கு அங்க ஒரு வேல கிடச்சிருக்கு…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
சித்ரா இதைக் கேட்டதும் துடித்துப்போனாள். “அய்யோ… அப்ப வெற்றியோட கதி…?” அவள் மனம் பதறியது.
“ஜேம்ஸ்… நிஜமாவா சொல்ற…? வெற்றி என்கிட்ட சொல்லவே இல்லயே…” சித்ரா கேட்டாள்.
“இல்லீங்கம்மா… வெற்றிக்கே இன்னும் தெரியாது…. நான் சொல்லல. இன்னைக்கு தான் சொல்லணும்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஆமாம்மா… இன்னைக்குத்தான் நான் கடைசியா உங்கள எல்லாம் பாக்குறேன்… இனிமே உங்க யாரோட வாழ்க்கையிலும் நான் வர மாட்டேன்… நான் வெற்றிய விட்டுட்டு தூரமா போவப்போறேன்…”
அன்று இரவு வெற்றி தன்னிடத்தில் என்ன சொல்லப் போகிறான் என்பதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை… மொத்தத்தில் அந்த இரவு அவர்களின் வாழ்க்கையின் போக்கை மாற்றிப் போடப்போவதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை. நண்பர்களே…! நாமும் அந்த இரவிற்காக காத்திருப்போம்.
