ஜேம்ஸும், ஜீவாவும் ரயிலில் ஏறிக்கொள்ள ரயில் புறப்பட்டது. புறப்பட்ட ஒரு மணி நேரத்தில் தமிழ்நாட்டைக் கடந்து ஆந்திர மாநிலத்திற்குள் நுழைந்தது. பகல் முழுதும் ஆந்திரமாநிலத்தின் கொளுத்தும் வெயில் நிறைந்த வறட்டு பூமியிலும், கிருஷ்ணா நதி பாயும் வளமான பூமியிலும் பதிக்கப்பட்டிருந்த தண்டவாளங்களில் அந்த ரயில் தன் நூற்றுக்கணக்கான சக்கரங்கள் சத்தமிட்டு சுழல விரைந்தோடியது. ரயிலின் சாளரத்தின் வழியாக வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டே குதூகலத்துடன் அவ்வப்போது புன்சிரிப்பும், வெட்கம் கலந்த நகைப்பும் உதிர்த்துக் கொண்டே பயணம் செய்த ஜேம்ஸை ஜீவா காதல் சொட்டும் காமம் சொட்டும் பார்வையால் பார்த்துக் கொண்டே பயணம் செய்திருந்தான்.
பகல் முழுதும் பயணத்தில் வேறொன்றும் பெரியதாக சொல்லிக் கொள்ளும்படி இல்லை. இரவு ரயில் மராட்டிய மாநிலத்தின் சிறு பகுதியைத் தடவிக் கொண்டு, மத்தியப் பிரதேசத்தை அடைந்தது. இரவு ஒரு மணிக்கு ரயில் நாக்பூர் ரயில் நிலையம் வந்து அடைந்த போது சிறிது குளிரத் துவங்கியது. ஆனாலும், பெருமளவு குளிர் என்று சொல்லிவிட முடியாது. ஜீவா எழுந்து மேல் படுக்கையில் படுத்திருந்த ஜேம்ஸுக்கு ஒரு சிறு போர்வையை போர்த்திவிட்டு படுத்தான். ஜேம்ஸ் உண்மையில் உறங்கி இருக்கவில்லை. ஜீவா தன் மீது வைத்திருக்கும் அன்பை அவன் கண்கள் மூடி ரசித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு கண்களின் நீர்க்கசிவு ஏற்பட்டது. இத்தகைய இந்த ஆடவனுக்கு தன்னையே தருவது தான் தன்னால் செய்ய இயன்ற கைம்மாறு என அவன் எண்ணிக் கொண்டான்.
விடிந்ததும் ரயில் போபால் ரயில் நிலையத்தை அடைந்தது. “சாகரம்… சாகரம்… சாகரம்…” என அங்கு டீ விற்றுத் திரிந்தனர் பலர்.
“சார்… இது என்ன சாகரம் சாகரம்னு கத்துறானுங்க…” ஜேம்ஸ் கேட்டான் வியப்பாய்.
“ஜேம்ஸ்… அது சாய் கரம்… அதாவது சூடான டீ… அதத்தான் அந்த லட்சணத்துல கத்துறானுங்க….” ஜீவா விளக்கம் கொடுத்தான்.
ஜேம்ஸ் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். அவனுக்கு எல்லாமே புதுசு… ரயில் மத்தியப் பிரதேசத்தின் குட்டை மரக்காடுகள் நிறைந்த வடபகுதியைக் கடந்து உத்திரப்பிரதேசத்தின் கங்கைச் சமவெளியை அடைந்தது. ரயில் ஒருவழியாக பிற்பகலில் மொரீனா ரயில் நிலையத்தை வந்தடைந்ததும் எங்கிருந்தோ ஒரு பெரிய லம்பாடி கும்பல் வந்து ரயிலில் ஏறிக்கொண்டது. அவர்கள் எல்லாம் இன்னும் ஒன்றரை மணிநேரத்தில் ரயில் சென்றடையும் ஆக்ரா ரயில் நிலையத்தில் இறங்கிக் கொள்வார்கள் என ஜீவா அறிந்திருந்தான். ஆனால், ஜேம்ஸுக்கு இதொன்றும் தெரியாததால், அவன் சற்று எரிச்சலைடைந்தான். ஜீவாவை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டான்.
ஆக்ரா ரயில் நிலையம் வந்த போது, ஜேம்ஸ் மிகவும் உற்சாகமடைந்தான். அங்கும் இங்கும் பார்த்தான்.
“சார்… இது தானே தாஜ்மஹால் இருக்குற ஆக்ரா….?” அவன் கேட்டான்.
“ஆமா ஜேம்ஸ்… இதே தான்… ரொம்ப எட்டி எட்டி பாக்காத… இங்க இருந்தே தாஜ்மஹால் தெரியாது…” ஜீவா சிரித்தான். ஜேம்ஸ் வெட்கப்பட்டு முகம் சிவந்தான். ஜீவாவிற்கு அவனை அப்படியே அணைத்து அந்த சிவப்பை தன்னுள் இழைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று ஆசை பிறந்தது. இருந்தாலும் ரயில் பொது இடம் என்பதால் அமைதியாக இருந்துவிட்டான்.
ரயில் இரவு 8 மணியளவில் டெல்லி நிஜாமுதீன் நிலையத்தை வந்தடைந்தது. ஜீவா அவர்களுக்காக பார்சல் உணவை வாங்கி வர இறங்கினான். அவனுக்குள் சிறு விளையாட்டு விளையாடிப் பார்க்க ஆசை எழுந்தது. அதாவது வண்டி கிளம்பும் வரை அவன் வண்டியில் ஏறவில்லை. ஜேம்ஸ் கலவரமானான். ரயிலின் கதவு வரை வந்து எட்டிப் பார்த்தான். ஜீவா அருகில் இருந்த பெட்டியில் ஏறிக் கொண்டு இடையே இருந்த இணைப்பு வழியாக வந்து மறைந்து நின்று கொண்டான். சற்று நேரத்திலெல்லாம் ரயில் வேகமெடுத்து பயணித்தது. ஜேம்ஸ் இப்போது அழத் துவங்கிவிட்டான். இதற்கு மேலும் அமைதி காத்தால், ரயிலில் உள்ளவர்களுக்கு கேலிப் பொருளாகி விடக்கூடும் என்ற பயத்தால், ஜீவா ஜேம்ஸின் முன்னால் சென்று நின்றான். ஜேம்ஸுக்கு எங்கிருந்தோ கோபம் வந்துவிட்டது. ஜீவாவை பிடித்து தள்ளினான். அவனுடன் பேச மறுத்தான். ஜீவா ஆயிரம் முறை மன்னிப்பு கேட்டான்.
“ச்சே… போடா… எனக்கு எவ்ளோ பயமா இருந்துச்சு தெரியுமா…? உனக்கு என்ன ஆச்சோனு நான் பதறிட்டேன்…” ஜேம்ஸ் கோபத்துடன் சொன்னான்.
“சாரி ஜேம்ஸ்… சாரி… சாரி… சாரி…” ஜீவா அவனை ஒருவழியாக சமாதானம் செய்தான்.
மறுநாள் அதிகாலை 4 மணிக்கு ரயில் சண்டிகர் சென்றடைந்தது. அந்தக் கொடூரமான கோடையிலும் கூட அங்கு அதிகாலையில் மூடுபனி சிறிது இருந்தது. ஜீவா தன் கையில் ஒரு பெரிய பையை எடுத்துக் கொண்டு ஜேம்ஸை அழைத்துக் கொண்டு ரெயில் நிலையத்துக்கு வெளியே வந்தான்.
“ஹா… கொஞ்சம் குளுருது…” ஜேம்ஸ் சொல்லிவிட்டு ஜீவாவின் கையை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான்.
“ஜேம்ஸ்… எனக்கு ரொம்ப ஹாப்பியா இருக்கு…. இந்தக் கொஞ்சம் குளுருக்கே நீ என் கிட்டவந்து இவ்ளோ சூடு கேக்குறியே… இன்னும் அதிகமான குளிர் இருந்தா… அவ்ளோ தான்… என்னைக் கட்டிக்கிட்டேதான் இருப்ப… ஐயோ… ஐயோ… உன்ன மே மாசத்துல கூட்டிட்டு வந்துட்டேனே… டிசம்பர்ல கூட்டிட்டு வந்திருக்கணும்…” ஜீவா பொய்யாக வருந்தினான்.
ஜேம்ஸின் வெட்கம் நூறு மடங்கு அதிகமாகியது. அவன் ஜீவாவின் கையை உதறிவிட்டு பொய்யாக கோபப்பட்டான்.
அவர்கள் இருவரும் ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்யப்பட்டிருந்த தங்கும் விடுதிக்குச் சென்று அறையை கைப்பற்றினர். அவர்களுக்கு மூன்றாவது மாடியில் ஒரு அழகிய அறை ஒதுக்கப்பட்டது.
“ஜேம்ஸ்… இன்னும் ரெஜிஸ்ட்ரேஷனுக்கு 5 மணி நேரம் இருக்கு. இப்போ மணி 5 தான் ஆகுது. பத்து மணிக்கு தான் ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் ஸ்டார்ட் ஆகும். அதனால நாம் ஒரு குட்டித் தூக்கம் போடலாம்னு நினைக்கிறேன்…” ஜீவா சொல்லிக் கொண்டே மின் தூக்கியில் ஏறினான்.
தங்களது அறைக்குள் நுழைந்து தாளிட்ட மறுநொடி, ஜீவா செய்த முதல் வேலை, ஜேம்ஸை அப்படியே அணைத்து அவன் இதழில் முத்தம் பதித்தது தான். அது அவர்களுக்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட தனியறையாக இருந்தாலும், அவர்கள் ரகசிய குரலில் பேசிக்கொண்டனர்.
“ஜேம்ஸ்… ரயில் ஏறினதுல இருந்து இதுக்காக நான் காத்திட்டிருந்தேன்…” தன் முத்தம் பற்றி ஜீவா ஜேம்ஸின் காதுகளில் கிசுகிசுத்தான்.
“வெறும் கிஸ் மட்டும்தானா…?” ஜேம்ஸ் தான் சொல்லியவற்றை தன்னாலே நம்ப முடியாமல் பார்த்தான். ஜீவா ஆச்சரியத்தில் வாய் பிளந்தான். ஜேம்ஸின் உடல் முழுதும் ரத்தம் சூடாய்ப் பாய்ந்தது. ஜீவாவின் கண்களையே அவன் பார்த்தான். முகத்தில் வெட்கம் கலந்த ஒரு புன்னகை.
ஜீவா, ஜேம்ஸை அப்படியே தூக்கினான். எவ்வளவு மென்மையான கையாளல். கட்டிலில் மெல்லக் கிடத்தினான். அருகில் படுத்துக் கொண்டு ஜேம்ஸின் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தான். ஜேம்ஸ் உடல் சிலிர்த்தது. ஜீவாவின் முகம் தன்னை நெருங்கி வந்ததும் அவன் கண்களை மூடிக்கொண்டான். மூடிய விழிகளுக்கு ஒரு முத்தம். இதழில் ஒன்று, கன்னத்தில் தலா ஒன்று, தாடையில் ஒன்று. சட்டையின் பொத்தான்கள் ஒவ்வொன்றாய் அவிழ அவிழ் ஒன்றொன்றாய் முத்தங்கள். ஜேம்ஸின் மேற்புறம் ஆடையிழந்து ஜீவாவின் இதழ்கள் வருடும் இன்பத்தில் திளைத்திருக்க, ஜேம்ஸின் கீழாடைகள் அவிழத்துவங்கியதை அவனால் உணரவே முடியவில்லை. அவன் கைகள் ஏனோ, ஜீவாவின் பின்னந்தலையின் அடர்ந்த முடிகள் வழியாக உட்பாய்ந்து அப்படியே அவன் முடியை கொத்தாக பிடித்து தன்னை நோக்கி தள்ளின. ஜேம்ஸின் தொண்டை உலர்ந்து போய், காற்று கூட வேறுபட்ட ஒரு ஒலியை உண்டாக்கியது.
இரண்டு நாள் ரயில் பயணத்தில் குளிக்காதிருந்த ஜேம்ஸின் உடல், உப்பு தடவிய ஒரு மக்காச்சோளம் போல் சுவையானதாக இருந்திருக்க வேண்டும். ஏனெனில், ஜீவா ஒரு அங்குலத்தையும் சுவைக்காமல் விடவில்லை. ஆனால், என்ன மென்மையாக அவன் செய்கிறான். அவன் வாயில் பற்களே இல்லையோ என ஐயப்பாடு எழுகிறது. இப்போது ஜேம்ஸ் பிறந்த மேனியாய். ஜீவாவின் கண்கள் தன்னை கற்பழிப்பதை அவனால் தாங்க முடியவில்லை. கைகளால் களிப்புப் பிரதேசங்களான தன் ஆண்மையின் அடையாளங்களை மறைத்தான். மறைத்திருந்த அவன் கைகளில் ஜீவாவின் மீசை மயிர்கள் குத்த முத்தமிடப்பட்ட போது, அந்தக் கைகள் மிக மிக பலவீனமாகி விலகிக் கொண்டன. ஜீவாவின் கண்கள் மேய்ந்தன.
அவன் தன் ஆட்காட்டி விரலில் நுனியால் மெல்ல மிக மென்மையாக ஜேம்ஸின் இடையைத் தொட்டான். ஜேம்ஸின் உடலில் சிலிர்ப்பின் உச்சம். அந்த விரல் மெதுமெதுவாய் ஜேம்ஸின் கொப்பூழைக் குறிவைத்து கோலம் வரைந்தது. ஜீவாவின் மீசை மயிரும், வெப்ப மூச்சும் அடிக்கடி அங்கு வந்து சீண்டிப்பார்த்தன. ஜேம்ஸுக்கு இவையெல்லாம் வேண்டாம் என்று தோன்றியது. ஆனால், அதைவிட அதிகமாய் வேண்டும் என்றும் தோன்றியது. அவன் தன்னை கட்டுப்படுத்த இயலாமல் தவித்தான். ஜீவாவின் பொறுமை அவனை சோதித்தது. ஜீவாவின் மேற்சட்டை அவிழ்ந்த போது அவனது கவர்ச்சியான மார்பின் ரோமங்கள் தெரிந்த போது, ஜேம்ஸுக்கு காட்சியின்பம் கிடைத்தது. அந்த மார்பு தன் வழுவழுப்பான மயிரே இல்லாத மார்போடு பொருந்தப் போவதை எண்ணி அவன் உடல் இன்னும் அதிகமாய் இரைந்தது.
“ஜீவா…” ஜேம்ஸ் முதன்முறையாய் அவனைப் பேர் சொல்லி அழைத்தான்.
“என்னடா…?” ஜீவாவின் குரலில் காமநெடி அதிகம். ஜேம்ஸின் குரலில் அதைவிட அதிகம்.
ஜீவாவின் வெப்ப மூச்சும், ஈர உதடும் பட்டதால் ஜேம்ஸின் குரல் வெளியே வரவில்லை. வெறும் காற்றுதான் வந்தது. ஜீவா, ஜேம்ஸின் இதழ்களை தன் விரலால் தடவினான். கீழுதட்டை பிடித்து லேசாக அழுத்தினான். அதன் செந்தூர நிறத்தில் தன்னையே இழந்து, அதை இன்னும் அழுத்தினான். திடீரென விடுவித்தான். அதன் நிறம் இப்போது பன்மடங்கு அழகாய். ஜீவா அதனை மீண்டும் மீண்டும் சுவைக்கத் தூண்டியது. அவன் ஜேம்ஸின் இதழில் தன்னை இழந்து, கழுத்தின் மடிப்புகளில் தன் காதலைத் தொலைத்தும், மார்பின் பரப்பில் மயக்கம் கொண்டு, இடையில் இளைப்பாறி, பின்னழகில் பெரும்பசி கொண்டு, புணர்ச்சியுணவிற்கு ஆயத்தமான போது, ஜேம்ஸ் இறந்தே போயிருந்தான். அவனால் எதையும் மறுக்கவோ, வெறுக்கவோ இயலாத நிலையில் இருந்தான். தன்னை இழக்கத் தவிப்போடு காத்திருந்தான். அந்த முதல் உணர்ச்சி, தனக்குள் தன் காதலன் நுழையும் முதல் உணர்ச்சி, அதிலிருந்த மென்மை, அக்கறை, அன்பு, காதல், காமம், எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக பொறுமை என அனைத்தும் அவனுக்கு ஒரு வலியில்லாத முதல் புணர்ச்சியைக் கொடுத்தது. ஜீவாவின் கைகளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு தன்னை இழந்து கொண்டிருந்தான் ஜேம்ஸ்… இனி அவன் தனிப்பட்ட ஒரு உடல் இல்லை. அதில் ஜீவாவின் வாசம் நிரப்பப்படும். அவன் சுவை ஊறிவிடும். அவன் காதல் கலந்திருக்கும். அவனின் ஒரு துளி அதில் சேர்ந்துவிடும். இனி ஜேம்ஸ் வெறும் ஜேம்ஸில்லை. ஜீவா கலந்த ஜேம்ஸ்… ஜீவா கலந்துவிட்ட ஜேம்ஸ்…
ஜேம்ஸ் தூக்கம் கலைந்து எழுந்த போது நேரம் 9 மணியைத் தொட்டிருந்தது. ஜீவாவின் மார்பில் அவன் சாய்ந்து உறங்கியிருந்தான். அவன் புன்னகைத்துக் கொண்டான். மெல்ல எழுந்து போர்வையை விலக்கினான். இருவரும் ஆடைகளின்றி பிறந்த மேனியாய்… ஜேம்ஸ் தன்னை இழந்தவனாய்… ஜீவாவிற்கு தான் கொடுத்த சுகம் அவனை இன்பத்தின் உச்சத்தில் ஆழ்த்தியது.
“ஜீவா… ஜீவா…” ஜேம்ஸ் மெல்ல உலுக்கினான்.
“ம்ம்ம்ம்… ஜேம்ஸ்… ஹனி… இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கலாமே…” ஜீவா சிணுங்கினான். ஜேம்ஸ் குறும்பாய்ச் சிரித்தான். உன்னை எப்படி எழுப்புவதென்று எனக்குத் தெரியும் என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டே,
“நான் குளிக்கணும்… சரி…. நீயும் வந்தா சேர்ந்து குளிக்கலாமேனு பார்த்தேன்…. வரலைனா பரவாயில்ல…” ஜேம்ஸ் சொல்லிக் கொண்டே படுக்கையிலிருந்து எழுந்தான்.
ஜீவா சட்டென்று கண்கள் திறந்தான். கெஞ்சலாக கொஞ்சலாக ஜேம்ஸைப் பார்த்தான். எழுந்து பின்னாலேயே சென்று குளியலறைக்குள் நுழைந்து கொண்டான். ஜேம்ஸின் மீது நீர்ப்பட்டதைக் காட்டிலும், ஜீவாவின் விரல் பட்டதுதான் அதிகம். ஜேம்ஸோடு சேர்ந்து நீராடிவிட்டு ஜீவா வெளியே வந்தான். இருவரும் வேக வேகமாக பஞ்சாப் பல்கலைக்கழகத்திற்கு கிளம்பினர்…
ஜேம்ஸ் இவ்வளவு நேரமும் சொல்லிவந்த இந்த வரலாற்றை நிறுத்திவிட்டு வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்தான்.
“வெற்றி… நான் ஏன் இவ்ளோ விலாவரியா இதச் சொன்னேன் தெரியுமா…? என்னால இது எதையும் மறக்க முடியாது. என் வாழ்க்கையில என் உடம்புல உசுரு இருக்க வரைக்கும் இத மறக்க முடியாது. ஒவ்வொருநாள் ராத்திரி என் படுக்கையில நான் படுக்கும் போது, ஜீவாவோட கைகள் என்ன வந்து தொட்டுட்டுப் போகும். அவன் மூச்சுக் காத்து என் கழுத்துல பட்டு எனக்கு கிச்சுகிச்சு மூட்டும்… ஹோ…. வெற்றி… ஃபக் தட்… என்னால மறக்கவே முடியல…” ஜேம்ஸின் கண்கள் நீர்த் தெளித்தன.
“அதே போல குளிக்கும் போது என்னால நிம்மதியா குளிக்க முடியல. அவன் நினைப்பு இன்னும் எனக்குள்ள இருக்கு… அப்படியே இருக்கு… அது போகவே போகாது வெற்றி….” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஜீவாவுக்கு என்ன ஆச்சு ஜேம்ஸ்… ஒருவேளை….” வெற்றி எப்படிக் கேட்பது எனத் தெரியாமல் இழுத்தான்.
”ம்ஹூம்… இல்ல அவன் நல்லாதான் இருக்கான்… வேறு ஒருத்தரோட… சொல்றேன் வெற்றி… எல்லாம் எப்படி நடந்துதுனு சொல்றேன்…” ஜேம்ஸ் திடமாய்ச் சொன்னான்.
