மது லேசாக கண் அயர்ந்து விட்டான். இனி என்ன செய்வது அடுத்து எப்படி தேடுவது? எதுவும் புரியாமல் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தான். இலக்கில்லாமல் லிப்ட்டில் மேலும் கீழும் சென்று வந்தான். தென்படுகிற எல்லோர் முகங்களிலும் மதன் சாயலை தேடினான். ஏன்  இந்த உலகத்தில் மதனை தவிர மற்ற எல்லோரும் உயிருடன் நடமாடி கொண்டு இருக்கிறார்கள். வெறுப்பாக இருந்தது. இதே பிளாட்டில் மதன் இருந்தும் எங்கே என்று தான் தெரியவில்லை. யாரிடம் உதவி கேட்பது,  என்னவென்று கேட்பது? 

கிட்டத்தட்ட பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு. 2000 வருடம். அப்போது மது நைன்த் படித்துக்கொண்டு இருந்தான். மதன் அப்போது தான்  பி எஸ்சி முடித்து இருந்தான். தங்கசாமி முதலியாரின் கணக்குகளை பார்த்து கொள்ள சென்னையில் இருந்து வந்திருந்தான். நண்பர்கள்  கூட்டத்தில் மது மட்டும் மதனிற்கு எப்போதும் ஸ்பெஷல். அத்தனை மந்தையிலும்  ஒரு சிறு ஆட்டுக்குட்டி தானே  மேய்ப்பனின் கையிலும் தோளிலும் தங்கி இருக்கும். 

மது நிறைய சிரித்தான். நிறைய யோசித்தான். இதயம் வரை சிரிக்க கற்று கொண்டான். எல்லோருடைய இன்னொரு பக்கத்தையும் ஏற்று கொள்ள ஆரம்பித்தான். அதன் நிதர்சனங்களை புரிந்து கொண்டான். வெறும் பள்ளி புத்தக பைக்குள் வாழ்வின் உயர்வு இல்லை அதையும் தாண்டி உலகம் உள்ளது.  உறவுகளின் உன்னதங்களை உயிர்களின் உணர்வுகளையும்  அவனையும் மீறி அவரவர் விழிகளில் பார்க்க பயின்று கொண்டான், எல்லாம் மதன் தான். அப்பாவிடம் நிறைய நேரம் பேசினான். அம்மாவிற்கு அடிக்கடி பூத்தில் இருந்து போன் செய்தான்.

மதன் தான் மதுவிற்கு மழையை ரசிக்க கற்று கொடுத்தான். நேர்த்தியாக கிரிக்கெட் விளையாட கற்று கொடுத்தான். முரட்டு நாய் குட்டியை அடக்கி வாஞ்சையாக தடவும் கருணை. பின்னிரவில் மிதந்து வரும் இளையராஜா இசை உயிருக்குள் இறங்குவதை, ஜானகியின் குரல் தேனாக கசிவதை, ஊரெங்கும் இரவு கவிழ்த்து இருக்கும் இருளை, புலரும் பொழுதில் உருகும் பனியை ரசிக்க தொடங்கினான்.

மதன் செந்நாரை கிராமத்தில் இருந்த நாட்கள் வெகு குறைவு. அதற்குள் மதுவிற்கு காத்திருத்தலின் சுகத்தையும், நேசத்தில் உருகுவதையும் வாழ்நாள் முழுமைக்கும் பரிசாக தந்து விட்டு சென்றான். எத்தனை வருடங்களானாலும் எரிமலைக்குள் புதைந்து இருக்கும் நெருப்பு போல் உறங்காத நினைவுகள் அவன் உயிருக்குள் சுழன்று கொண்டு இருக்கும். அதிலும் வெகு சில நினைவுகளுக்கு மட்டும் அவ்வப்போது சிறகு முளைக்கும்.. 

மதன் தினமும் விடியலில் ஊர் வரப்புகளில் ஜாக்கிங் செல்வது வழக்கம். கரு நீல நிற ஜெர்சி ஷார்ட்ஸ், வெள்ளை டி ஷர்ட். தூரத்தில் ஓடி வரும் மதன் மெல்ல மெல்ல மது வீடருகே நெருங்கி கடந்து செல்லும் போது உரத்த குரலில் குட் மார்னிங் சொல்லி விட்டு கை அசைத்து செல்வதை தரிசிக்க பல நாட்கள் அந்த திசையில் விழி வைத்து காத்திருப்பான். வியர்வை முத்து முத்தாக வழிந்து பொன்னென காலை வெயிலில் மின்னுவதை யாரும் அறியாமல் ரசிப்பான். இதெல்லாம் மதன் கற்று தரவில்லை. 

அப்படித்தான் ஒரு நாள் காலை வீட்டு வாசலில் கட்டிலில் படுத்து இருந்த மதுவிற்கு அன்றைய நாள் மிக வசந்தமாக விடிந்தது.  மதன் அவன் கட்டிலில் அவன் போர்வைக்குள் முன் எப்போதும் இல்லாமல் வித்தியசாமாக குட் மார்னிங் சொன்னான். கண் விழித்தபோது வெகு அருகில் மதன். மதுவால் நம்ப முடியவில்லை.

"உங்க அப்பா பால் வாங்க போய் இருக்கார். இந்த உன்னோட pen. நேத்து மில்லில் உன்கிட்ட வாங்கினேன். குடுத்து விட்டு போகலாம்னு வந்தேன்" என்று எழுந்து உட்கார்ந்து டி ஷர்டை கழட்டி வியர்வையை துடைத்த போது மிக ரம்மியமாக இருந்தது. மீண்டும் குனிந்து அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு எழுந்திரு என்று மதன் சொன்னபோது அப்படியே இறுக கட்டிக்கொள்ளவேண்டும் என்று தோன்றியது.

அன்று முழுதும் மதுவிற்கு என்ன நடந்தது என்று தெரியவில்லை. எப்போது பள்ளி முடியும் என்று காத்திருந்தான். கடைசி வகுப்பு நடக்கவில்லை. அதற்குள் மது வெளியே வந்து விட்டான். நேராக மில்லுக்கு வந்தான். இரும்பு கதவு வழக்கத்திற்கு மாறாக பூட்டி இருந்தது. சின்ன இடைவெளியில் உள்ளே பார்க்கையில் மதனின் புல்லெட் தெரிந்தது. சுவர் ஏறி குதித்து உள்ளே வந்தான். மதனின் அறைக்கு செல்லும் நிலை கதவு மில்லுக்கு பின்னே இருக்கும். அதுவும் உள்ளே தாழிட்டு இருந்தது. மதுவிற்கு எதுவும் புரியவில்லை. அந்த மில்லின் சுவர்களை சுற்றி சுற்றி வந்தான்.

மில்லுக்கு பின்புறம் இருக்கும் படிக்கட்டுகள் அரிசி கொட்டும் மேடைக்கு செல்லும். அந்த தகர கதவின் கொக்கியை வெளியிலிருந்தே திறந்து உள்ளே போக முடியும். அந்த மேடையில் இருந்து பார்த்தால் மொத்த மில்லின் தரை தளத்தை பார்க்கலாம். மேலிருந்து பார்க்கும் போது இருட்டில் முதலில் எதுவும் தெரியவில்லை. அடுக்கி வைக்கப்பட்ட அரிசி மூட்டைகள் பார்வையை மறைத்து இருந்தது. மதனின் அறையில் யாரும் இல்லை. அதே நேரம் யாரோ கதவை தட்டும் சத்தம். இருட்டில் இருந்து இரண்டு உருவம் வெளியே வந்தது அதில் ஒன்று மதன். இன்னொருவர் தன் பெருத்த உடலை வெள்ளை சட்டைக்குள் திணித்து கொண்டதில் அவர் அவசரம் தெறித்தது. மதன் தன் லுங்கியை இறுக்க கட்டி கொண்டு கதவை நோக்கி நெருங்கி வந்தனர். உள்ளே வந்தது தங்கசாமியின் மகன் சங்கர். அந்த இன்னொருவர் யாரென்று காண இயலவில்லை. சிறிய விவாததிற்கு பிறகு மற்ற இருவரும் வெளியேறினர். மது அவசர அவசரமாக படி இறங்கி பக்கவாட்டில் மெதுவாக முன்னேறி அவர்கள் யாரென்று வெளிச்சத்தில்  காண விரைந்தான். சங்கரோடு சென்று கொண்டு இருந்தது வேறு யாரும் இல்லை. அது தங்கசாமி.

மது அந்த எக்செல் பைலை மேலிருந்து சறுக்கி தேடி பார்த்தான். பார்வை வெளிறியது. இருட்டில் கண்ணை கட்டி காட்டில் விட்டது போல் இருந்தது.

காண வேண்டும் சீக்கிரம் என் காதல் ஓவியம்.. 

வாராமலே என்னாவதோ என் ஆசை காவியம்....

தேடி தேடி பார்க்கிறேன், என் கால்கள் ஓய்ந்ததே,

காணாமலே இவ்வேளையில் என் ஆவல் தீருமோ?

தேடும் கண் பார்வை தவிக்க.. துடிக்க..

சொன்ன வார்த்தை காற்றில் போனதோ? 

வெறும் மாயம் ஆனதோ?

இங்கே வசிப்பவர்களின் பட்டியலில் மதன் இல்லை. அப்படியென்றால் மதன் ஒரு விசிட்டராக இருக்ககூடும். நேற்று இங்கே பார்த்தது மதன் தான். அதை மட்டும் குருட்டுத்தனமாக நம்பினான். தன்  நண்பர்களை சந்திக்க வந்திருந்தால் என்ட்ரன்சில் இருக்கும் செக்யூரிட்டி வருகை பதிவேட்டில் கண்டிப்பாக மதன் பெயர் இருக்க வேண்டும். 

அந்த எண்ணமே அவனை வேகமாக செக்யூரிட்டி இடத்திற்கு தள்ளியது. அவன் அதிர்ஷ்டம் அகிலா அக்கா ரூபத்தில் காத்திருந்தது. அவர் வேறு யாருமில்லை. சென்ற வருடம் வரை மது வீட்டில் சமையல் வேலை பார்த்தவர். அவருக்கு செக்யூரிட்டி யாரையாவது தெரிந்து இருக்கலாம். அவர் வழியாக விசாரிக்கலாம். மெல்லிய நம்பிக்கை நடை பயிலும் சிறு குழந்தை போல் பற்றிக்கொண்டது. 

"என்ன அக்கா சௌக்கியமா?" என்று ஆரம்பித்தான்.

"நல்லா இருக்கேன் மது"

"இங்க எதுக்கு நிக்கிறீங்க, யாருக்காவது வெயிட் பண்றீங்களா?"

"மது, உனக்கு எதாவது வேலை இருக்கா? ஒரு சின்ன ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா?" பைக் லிப்ட் கேட்டால் ஷேர் ஆட்டோ வந்து நின்றது போல் அகிலா அக்கா ஒரு நொடியில் பிளேட்டை திருப்பி போட்டார். 

"சொல்லுங்க அக்கா என்ன வேணும்?"

"மது, இவர் வீட்ல தான் வேலை செய்யறேன். இவர் மகளை டெலிவரிக்காக ஹாஸ்பிடல்ல இருக்காங்க. இவர் அங்க போகறதுக்கு கால் டாக்ஸி புக் பண்ணிட்டு வெயிட் பண்றோம்" அருகில் இருந்த அந்த பெரியவரை பார்த்தான்.

"என்ன பிரச்சனை சொல்லுங்க"

"என் பையன் கீழ விழுந்து கால் ஓடச்சிகிட்டு அழுதுகிட்டு இருக்கான்பா, உடனே அவனை வேற டாக்டர்கிட்ட கூட்டிகிட்டு போகனும். இவருக்கு பேச வராது. தனியாவும் அனுப்ப முடியாது"

"ஒன்னும் ப்ராப்ளம் இல்லை, நீங்க வீட்டுக்கு போங்க. நான் இருந்து இவரை டாக்ஸில அனுப்பி வைக்கிறேன்" என்றான் மது.

அகிலா அக்கா அந்த பெரியவரிடம் மதுவை அறிமுக படுத்தி நன்றி சொல்லிவிட்டு நகர்ந்ததும் தான் மதுவிற்கு மதன் பற்றிய நினைவு வந்தது. மறுபடியும் பல்பு. 

சிறிது நேரத்தில் அவருடைய மொபைல் ஒலித்தது. அது சரி அவர் எப்படி பேசுவார். அவர் இவனிடம் கொடுத்து பேச சொன்னார். வேறு யாராக இருக்கும். அந்த கால் டாக்ஸி டிரைவர் தான் எங்கு வந்து பிக் அப் பண்ண வேண்டும் என்று கேட்பான்.

"ஹலோ, சொல்லுங்க, நாங்க இங்க மெயின் என்ட்ரன்ஸ்ல வெயிட் பண்றோம்" என்றான்.

இன்னும் சில நிமிடங்களில் அங்கு வந்து விடுவதாக சொன்னார். மறுபடியும் யாரோ மொபைலில் அழைத்தார்கள். அந்த சின்ன மொபைலில் ஒளிர்ந்த அந்த பத்து எண்களும் எறும்புகளாக ஊர்ந்தன. மது தான் இப்போதும் அந்த கால் அட்டெண்ட் செய்தான்.

"ஹலோ"

"ஹலோ சார். நான் மாசிலாமணி சார் பக்கத்துல இருக்கேன். என்ன விஷயம் சொல்லுங்க, நான் அவர் கிட்ட சொல்றேன்"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் சார். அவரோட மகளுக்கு பெண் குழந்தை பிறந்திருக்கு அவர் தாத்தா ஆனதா சொல்லுங்க சார்."

"ஓ கங்க்ராட்ஸ் சார். கண்டிப்பா அவருக்கு சொல்றேன்"

மது அவரிடம் சொன்னதும், மிக மெதுவாகத்தான் அவர் அறிவுக்கு எட்டியது. தொடர்ந்து உணர்ச்சி மிகுந்த நிலையில் அவர் கண்களில் நீர் ததும்பியது. மதுவின் கைகளை பிடித்து நன்றி சொன்னது வெறும் காற்றாகத்தான் வெளி வந்தது. 

மீண்டும் அதே எண்ணில் இருந்து அழைப்பு. 

"ஹலோ சார்"

"சார் சொல்லுங்க, இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல கார் வந்திடும். நான் அவரை பத்திரமா அனுப்பி வைக்கிறேன்" என்றான் மது.

"சார் ப்ளீஸ், நீங்களும் அவரோடு வந்திட்டு போறீங்களா? இங்க தான் பக்கத்தில சரஸ்வதி ஹாஸ்பிடல்"

"ஓகே சார்"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் சார். முன் பின் தெரியாத நீங்க தெய்வம் மாதிரி வந்து ஹெல்ப் பண்றீங்க"

அது அவருடைய மருமகனாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அவருடைய குரலில் உற்சாகம் இருந்தது. சில நிமிடங்களில் கார் வந்தது. முதலில் அந்த ஆபீஸ் பாய், அடுத்து அகிலா அக்கா, பிறகு மாசிலாமணி பெரியவர், தொடர்ந்து பெரியவரின் மருமகன். இன்று முழுதும் அவர்கள் தான் அவனை ஆக்ரமித்துகொண்டு வருகிறார்கள். 

கார் விரைந்து கொண்டு இருந்தது. இரவும் நெருங்கி கொண்டு வந்தது. இனி தேடுதலை எப்படி தொடருவது.இன்று அவ்வளவு தான். அவன் கையில் அவருடைய மொபைல். மதனை தேடும் வேலை தலைக்கு மேல் பாரமாக இருக்க எப்படி அந்த குரலுக்கு ஒப்புக்கொண்டான். அந்த பெரியவரின் மருமகன் பேசியது காதுக்குள் ஒலித்து கொண்டு இருந்தது.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் சார். முன் பின் தெரியாத நீங்க தெய்வம் மாதிரி வந்து ஹெல்ப் பண்றீங்க"

அந்த குரல் தான் அவனை உருக்கியது. கேட்டதும் மறுக்க முடியவில்லை. அது எங்கேயோ கேட்ட குரல். அவன் உயிருக்குள் உறைந்த குரல். அந்த குரல் தான் அவனை இழுத்து செல்கிறது.