வேனிற் காலத்தின் துவக்கம். வெற்றிச் செல்வன் வேலைக்குச் சேர்ந்து பல மாதங்கள் கடந்துவிட்டன. அவன் பலராலும் விரும்பப்படும் இளைஞனானான். அவனுடைய குறும்புத்தனமான பேச்சு, அதி அழகுவாய்ந்த உருவம், ஆண்மை நிறைந்த தோற்றம் என எல்லாம் அவனை ஒரு கவர்ச்சிப் பொருளாக மாற்றியிருந்தன. அது போக, அவனது கூர்மையான அறிவு அந்த ஆய்வு நிலையத்தின் மிகவும் பேசப்படும் ஒரு விஷயமானது. ஜேம்ஸைப் பொறுத்த வரை அவன் வெற்றியின் அறிவிலும் அழகிலும் தன்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இழந்து கொண்டு அதைத் தடுக்க முடியாமல் அதனால் ஏற்பட்ட வெறுப்பை யாரிடம் காட்டுவது எனத் தெரியாமல் வெற்றியிடமே அவ்வப்போது அதை உமிழ்ந்துவிடுவான். வெற்றிச் செல்வன், எப்போதுமே ஜேம்ஸின் வெறுப்பை ஒரு பொருட்டாக மதிப்பவனில்லை. ஆனால், வெற்றியின் புறக்கணிப்பு அவனைப் பாடாய்ப் படுத்தியது. ஒவ்வொரு வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதும் ஜேம்ஸிடத்தில் நெருங்கிச் செல்ல முயலுவான். ஆனால், அது முடியாமற் போகும்.
அன்றாடம் ஜேம்ஸ் வெற்றியுடன் வண்டியில் பயணம் செய்வது தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. முதுவேனிற் காலம் மிகவும் கொடூரமான கோடையாக இருந்தது. வெற்றிச் செல்வனின் பிறந்தநாள் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவன் அந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி ஜேம்ஸிடத்தில் நெருங்கிவிட முடிவு செய்திருந்தான். அப்படியும் இப்படியுமாக, வெற்றிச் செல்வனின் பிறந்தநாள் வந்தேவிட்டது.
ஒருநாள் ஜேம்ஸ் தன் அலுவலக அறையின் அமர்ந்திருந்த போது கதவு தட்டப்படும் ஓசை கேட்டது. வெளியே வெற்றிச் செல்வன் நின்றிருந்தான்.
“உள்ள வா வெற்றி…” ஜேம்ஸ் அழைத்தான்.
“ஹை.. ஜேம்ஸ்… இந்தா ஸ்வீட் எடுத்துக்க…”
“ஓ.. தாங்க்ஸ்… பை த பை… என்ன விசேஷம்…?”
“இன்னைக்கு எனக்கு பர்த்டே ஜேம்ஸ்….”
ஜேம்ஸின் முகம் பிரகாசித்தது. அவன் இதழ் அவனை மறந்து குறுநகை ஒன்றை சிந்தியது. அவன் கண்கள் பனித்தன. ஆனால், அவன் ஒரு விநாடியில் எல்லா உணர்ச்சிகளையும் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டான்.
“சேச்சே… என்ன வெற்றி இப்படி சொல்லிட்ட… அதெல்லாம் முடியாது… இப்பவே சொல்லு… என்ன வேணும்னு…”
“ஜேம்ஸ்… நீங்க இவ்ளோ தூரம் வற்புறுத்தி கேக்குறதால சொல்றேன்… எனக்கு ஒரு கிஸ் வேண்டும். தருவீங்களா…?”
“வாட்….?” ஜேம்ஸ் அப்படியே அதிர்ந்தான்.
“யெஸ் ஜேம்ஸ்… எனக்கு ஒரு முத்தம் வேணும்… உங்க கிட்ட இருந்து… தருவீங்களா…?”
“வெற்றி… ஐ வில் மீட் யூ லேட்டர்.. யு மே கோ டு யுவர் டெஸ்க்..” ஜேம்ஸின் முகம் கடுகடுப்பானது. வெற்றியை சுட்டெரித்துவிடுபவன் போல் பார்த்தான். வெற்றியின் கண்கள் கலங்கின. அவன் கண்ணீர் திரண்டு கன்னங்களில் வழிந்தது. அவன் அந்த அறையை விட்டு வெளியேறி விட்டான்.
ஜேம்ஸின் மனம் கலங்கியது. வெற்றிச் செல்வன் கண்கலங்கி இப்போது தான் பார்க்கிறான். அதுவும் பிறந்தநாள் அன்று. தன்னைத் தானே வெறுத்தான் ஜேம்ஸ்… “அவன் கேட்ட அந்த முத்தம் எவ்வளவு எளிதாகத் தந்திருக்கலாம்… ச்சே… நான் ஒரு முட்டாள்.. பாவம் அவனை இப்படி புறக்கணித்துவிட்டேனே…!” ஜேம்ஸின் மனம் புலம்பியது. அன்று முழுவதும் வெற்றிச் செல்வன் இவனிருந்த அறைப்பக்கமே வரவில்லை. மாலையில் சீஃப் சண்முகசுந்தரம் இண்டர்காமில் அழைத்தார்.
“ஜேம்ஸ்… ஒரு நிமிஷம் என் ரூமுக்கு வா…”
ஜேம்ஸ் தன் சீஃப்பின் அறைக்குச் சென்றான்.
“ஜேம்ஸ்… இன்னைக்கு வெற்றியோட பர்த்டேவாம்.. மத்தியானம் எனக்கு ஸ்வீட் கொடுத்தான். ஆனா, யூ ஸீ ஜேம்ஸ்… அவன் முகமே ரொம்ப வாடிப் போயிருந்தது. நீ ஏதாவது சத்தம் போட்டியா…?” அவர் மிகவும் சாதாரணமாகக் கேட்டார்.
“இல்ல…இல்ல.. சீஃப்… நான் எதுவும் சொல்லல அவன…” ஜேம்ஸ் உடனே மறுத்தான்.
“இட்ஸ் ஓகே… லீவ் இட்… இதப்பாரு… நீ கேட்ட எல்லா புக்ஸும் இந்த பார்சல்ல வந்திருக்கு… இங்க ஆஃபீஸ்ல வச்சுக்கிறது அவ்ளோ சேஃப் இல்ல.. இன்னைக்கு வீட்டுக்கு கொண்டு போயிடு…” அவர் சொன்னார்.
“சரி சீஃப்…” ஜேம்ஸ் தன் அறைக்கு மீண்டும் வந்தான்.
அங்கு அவன் மேசையின் மீது ஒரு அட்டை இருந்தது. அது ஒரு வாழ்த்து அட்டையைப் போல இருந்தது. அதைப் பிரித்தான். “சாரி” என்று ஒரு வார்த்தை மட்டும் பெரியதாக எழுதப்பட்டிருந்தது. அதன் கீழ்ப்புறத்தில் வெற்றிச் செல்வனின் புகைப்படம் ஒட்டப்பட்டிருந்தது. ஜேம்ஸின் கண்களில் இருந்து பொலபொலவென கண்ணீர் கொட்டியது. அவன் அந்த புகைப்படத்தை பிய்த்து எடுத்து தன் கைகளில் ஏந்தி வெகுநேரம் அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். பின்னர் தன் மணிபர்ஸில் அந்த புகைப்படத்தை வைத்துக் கொண்டான்.
மாலை வழக்கமாகக் கிளம்பும் நேரமானதும் தன் அறையின் வாசலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். வெற்றிச் செல்வன் வருவானா என நோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவன் உள்ளம் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. நொடி முள் கூட மணி முள் போல மெதுவாக நகர்ந்ததாய் தோன்றியது ஜேம்ஸுக்கு. அந்தப் புறமாக யார் சென்றாலும், வெற்றி தான் வருவதாய் நினைத்து ஏமாந்தான். இதற்கு மேலும் பொறுக்க முடியாதவனாய் எழுந்து வெற்றியின் அறையை நோக்கிச் சென்றான்.
வெற்றியின் அறைக்குள் அவன் தன் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தான். அவன் வெளியே சாளரத்தின் வழியாக வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் கண்களில் பெருஞ்சோகம் கொட்டிக் கிடந்தது. புண்பட்ட மனதின் வெளிப்பாடு அவன் கண்கள் வலி காட்டியது. அவன் தன்னையே மறந்த நிலையில் இருந்தான். ஜேம்ஸின் உள்ளம் கசக்கிப் பிழியப்பட்டது. வெற்றியை ஓடிச் சென்று அணைத்து அவன் துயரம் போக்க விழைந்தான். இருந்தாலும் எல்லாவற்றையும் அடக்கிக் கொண்டான். கதவைத் தட்டினான். வெற்றிச் செல்வன் திரும்பிப் பார்த்தான். ஜேம்ஸைப் பார்த்ததும் துணுக்குற்றான். உடனே திரும்பிக் கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். உடனே பதறி தன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்தான்.
கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்தான்.
“ஓ சாரி.. ஜேம்ஸ்… ரொம்ப நேரமாயிடுச்சு… நான் கவனிக்கல…” வெற்றிச் செல்வன் எங்கோ பார்த்துக் கொண்டே பேசினான்.
“பரவாயில்ல வெற்றி… போகலாமா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“போகலாம் ஜேம்ஸ்…” வெற்றி சொன்னான்.
ஜேம்ஸ், வெற்றியைத் தன்னறைக்கு அழைத்துச் சென்றான். அங்கிருந்த இரு பார்சல்களைக் காட்டினான். ஒன்றை அவனும் மற்றொன்றை வெற்றியும் எடுத்துக் கொண்டனர். பார்சல்களை வண்டியில் பத்திரமாகப் பிடித்துக் கொண்டான் ஜேம்ஸ். வெற்றிக்கும் ஜேம்ஸுக்கும் நடுவில் பார்சல்கள் இருந்தன.
முன்பொரு நாள் வெற்றிச் செல்வன் தனக்கு வேலைக் கிடைத்ததற்காக விருந்து கொடுத்த அந்த உணவகத்திற்கு செல்லுமாறு ஜேம்ஸ் சொன்னான். வெற்றி அங்கு சென்று வண்டியை நிறுத்தினான்.
“வெற்றி… உன் பர்த்டேவுக்கு நான் ட்ரீட் கொடுக்கப் போறேன்… வா…” ஜேம்ஸ் அழைத்தான்.
வெற்றியின் முகம் மலர்ந்தது. அவன் அகமகிழ்ச்சி அடைந்தான். ஜேம்ஸுக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாய் இருந்தது.
அன்று தனக்கு பிடித்த அத்துணை உணவு வகைகளையும் வாங்கினான் ஜேம்ஸ்… அனைத்தையும் சாப்பிடுமாறு வெற்றிச் செல்வனை வற்புறுத்தினான்.
வெற்றிச் செல்வன் போதும் போதுமெனெ சொல்லுமளவுக்கு சாப்பிட்டான். அவன் உள்ளம் மகிழ்ந்தது.
“வெற்றி… கடைசியா ஒரு சின்ன சர்ப்ரைஸ்…” ஜேம்ஸ் சொல்லிவிட்டு அந்த வெயிட்டரைப் பார்த்து சமிக்ஞை செய்தான். அவன் உள்ளே சென்று ஒரு பெரிய கேக் நடுவில் மெழுவர்த்திகள் ஏற்றி கொண்டுவந்தான். வெற்றிச் செல்வன் அதைப் பார்த்து கண்கள் அகல விரித்தான். அவன் கண்கள் கலங்குவன போல் இருந்தன. ஜேம்ஸ் வெற்றியின் முகத்தை மிகவும் லயித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
வெற்றிச் செல்வன் கேக்கை வெட்டினான். முதல் பகுதி ஜேம்ஸுக்கு ஊட்டி விட்டான். ஜேம்ஸ் மற்றொரு பகுதியை எடுத்து வெற்றிச் செல்வனுக்கு ஊட்டினான். இருவரின் முகமும் மகிழ்ச்சியில் திளைத்தது.
திரும்பவும் அவர்கள் அங்கிருந்து புறப்பட்டு வீட்டிற்கு சென்றனர். ஜேம்ஸின் வீட்டை அடைந்ததும், வழக்கம் போல அவனை இறக்கிவிட்டு செல்ல வெற்றி எத்தனித்தான். அப்போது ஜேம்ஸ்…
“வெற்றி… இந்த பார்சல்ல ஒண்ணு எடுத்துகிட்டு என் வீட்டு வரைக்கும் கொண்டுவந்து தர முடியுமா…?” என்று கேட்டான்.
வெற்றிச் செல்வனால் நம்பவே முடியவில்லை. இதுவரை அவன் தன்னை அவன் வீட்டிற்குள் அழைத்ததே இல்லை. இம்முறை அழைக்கிறான். வெற்றி ஒரு பார்சலை எடுத்துக் கொண்டு ஜேம்ஸின் பின்னால் சென்றான். ஜேம்ஸ் தன் காற்சட்டையின் பையில் இருந்து வீட்டுச் சாவியை எடுத்து கதவைத் திறந்தான்.
“வெல்கம் வெற்றி…” ஜேம்ஸ் அழைத்தான்.
வெற்றி மட்டுமல்ல, நாமும் இதுவரையிலும் பார்த்திராத ஜேம்ஸின் வீட்டிற்குள் நுழைவோமாக…
என்ன சொல்வது… வீடு மிகவும் நேர்த்தியாக அழகு செய்யப்பட்டிருந்தது. எல்லா பொருளும் அது அது இருக்க வேண்டிய இடத்தில் இருந்தன.
வெற்றிச் செல்வனுக்கு உடனே அந்த வீடு பிடித்துவிட்டது. வெற்றி தான் கொண்டு சென்ற பார்சலை எங்கு வைப்பது எனத் தெரியாமல் தவித்த போது, ஜேம்ஸ் தன்னை தொடர்ந்து வருமாறு சொல்லிவிட்டு அவன் படுக்கையறையில் நுழைந்தான். அங்கு ஒரு மூலையில் அந்தப் பார்சல்களை வைத்தார்கள். அவன் படுக்கையறை மிகவும் அழகாகவும் ரம்மியமாகவும் இருந்தது. இருவரும் கூடத்திற்கு வந்தனர். ஜேம்ஸ் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான். வெற்றிக்குப் புரிந்து போனது. உடனே தான் அங்கிருந்து செல்ல வேண்டுமென்பது.
“ம்ம்…. சரி ஜேம்ஸ்… நான் கிளம்புறேன்… நாளைக்கு பார்ப்போம்…” வெற்றிச் செல்வன் எழுந்து நின்றான். கதவை நோக்கி நடந்தான்.
“ஒரு நிமிஷம் வெற்றி…” ஜேம்ஸ் அழைத்தான்.
வெற்றிச் செல்வன் திரும்பிப் பார்த்தான். ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனை நெருங்கி வந்தான். மிக நெருங்கி வந்தான். வெற்றிச் செல்வனுக்கு புரிந்து போனது. ஜேம்ஸ் தன் இதழால் வெற்றிச் செல்வனின் இதழில் முத்தம் பதித்தான். வெற்றிச் செல்வனுக்கு உடல் எல்லாம் சிலிர்த்தது. ஜேம்ஸுக்கோ மயக்கமே வருவது போலிருந்தது. எங்கும் மின்சாரம் பாய்வது போன்ற உணர்ச்சி. அவன் தலைமுதல் கால் வரை எங்கும் இன்பம் ஓடியது. நரம்புகள் எல்லாம் சுண்டப்பட்டன.
வெற்றிச் செல்வன் தன் இரு கைகளையும் அடக்க முடியாமல் ஜேம்ஸை அப்படியே அணைத்துக் கொண்டு அவன் இதழ்களை கவ்விச் சுவைத்தான். ஜேம்ஸ் இப்போது வெற்றிச் செல்வனைத் தள்ளி விட்டான். சுவற்றுப் புறமாகத் திரும்பி நின்று கொண்டான்.
“சரி… வெற்றி… நீ கேட்ட கிஃப்ட் கொடுத்துட்டேன்… இப்ப கிளம்பு…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
வெற்றிச் செல்வன் கால்கள் நகர மறுத்தன. அவன் ஒரு விதமான இன்ப மயக்கத்தில் இருந்தான். இருந்தாலும் அங்கிருந்து நகர்ந்தான். படியில் இறங்கினான். மின் தூக்கியை மறந்து போனான். அவன் உடல் இன்னும் அந்த சிலிர்ப்பில் இருந்து வெளியே வரவில்லை. அவன் இதழில் ஜேம்ஸின் சுவை. அவன் மார்பில் ஜேம்ஸின் வாசம்… வெற்றிச் செல்வன் உடலும் உள்ளமும் சிலிர்ப்பிலும், இன்பத்திலும் தத்தளித்தது. காதல் பூத்துவிட்டது. இதயங்கள் இதழ்வழியாக பரிமாறப்பட்டது. இன்னும் என்னன்னவோ நடக்கப் போகிறது. ஆனால், இன்பமும் துன்பமும் இணைந்தது தானே வாழ்க்கை. இன்பத்தை தொடர்ந்து துன்பம் வரத்தான் போகிறது என்பதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை.
