ஜேம்ஸ் கண்களை சுருக்கி வெற்றியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் மனம் படபடவென அடித்துக் கொண்டது.
“ஓ..ஷிட்..ஷிட்… இவன் அதுக்கு தான் வந்திருக்கான்… நோ வே… நான் ஒத்துக்கக் கூடாது… ஒத்துக்கவே கூடாது… வேணாம் வெற்றி… ப்ளீஸ் போயிடு… வேணாம்… என்னால உன்ன ஹர்ட் பண்ண முடியாது…” ஜேம்ஸின் உள்ளம் கதறியது. ஆனால், வெற்றியின் காதுகளில் அது எப்படி விழும்…? அப்படியே விழுந்தாலும், அவன் போய்விடுவானா என்ன…?
வெற்றிச் செல்வன் அந்த அழகான காதல் அட்டையை எடுத்து ஜேம்ஸின் கைகளில் தந்தான். கூடவே அந்தப் பரிசினையும் கொடுத்தான். ஜேம்ஸின் முகத்தைப் பார்க்கவே இல்லை. வெற்றியின் கைகள் உதறின. அவனால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. அவன் ஏதேதோ பேச வேண்டுமென நினைத்திருந்தான்.
ஜேம்ஸ் அந்த அட்டையையும், பரிசினையும் வாங்கினான். பரிசினை முதலில் பிரித்தான். அந்த பொம்மையை கையில் எடுத்துப் பார்த்தான். அவன் கண்களில் இருந்து நீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. அந்த அட்டையைப் படித்தான். அவன் உடல் வலுவிழந்து அவன் அந்த இருக்கையிலேயே சாய்ந்து குலுங்கி அழுதான். வெற்றிச் செல்வனுக்கு ஒரு நொடி என்ன நடக்கிறது… ஏன் நடக்கிறது எனத் தெரியவில்லை. அவன் ஜேம்ஸின் அருகில் சென்று அவனைத் தொட முயன்றான்.
“வேணாம் வெற்றி… வேணாம் ப்ளீஸ்… என்ன விட்டுடு… எனக்கு நீ வேணாம்…” ஜேம்ஸ் அழுதான்.
அவன் வார்த்தைகள் வெற்றிச் செல்வனின் மனதைப் புண்படுத்தின. ஆனால், அவனுக்குள் வைராக்கியம் குடிகொண்டது.
“ஜேம்ஸ்… ஏன் வேணாம்னு சொல்லிடுங்க… நான் போயிடறேன்… என்ன உங்களுக்குப் பிடிக்கலையா…? நான் நல்லவன் இல்லையா…?” வெற்றியும் அழுது கொண்டே கேட்டான்.
“வெற்றி… நீ ரொம்ப நல்லவன்… உன்ன எல்லாருக்குமே பிடிக்கும் போது எனக்கு மட்டும் பிடிக்காமலா இருக்கும்… ஆனா, இது வேணாம் வெற்றி… ப்ளீஸ்… நான் உன்ன கெஞ்சிக் கேக்குறேன்… என்ன மறந்துடு… என்ன விட்டு போயிடு… எனக்கு யாரும் வேணாம்” ஜேம்ஸ் பயித்தியக்காரனைப் போல மீண்டும் மீண்டும் அதையே சொன்னான்.
வெற்றிச் செல்வனுக்கு இப்போது சற்றுக் கோபம் வந்தது.
“ஜேம்ஸ்… ஏன் நீங்க இப்படி உங்களுக்குனு யாருமே இல்லாத ஒரு அநாதை போல நடந்துக்குறீங்க…?” வெற்றிச் செல்வன் கொஞ்சம் சத்தமாகக் கேட்டான்.
“ஏன்னா.. நான் ஒரு அநாதை வெற்றி… போதுமா ரீசன்… நான் ஒரு அநாதை.. எனக்குனு யாருமே இல்லாத அநாதை… இந்த சமூகத்தால புறக்கணிப்பட்ட அநாதை…” ஜேம்ஸ் கத்தினான்.
சில நொடிகள் அங்கு அமைதி நிலவியது. வெற்றிச் செல்வனால் எதையும் நம்ப முடியவில்லை. நம்பாமலும் இருக்க முடியவில்லை. இதுவரை ஜேம்ஸின் தனிமையான வாழ்க்கையும், எல்லாரையும் வெறுக்கும் நடத்தையும் எதனால் எனப் புரிந்தது.
“இதப்பார் வெற்றி… உனக்குனு குடும்பம் இருக்கு… எனக்கு யாரும் இல்ல… நான் வாழறதே வீண் தான்… நானும் எப்பவோ சாகணும்னு முடிவு பண்ணேன்… ஆனா, அந்த முடிவ நான் மாத்திக்க பல காரணங்கள் இருந்துச்சு.. எனிஹவ்… நான் எதையும் உன் கிட்ட சொல்லணும்னு எனக்கு அவசியம் இல்லை… நீ இங்க இருந்து போயிடு… எனக்கு உன் மேல காதல் இல்ல…. ஐயாம் நாட் இன் லவ் வித் யூ.. டூ யு அண்டர்ஸ்டாண்ட்…?” ஜேம்ஸ் கத்தினான்.
வெற்றியின் காதுகளில் ஈயத்தை காய்ச்சி வார்ப்பதைப் போல் இருந்தன அந்த வார்த்தைகள் எல்லாம். அவன் நெருப்பிலிடப்பட்ட புழுப்போல துடித்தான் அந்த சொற்களைக் கேட்டு… ஜேம்ஸின் முகத்தை ஏறிட்டுப் பார்த்தான். அவனோ வேறு திசையில் பார்த்தான். வெற்றி ஜேம்ஸின் முகத்தை தன் கைகளால் பிடித்து வலுக்கட்டாயமாக தன்னை நோக்கித் திருப்பினான்.
“ஜேம்ஸ்… என் முகத்த பாத்து சொல்லுங்க… என் மேல உங்களுக்கு காதல் இல்லைனு…” வெற்றி அழுதுகொண்டே கேட்டான்.
ஜேம்ஸ் இன்னும் ஏமாற்ற முடியவில்லை. அவன் அப்படியே வெற்றியின் மார்பில் சாய்ந்துவிட்டான். அவனால் அழுகையை அடக்க முடியவில்லை. வெற்றியின் மார்பை தன் கண்ணீரால் நனைத்தான். ஆனால், சில நிமிடங்களில் அவன் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு வெற்றியிடத்திலிருந்து தள்ளிப் போனான்.
“வெற்றி நான் சொல்றத முழுசா கேளு… ப்ளீஸ்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
ஜேம்ஸ் சொன்னவை :
சென்னையின் சாந்தோமில் இருந்த ஒரு அநாதை இல்லத்தில் சிறுவயதிலேயே விடப்பட்டவன் தான் இந்த ஜேம்ஸ்… யாருமில்லா அநாதையாக குப்பைத் தொட்டியில் போடப்பட்ட குழந்தை இவன். யாரோ நல்லவர்கள் அக்குழந்தையை அந்த இல்லத்தில் சேர்த்தனர். அந்த இல்லத்தின் தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்த பிரான்சிஸ் இம்மானுவேல் என்ற பாதிரியார், இவனை இறைவனின் குழந்தை என்று கூறினான். இவனுக்கு ஜேம்ஸ் எனப் பெயரிட்டார். இவனை மற்ற குழந்தைகளோடு வளர்த்து வந்தார். அந்த இல்லம் வெளிநாட்டின் நிதியுதவியுடன் நன்றாய் நடந்தது. அங்கு மொத்தமே 30 முதல் 40 குழந்தைகள் தான் இருந்தனர். அதனால் ஒவ்வொருவருக்கும் தனிக் கவனம் செலுத்தப்பட்டது.
ஜேம்ஸின் மீது இம்மானுவேல் பாதிரியாருக்கு அளவு கடந்த அன்பு உண்டு. இறைவன் அன்பு நிறைந்தவன் என்றும் கருணை மயமானவன் என்றும் அடிக்கடி அவர் சொல்வார். ஜேம்ஸைப் பொறுத்தவரை இம்மானுவேல் பாதிரியார் தான் கருணையும் அன்பும் நிறைந்த கடவுள். அவனுக்கு பத்து வயது வந்த போது தான் ஒரு அநாதை என்பதனையும் பாதிரியார் தான் தன்னை அரவணைத்து வருகிறார் என்பதையும் அவன் உணர்ந்தான். அவர் மீது பாசமாய் இருப்பான். ஆனால், கருணை மயமானவன் என்றும் அன்பு மயமானவன் என்றும் சொல்லப்பட்ட கடவுள் தன் கொடூரத்தை வெளிப்படுத்தினான். ஜேம்ஸுக்கு பதினைந்து வயது இருக்கையில் ஒருநாள் இம்மானுவேல் பாதிரியார் பரலோக பதவி அடைந்தார். ஜேம்ஸின் வாழ்வில் என்றுமே ஈடு செய்ய முடியாத ஒரு இழப்பாக அதனை உணர்ந்தான் அவன். மீண்டும் அவன் அநாதையானான். அதன் பின் பாதிரியாராய் வந்தவர் ஜேக்கப். அவர் இம்மானுவேலைப் போன்று அன்பு நிறைந்தவராய் இல்லாமல், கண்டிப்பும் கடுமையும் நிறைந்தவராய் இருந்தார். ஜேம்ஸுக்கு ஒரே ஆறுதல் அவன் ஆருயிர் நண்பன், அவனைப் போலவே சக அநாதையான, தாஸ் தான். இருவரும் எப்போதும் ஒன்றாகவே இருப்பார்கள். தாஸ் மிகவும் உயரமான வாட்டசாட்டமான, ஜேம்ஸை விட இரண்டு வயது பெரியவன். ஜேம்ஸ் நாம் ஏற்கனவே அறிந்தார் போல் குள்ளமான சிறிய ஒல்லியான உடலையுடவன். எப்போது அங்கு சண்டை வந்தாலும், ஜேம்ஸ் எளிதில் தோற்றுப் போவான். ஆனால், தாஸ் தான் வந்து அவனைக் காப்பாற்றுவான்.
“தாஸ் அண்ணே… நீங்க மட்டும் இல்லைனா என் கதி அம்போ தான்…” என்று பல முறை ஜேம்ஸ் அவனிடத்தில் சொன்னதுண்டு.
“தம்பி… உனக்கு ஒரு பிரச்சினை வரும் போது தாஸ் அண்ணேனு ஒரு குரல் கொடு நான் எங்கிருந்தாலும் வந்துடுவேன்…” என்று அவ்வப்போது தாஸும் சொல்வான்.
ஜேம்ஸ் தாஸிடத்தில் எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிடுவான். அவன் மறைத்தது ஒரே ஒரு விஷயத்தைத் தான். அதாவது, ஜேம்ஸுக்கு பதின் வயதின் உடலியல் மாற்றங்கள் ஏற்படத் துவங்கியதிலிருந்து, ஏனோ பெண்கள் மேலன்றி, ஆண்கள் மேலே ஈர்ப்பு ஏற்பட்டது. அதைப் பற்றி அவன் தாஸிடம் சொல்லவில்லை. ஒருவேளை தாஸ் தன்னை தப்பாக எடுத்துக் கொண்டால் என்ன செய்வது என்று அமைதியாக இருந்துவிட்டான்.
ஜேக்கப் பாதிரியார் வந்த பிறகு, அந்த இல்லத்திற்கு பல வெளிநாட்டினர் வந்து தங்க ஆரம்பித்தனர். அங்கிருந்த பல குழந்தைகளை அவர்கள் தத்து எடுக்கவும் செய்தனர். சில சமயங்களில் பதின்மூன்று பதிநான்கு வயது சிறுவர்களைக் கூட அவர்கள் தத்தெடுத்தனர்.
தாஸோ, ஜேம்ஸோ இதிலெல்லாம் அவ்வளவாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. படிப்பைப் பொறுத்த வரை தாஸ் கொஞ்சம் அசமந்தம் தான். ஆனால், ஜேம்ஸ் படு சுட்டி. அவன் படித்த வகுப்பிலெல்லாம் அவன் தான் முதல் மாணவனாகத் தேறினான். ஒரு நாள் ஜேக்கப் பாதிரியார் அழைப்பதாக ஜேம்ஸுக்கு அழைப்பு வந்தது. அவன் அவரது அறையை நோக்கிச் சென்றான். அங்கு தாஸ் வந்து ஏற்கனவே நின்றிருந்தான்.
“அண்ணே… நீங்களும் இங்க நிக்கிறீங்க… ஃபாதர் உங்களையும் கூப்பிட்டாறா..?” அவன் கேட்டான்.
அவர்கள் இருவரும் உள்ளே அழைக்கப் பட்டனர். அங்கு பாதிரியாருக்கு எதிரில், ஒரு செந்நிற வெளிநாட்டு ஆள் அமர்ந்திருந்தான். ஜேம்ஸுக்கு ஏனோ அவனைப் பிடிக்கவில்லை. பார்ப்பதற்கு செங்குரங்கு போல் இருப்பதாக அவன் நினைத்தான்.
“ஜேம்ஸ்… தாஸ்.. இவருபேரு மிகைல்… ரஷ்யாவிலிருந்து வந்திருக்காரு… நம்ம பாணி ஹவுஸ்ல தான் தங்குவாரு… நீங்க டெய்லி இவரு வீட்டுக்குப் போய் இவரு சொல்ற வேலையெல்லாம் செய்யணும்… இவரு நம்ம ஹோமுக்கு நிறைய டொனேஷன் கொடுக்குறவரு… இவருக்கு நீங்க எடுபிடி வேலையெல்லாம் செஞ்சாதான் இவர சந்தோஷமா வச்சுக்க முடியும்…” ஜேக்கப் பாதிரியார் சொன்னார்.
இதுபோல பலருக்கு அவர்கள் ஏற்கனவே வேலை செய்திருந்ததால் அவர்கள் இருவரும் அதற்கு உடனே சம்மதித்தனர். பாணி ஹவுஸ் என்பது இவர்கள் இல்லம் அமைந்திருந்த தெருவுக்கு அடுத்த தெருவில் இருந்த ஒரு அழகிய பங்களா வீடு ஆகும். அவ்வப்போது அங்கு வெளிநாட்டினர் வந்து தங்குவர். ஜேக்கப் பாதிரியார் மிகவும் கண்டிப்பானவராக இருந்தாலும் மிகவும் நல்லவரும் ஆவார். ஒருவேளை வந்திருக்கும் வெளிநாட்டினர் கடுமையான வேலைகளை வாங்கினால் உடனடியாக அந்த வேலையை நிறுத்திவிட்டு மீண்டும் இல்லத்திற்கு வருமாறு அழைத்துச் சென்றுவிடுவார். அதனால், ஜேம்ஸும் தாஸும் கவலையின்றி செல்ல ஒத்துக் கொண்டனர்.
முதலில் அந்த வெளிநாட்டுக்காரன் சிறு சிறு வேலைகள் வாங்கினார். இவர்களும் மகிழ்ச்சியாக செய்தனர். தாஸை அவருக்கு மிகவும் பிடித்துப் போனது. அவர் எப்போதாவது தண்ணி அடித்தால் தாஸுக்கும் கொடுப்பார். தாஸும் விரும்பிக் குடிப்பான். ஜேம்ஸிடத்தில் மட்டும் சொல்லுவான். ஜேக்கப் பாதிரியாரிடத்தில் சொல்லவேண்டாம் எனக் கேட்டுக் கொள்ளுவான். ஜேம்ஸுக்கு இதொன்றும் பிடிக்கவில்லையென்றாலும், தாஸுக்காக அவன் சொன்னாற் போல அமைதியாக இருந்துவிடுவான்.
அன்றொரு நாள், மழைக்காலம் அது. இடியும் மின்னலும் மழையும் விடாமல் இருந்தது. இரவு மணி 8 ஐத் தாண்டிவிட்டதால், அன்றிரவு அங்கேயே தங்கிவிடுமாறு அந்த வெளிநாட்டுக்காரன் சொல்லிவிட்டான். இது போல அவர்கள் தங்குவது ஏற்கனவே நடைபெறும் ஒன்று தான் என்பதால் அது குறித்து அவர்கள் பாதிரியாரிடம் தெரிவிக்கவேண்டிய அவசியமில்லை.
ஜேம்ஸுக்கு இடி மின்னல் என்றால் கொஞ்சம் பயம் தான். அது தாஸுக்குத் தெரியும். அதனால் அன்றிரவு அவனை தன்னருகிலேயே படுக்க வைத்துக் கொண்டான். நள்ளிரவு ஆகியிருக்கும். ஜேம்ஸுக்கு கொஞ்சம் விழிப்பு வருவது போலிருந்தது. அவன் கண்கள் திறந்து பார்த்த போது அந்த வெள்ளைக்காரன், தாஸை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தான். தாஸும் எழுந்துவிட்டிருந்தான். தாஸை உள்ளே வருமாரு சைகை செய்தான். அவன் கையில் ஒரு சாராய புட்டி இருந்தது. தாஸும் அதைப் பார்த்து நப்பாசையுடன் அவனுடன் சென்றான். ஜேம்ஸுக்கு ஏனோ பயமாய் இருந்தது. கடவுள் அவன் மீது இன்னும் கொடூரத்தை திணிக்கப் போவதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை. இடியும் மின்னலும் கடுமையாக இருந்தன. அவன் உடல் நடுநடுங்கியது. அருகில் தாஸ் இல்லை. இனி இருக்கப்போவதுமில்லை…
ஏன்னா.. நான் ஒரு அநாதை வெற்றி… போதுமா ரீசன்… நான் ஒரு அநாதை.. எனக்குனு யாருமே இல்லாத அநாதை… இந்த சமூகத்தால புறக்கணிப்பட்ட அநாதை…” ஜேம்ஸ் கத்தினான். romba feeling linezzz