நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 10

ஜீவாவும் ஜேம்ஸும் சண்டிகரில் இருந்த மூன்று நாட்களும் ஜேம்ஸுக்கு மறக்க முடியாதவை. ஒவ்வொரு நாளும் மாலையில் அவர்கள் ஒவ்வொரு இடத்திற்கு சுற்றிப் பார்க்கச் செல்வார்கள். சண்டிகரின் அழகிய ராக் கார்டன், லேக் போட்டிங், பூங்காக்கள் என எல்லாவற்றையும் கண்டு களித்தாகிவிட்டது. பின்னர், நல்ல உணவகத்தில் தென்னிந்திய உணவு வகைகளை உண்பார்கள். பின்னர் தங்கும் விடுதிக்கு வந்து காதல் கொள்வார்கள். ஜீவாவின் மார்பில் தலை வைத்து அவனை அணைத்துக் கொண்டு உறங்கும் அந்த இரவுகள் ஜேம்ஸுக்கு மிகவும் இன்பத்தைக் கொடுத்தன. அவர்கள் குலு, மணாலி புறப்படும் நாள் வந்தது. இயற்கை எழில் கொட்டிக் கிடக்கும் அந்நகரங்களுக்கு அவர்கள் பயணித்தார்கள். வழியெங்கும் இரு மருங்கிலும், ஆப்பிள் மரங்கள் காய்த்துக் குலுங்கி இருந்தன. மணாலியில் இருந்து சிம்லாவுக்கு சென்றனர். அங்கும் நன்றாய் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு, கால்கா வழியாக புதுடெல்லி வந்து சேர்ந்தனர். அங்கிருந்து தமிழ்நாடு எக்ஸ்ப்ரெஸில் சென்னை வந்தடைந்தனர்.

ஜேம்ஸின் வாழ்வில் மிக இன்பமான நாட்கள் வந்தடைந்தன. அவன் ஜீவாவைப் பார்த்துப் பார்த்து காதலில் இன்புற்று மகிழ்ந்தான். ஜீவாவும், ஜேம்ஸ் இல்லாமல் வாழ்வே முடியாது என அவ்வப்போது சொல்லுவான். ஜேம்ஸின் இன்பம் வெகுநாட்கள் நிலைக்கவில்லை. ஒரு மாதமாக ஜீவா முன்பு போல பேசாமலும், அத்துணை காதலோடு இல்லாமலும் இருப்பதாக ஜேம்ஸுக்குப்பட்டது. அவன் அதையெல்லாம் வெறும் மாயை என்றும், தன்னுடைய வீணான கற்பனை என்றும் தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டான். இருந்தாலும், அவையணைத்தும் வெறும் மாயை அல்ல என்பதையும் அவன் கண்டான். ஒரு நாள் ஜீவாவிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. வழக்கம் போல் சாயங்காலம் 5 மணிக்கு மேல், அனைவரும் சென்றுவிட்ட நேரம்… ஜீவாவின் அறைக்கு ஜேம்ஸ் சென்றான்.

“ஜீவா….”

“வா ஜேம்ஸ்… வா… இப்படி உக்காரு…”

“என்ன ஜீவா… ஒரு மாதிரி இருக்க….?”

“இல்ல ஜேம்ஸ்… ஒரு முக்கியமான விஷயமா உன் கிட்ட பேசணும்… அதான்… ஜேம்ஸ்… எனக்கு ஒரு ப்ராமிஸ் பண்ணி கொடுக்க முடியுமா…?”

“இதென்ன கேள்வி ஜீவா… நான் உன்னோட ஜேம்ஸ்…. உன்னோட அடிமை ஜீவா… நீ சொன்ன சொல்லுக்கு நான் கட்டுப்படப் போறேன்… இதுக்கு எதுக்கு ப்ராமிஸ் எல்லாம் கேக்குற…!”

“ஹோ… ஜேம்ஸ்… ஜேம்ஸ்… என்னால முடியல ஜேம்ஸ்…. இத எப்படி உன் கிட்ட சொல்றதுணு தெரியல… பட்… நான் சொல்லியே ஆகணும்… நான் இந்த காலேஜே விட்டு வேற காலேஜூக்கு போகப் போறேன்…”

“ப்பூ… இவ்ளோ தானா…? அதனால என்ன… என் அன்பு மாறிடுமா என்ன…? உன்ன அடிக்கடி பாக்க முடியாது.. ஆனா, நீ என்ன வந்து அப்பப்ப பாக்கத்தானே போற….”

“ஜேம்ஸ்… அதோட மட்டுமில்ல… எனக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகியிருக்கு…”

“ஹோ….”

“ஆமா… ஜேம்ஸ்… எனக்குக் கல்யாணம் நிச்சயம் பண்ணிட்டாங்க… என் சொந்த மாமா பொண்ணு தான். எங்க அப்பாவும் அம்மாவும் இதுல ரொம்ப ஸ்ட்ராங்கா இருக்காங்க… என்னால மறுத்துப் பேச முடியல ஜேம்ஸ்… எனக்கு என்ன பண்றதுனு தெரியல….”

“ஜீவா… ப்ளீஸ்… என்ன கைவிட்டுட்டு போயிடாத ஜீவா… என்னயும் உன் கூட கூட்டிட்டுப் போ… நீ யார வேணும்னாலும் கல்யாணம் பண்ணிக்க… ஆனா என் மேல இருக்குற அன்ப மாத்திடாத ஜீவா… ப்ளீஸ்… ஐ பெக் யூ ஜீவா… நீ இல்லாம ஒரு வாழ்க்கைய என்னால நினச்சு கூட பாக்க முடியல….”

“ஜேம்ஸ்… ப்ளீஸ் அண்டர்ஸ்டாண்ட் மை சிச்சுவேஷன்… என்ன நம்பி ஒரு பெரிய குடும்பமே இருக்கு ஜேம்ஸ்.. அவங்கள் மீறி என்னால எதுவும் செய்ய முடியாது… கல்யாணத்துக்கப்புறமும் நான் உன்னோட பழகறது தப்பாயிடும் ஜேம்ஸ்… புரிஞ்சுக்க… ப்ளீஸ்…”

ஜேம்ஸ் எழுந்து ஜீவாவின் அருகில் வந்தான். அவன் கைகளை பிடித்துக் கொண்டான்.

“ஜீவா… என்ன விட்டுட்டுப் போகப்போறியா…? என்ன டம்ப் பண்றியா ஜீவா…? நான் இனிமே உன் வாழ்க்கையில இல்லயா ஜீவா….?”

ஜேம்ஸின் கண்களில் நீர் வழிந்தது. அவன் உடலும் உள்ளமும் வலியாய் வலித்தன.

“ஜீவா… ப்ளீஸ்… ஜீவா… டோண்ட் டூ திஸ் டு மி… என்னால தாங்கிக்க முடியாது ஜீவா… உன் கிட்ட என்னையே நான் இழந்திருக்கேன்…” ஜேம்ஸ் அழுது கொண்டே சொன்னான்.

“ஜேம்ஸ்… நானும் உன் கிட்ட என்ன இழந்திருக்கேன்… எனக்கும் நீதான் முதலும் கடைசியும்… நீ என்ன மறந்துடு ஜேம்ஸ்… உனக்கு நிச்சயமா நல்ல லவ்வர் கிடப்பான். நான் ஒரு கோழை ஜேம்ஸ்… என்னால என் குடும்பத்த எதிர்க்க முடியாது…” ஜீவா சொன்னான்.

ஜேம்ஸ் தேம்பித் தேம்பி அழுதான்.

“ஜீவா… உன் கால்ல வேணும்னாலும் விழறேன்… என்ன இப்படியே விட்டுட்டுப் போயிடாத ஜீவா… என்ன தனியா விட்டுடாத ஜீவா… என்னால இந்த உலகத்துல வாழமுடியாது… எனக்கு பயமா இருக்கு ஜீவா…” ஜேம்ஸ் ஜீவாவின் கால்களில் விழுந்து அழுதான்.

ஜீவா அவனை தூக்கிவிடவில்லை. மாறாக விலகிச் சென்றான். அவன் முகம் இப்போது கோபத்தின் அறிகுறிகளைக் காட்டியது.

“ஜேம்ஸ்… சின்ன பிள்ள மாதிரி நடந்துக்காத ஜேம்ஸ்… சொல்றத புரிஞ்சுக்க… நம்மோட இந்த சின்ன அஃபேருக்காக என் ஃபேமிலிய விடச் சொல்றியா…? என்னயும் உன்ன மாதிரி அநாதையா இருக்கச் சொல்றியா…?” ஜீவாவின் கோபத்தில் அந்த அமிலம் போன்ற வார்த்தைகள் வந்து தெறித்தன.

ஜேம்ஸ் அப்படியே துடிதுடித்தான் அந்த வார்த்தைகளால். அவனால் பேசவே முடியவில்லை. ஜீவா தன்னை அநாதை என்று விளித்தது எவ்வளவு பெரிய உண்மை. அவன் அமைதியாக எழுந்தான். தன் கைப்பையை எடுத்துக் கொண்டு அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினான். இனி அவன் வாழ்வில் அவன் ஜீவாவைப் பார்க்க மாட்டான். அவன் நேராக கடற்கரைக்குச் சென்றான். அலையில் சத்தம் ஓயாமல் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் அங்கு, அவனுக்கு மட்டும் ஜீவாவின் சத்தம் கேட்டது.

“ஜேம்ஸ்… உன்னோட லிப்ஸ யாரு செஞ்சாங்க…? அதுல மட்டும் எப்படி இவ்ளோ ஸ்வீட்டான ஹனி வருது…?“ ஜீவாவின் முத்தம்… ஜேம்ஸ் காதுகளில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது.

“ஜேம்ஸ்… நீ வந்த அப்புறம் என் லைஃப் ரொம்ப மீனிங்ஃபுல்லா இருக்கு… ரொம்ப தேங்க்ஸ் ஃபார் த லவ் ஜேம்ஸ்…” ஜீவாவின் உருக்கமான பேச்சு அவனை அப்படியே அந்தக் கடலில் ஆழ்த்தியது போலிருந்தது.

இன்னும் எத்துணை எத்துணையோ பேச்சுகளும் நிகழ்வுகளும் ஜேம்ஸின் கண்களில் படமாடியது. இப்படியே அவன் எவ்வளவு நொடிகளை அங்குக் கழித்தானோ தெரியாது.. நொடிகள் நிமிடங்களாகி, நிமிடங்கள் நேரங்களாகி, இரவு தீவிரமடைந்து கொண்டிருந்தது. ஜேம்ஸ் திடீரென்று தன் உணர்ச்சிக்கு வந்தவனாய் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். தன் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். நேரம் 11. அந்தக் கைக்கடிகாரம் கூட ஜீவா வாங்கித் தந்தது. ஜேம்ஸ் அந்தக் கடிகாரத்தை கழற்றினான். அதைக் கடலில் தூக்கி எறிந்தான். தான் இருக்கும் அநாதை இல்லத்தை நோக்கி நடந்தான்.

ஜேம்ஸ் இல்லத்தை அடைந்த போது தள்ளாடிய படியே வந்தான். அவன் மது செய்யவில்லை. ஒருவேளை மிகவும் களைப்பாக இருந்திருக்கக் கூடும்.

இல்லத்தின் கதவுகளைத் திறந்து கொண்டு தானிருக்கும் பகுதிக்குச் செல்ல விழையும் போது, ஜேக்கப் பாதிரியாரைப் பார்த்தான். அவர் தன்னுடைய அலுவலக அறையிலிருந்து வெளியே வந்தார்.

“ஜேம்ஸ்… இதுவரைக்கும் நீ இவ்ளோ லேட்டா வந்ததே இல்ல ஜேம்ஸ்… என்னாச்சு…?” அவர் கேட்டார்.

ஜேம்ஸ் அவரைப் பார்த்தான். அவன் முகம் களைத்திருந்தது. சிறு புன்னகை புரிந்தான். அவன் மூக்கில் ரத்தம் வழிந்தது. அப்படியே ஜேக்கப் பாதிரியாரின் காலடியில் மயங்கிச் சரிந்தான்.

ஜேக்கப்பாதிரியார் பதறிக் கொண்டு அவன் முகத்தில் தண்ணீர் தெளித்தார். ஜேம்ஸ் கண்களை மிகவும் சிரமத்துடன் திறந்தான்.

“ஃபாதர்… நான் விஷம் குடிச்சிட்டேன்…” ஜேம்ஸ் கண்கள் திரும்பவும் மூடிக் கொண்டன. அவன் மூர்ச்சையானான்.

மீண்டும் ஜேம்ஸின் கண்கள் திறந்த போது, அவன் மருத்துவமனையில் இருந்தான். அவனுக்கு உள்ளுணர்ச்சி சொல்லியது, அவன் பிழைத்துவிட்டான் என்று. அவனால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. தொண்டை ரணமாக வலித்தது. மார்பெங்கும் எரிச்சல். கண்கள் எரிந்தன. வாய் உலர்ந்து தொண்டை வறண்டிருந்தது. அவன் உடலில் ஜீவன் இருந்தது, அவனுடன் ஜீவா இல்லை.

ஜேக்கப் பாதிரியார் பிற்பகலில் வந்தார். ஜேம்ஸின் அருகில் அமர்ந்தார். அவன் தலை முடியைக் கோதினார். அவன் நெற்றியைத் தடவினார். தன் கழுத்தில் கிடந்த சிலுவையை எடுத்து அவன் நெற்றியில் வைத்தார். குனிந்து அவனை உச்சி முகர்ந்தார். ஜேம்ஸுக்கு சொர்க்கத்தில் இருப்பதைப் போன்ற உணர்வு. அவன் உடலும் உள்ளமும் சொல்லொணா அமைதியில் மூழ்க்கிப் போயின. அவன் உடல் வலிகள் எதுவும் இப்போது அவனுக்குத் தெரியவில்லை. பாதிரியார், ஏதோ பைபிளின் வசனங்களைப் படித்தார். பின்னர் மீண்டும் அவன் நெற்றியைத் தடவிக் கொடுத்தார். அங்கிருந்து சென்றுவிட்டார்.

நாட்கள் இரண்டு மூன்று ஆன பிறகு அவன் மருத்துவமனையிலிருந்து விடுவிக்கப் பட்டான். அவன் வாழ்க்கை குறிக்கோளில்லாத படகு போல், விதியெனும் கடலின் நாலா திசைகளிலும் அலைக்கழிக்கப்பட்டது. அமைதி காத்து அவன் உள்ளம் ஏனோ இன்பத்தில் மூழ்கியிருந்தது. அவன் இல்லத்தில் ஒரு படுக்கையில் பெரும்பாலான நேரம் படுத்திருந்தே பொழுதைக் கழித்தான். ஒரு நாள் அவனை ஜேக்கப் பாதிரியார் தன்னறைக்கு அழைப்பதாய் வந்து சொன்னார்கள். அவன் மெல்ல எழுந்து தன் ஓய்ந்து போயிருந்த உடலை நகர்த்திக் கொண்டு அவரிடத்தில் சேர்ந்தான்.

“ஹா.. ஜேம்ஸ்… உள்ள வா… இங்க வந்து இப்படி உக்காரு…” ஜேக்கப் அவனை அழைத்தார்.

“தாங்க்ஸ்… ஃபாதர்…”

“ஜேம்ஸ்… இந்த ஆல்பத்த பாரேன்…” அவர் அவனிடத்தில் ஒரு புகைப்படத் தொகுப்பைக் கொடுத்தார். ஜேம்ஸ் அதைப் பார்த்தான். அதில் எல்லாம் குழந்தைகளின் படங்கள் இருந்தன. எல்லா குழந்தைகளும் தூங்குவது போல் கண்கள் மூடியிருந்தன. பாதி தொகுப்புக்குப் பின்னால் வந்த குழந்தைகளின் படங்கள் எல்லாம் அவன் அறிந்தவை. அவையெல்லாம் இந்த இல்லத்திற்கு வந்த பின் பல்வேறு காரணங்களால் இறந்து போன குழந்தைகளின் புகைப்படங்கள் என அவன் அறிந்து கொண்டான். அதில் சில சிறுவர் சிறுமியரின் படங்களும் இருந்தன. கடைசியாக அதில் தாஸின் படமும் இருந்தது. ஜேம்ஸ் அந்தப் படங்களை எல்லாம் ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்தான்.

“ஜேம்ஸ்… இந்த ஆல்பத்துல இருக்குறதெல்லாம் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் இறந்து போனவங்க ஃபோட்டோஸ்…. நான் கொஞ்சம் கவனிக்காம விட்டிருந்தா இதுல உன் ஃபோட்டோவும் வந்திருக்கும்… நல்லவேள… கர்த்தோர கிருபையால அப்படி நடக்கல… ஆனா, ஜேம்ஸ்… எனக்கு ஒண்ணு மட்டும் தெரியும்… என்னால ரொம்ப நாளைக்கு உன்ன தடுத்து வச்சிருக்க முடியாது…”

“….” ஜேம்ஸ் எதுவும் பேசவில்லை… பாதிரியாரின் முகத்தை மட்டுமே பார்த்திருந்தான்.

“எனக்குத் தெரியும் ஜேம்ஸ்… நீ கடவுள நம்புறதில்ல… என்னைக்குமே நீ ப்ரேயர்ல கலந்துகிட்டதில்ல… கடவுள்ங்கற ஒருத்தர் இல்லாம கூட இருக்கலாம். நாம யாருமே பார்த்ததில்ல.. ஆனா, நமக்கெல்லாம் உயர்ந்த சக்தி ஒண்ணு இருக்கு ஜேம்ஸ்… அது உறுதி… நம்பிக்கை தான் அந்த சக்தி… நாம எதை நம்புறமோ அது நடக்குது… அதுதான் கடவுள் ஜேம்ஸ்… இந்த ஆல்பத்துல இருக்கவங்க யாருக்கும் கிடைக்காத ஒரு வாய்ப்பு, ஒரு அருமையான பரிசு உனக்குக் கிடச்சிருக்கு… அது தான் வாழ்க்கை… யெஸ் ஜேம்ஸ்… இவங்க யாருக்கும் வாழ குடுத்துவைக்கல… ஆனா, நீ வாழப் போற…. உனக்கே தெரியும் ஜேம்ஸ்… இந்த இல்லத்த நாம எப்படி நடத்துறோம்னு. எல்லாமே டொனேஷன் தான். இங்க வர்ற ஒவ்வொரு உயிரையும் நாம வாழவைக்க ரொம்ப கஷ்டப் படறோம்… ஆனா யாரும் சாகறத நம்மால தடுக்க முடியாது….

ஜேம்ஸ்… நீ இப்ப ஒரு நல்ல காலேஜ்ல நல்ல டிகிரி படிக்குற… நல்ல உணவும் உடையும் உனக்கு கிடச்சிருக்கு… இதெல்லாம் யாரோ கொடுத்தது. அவங்க யாருனு கூட நமக்குத் தெரியாது. ஆனா, நீ வாழ அவங்களும் ஒரு காரணம். உன் உயிர் அவங்களுக்கும் கடன் பட்டதுதான் ஜேம்ஸ்… அத நீ போக்கிக்க உனக்கு உரிமை இல்ல… இவ்ளோ படிச்சு என்ன ஜேம்ஸ்… நீ உன் வாழ்க்கையில யாருக்காவது உதவியிருக்கியா…? உன் படிப்புக்கு உனக்கு நல்ல வேலை கிடைக்கலாம்… நிறைய சம்பாதிக்கலாம். அதுல உன்ன போல யாரும் ஆதரவு இல்லாதவங்களுக்கு ஏதாவது செய்யணும் ஜேம்ஸ்…. அப்ப தான் நீ உன் வாழ்க்கையில பட்ட கடன அடைக்க முடியும்… யாரோ உனக்கு உதவி பண்ணாங்க… ஆனா நீ யாருக்கும் உதவாம போக நினைக்கிறியே… இது நியாயமா…?

ஒரே ஒரு அநாதை குழந்தைய அது காலேஜ் போகுற வரைக்கும் உன்னால படிக்க வைக்க முடிஞ்சா கூட போதும் ஜேம்ஸ்…. நீ பொறந்த இந்த பிறவிக்கு ஏதோ ஒரு பலன் கிடச்சிடும்… அது உனக்குப் புரியுதா…? நான் உன்ன கெஞ்சிக் கேட்டுக்குறது எல்லாம், உன் வாழ்க்கைய முடிச்சுக்குறதுக்கு முன்னாடி, உன்னால எவ்ளோ பேருக்கு உதவியா இருக்க முடியுமோ, அவ்ளோ பேருக்கு உதவணும் ஜேம்ஸ்… நீ படிக்க, இவ்ளோ தூரம் வளர, உனக்கு உதவி பண்ண பெரிய மனுஷன் அமெரிக்காவுல இருக்குற ஒரு கோடீஸ்வரன். அவருக்கு ரெண்டு காலும், ஒரு கையும் கிடையாது. ஆனா, அவரு ஒரு கையாலயே உழச்சு பல கோடிகள சேர்த்துட்டாரு. அதையெல்லாம் உன்னப் போல கையும் காலும் நல்லா இருக்கவங்களுக்காக செலவு பண்றாரு. ஆனா, நீங்க இவ்ளோ தூரம் அதைப் பயன்படுத்தி வளர்ந்துட்டு இப்ப ஒரே நொடியில முடிச்சுக்க நினைக்குறியே… அவருக்கு செய்யுற துரோகம் இது… ஜேம்ஸ்….

ஜேம்ஸ்… நான் கடவுள நம்புறவன்… நீ நம்பவேண்டாம். ஆனா, உன்ன நம்பு. உன்னால முடிஞ்சத நாலு பேருக்கு செஞ்சுட்டு அப்புறமா இந்த உலகத்து விட்டு போயிடு. அதுவரைக்கும் வாழ முயற்சி பண்ணு ஜேம்ஸ்… இப்ப நீ போகலாம்…”

பாதிரியார் இவ்வளவு நேரம் பேசிவிட்டு ஜேம்ஸின் முகத்தைப் பார்த்தார். இப்போது அவன் முகத்தில் களைப்பு இல்லை. குற்ற உணர்ச்சி கொஞ்சம் இருந்தது. அவன் கண்கள் சோகத்தை மறைத்துக் கொண்டு, கண்ணீர் திரையப் போட்டுக்கொண்டன.

அவன் மெல்ல எழுந்து அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினான். இப்போது அவன் நடையில் தளர்வு இல்லை. அவன் உடலில் கொஞ்சம் தெம்பு குறைவாக இருந்தாலும், அந்த உள்ளத்தில் தெம்பு மிக மிக அதிகமாகியது. தன் வாழ்வில் வரும் எல்லா துன்பங்களையும் தான் எதிர் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவனுக்கு வந்தது. இன்னும் அவன் உள்ளத்தில் ஒரு ஓரத்தில் ஏதோ ஒரு கருப்பு நிழல் படர்ந்திருந்தாலும், தன்னம்பிக்கை வெளிச்சம் அங்கு பிரகாசித்து சுடர் விட்டது.

ஜேம்ஸ், முதுகலை கடலியல் படித்து, ஜேக்கப் பாதிரியாரின் உதவியுடன் சண்முகசுந்தரத்தைச் சந்தித்தான். அவருக்கு மட்டுமே ஜேம்ஸ் அநாதை என்பது தெரியும். ஆனால், யாருக்குமே அவன் தற்கொலை முயற்சிக்கான காரணம் தெரியாது. பின்னாளில் ஜேக்கப் பாதிரியார் எவ்வளவோ கேட்டும் ஜேம்ஸ் அதை சொல்ல மறுத்துவிட்டான்.

ஜேம்ஸ் இவ்வளவு நேரம் பேசியதை வெற்றிச் செல்வன் அப்படியே கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

“வெற்றி… நான் அநாதை… கடைசி வரைக்கும் அநாதையாவே இருந்துடுறேன்… எனக்கு யாரும் வேணாம்… நீ குடும்ப உறவுகள் உள்ளவன். என்னால உன் குடும்பத்துல எந்த பிரச்சினையும் வர வேண்டாம்… இப்பவும் சொல்றேன் வெற்றி… என்ன மறந்துடு… காதல் சரிபட்டு வராது…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

வெற்றிச் செல்வன் கண்கள் கசிந்திருந்தன ஜேம்ஸின் வரலாற்றைக் கேட்டு. அவன் தன் தொண்டையை கனைத்துக் கொண்டான். தன் குரலைத் தேடிப் பெற்றான். அவன் ஏதோ சொல்வதற்காக எழுந்தான். ஜேம்ஸ் வெற்றியின் முகத்தையே பார்த்திருந்தான். வெற்றி ஜேம்ஸின் கண்களைப் பார்த்துப் பேசினான்….

(தொடரும்….)