வெள்ளிக்கிழமை காலை, தன் கடிகாரத்தின் எச்சரிக்கை ஒலி வெகுநேரம் அடித்திருந்ததால் அலறியடித்து எழுந்தான் ஜேம்ஸ். கடிகாரத்தை அமைதிப்படுத்திவிட்டு மணியைப் பார்த்தவனுக்கு பெரிய அதிர்ச்சி. நேரம் 8 மணியைக் கடந்து இருந்தது. விரைந்து எழுந்து மளமளவென காலைக் கடன்களை முடித்துவிட்டு அலுவலகம் செல்ல ஆயத்தமான போது மணி 9. வழக்கமாக அவன் செல்லும் தன்னுடைய சீஃப் சண்முகசுந்தரத்தின் வண்டி இப்போது கடந்து போயிருக்கும். எனவே அவன் ஒரு ஆட்டோ அமர்த்திக் கொண்டு தன் அலுவலகத்திற்குச் சென்று சேர்ந்தான். பிரபா அவனுக்காகக் காத்திருந்தாள்.
“குட்மார்னிங் சார்… உங்களுக்காக வெற்றிச்செல்வன் வந்து காத்திருக்கார்…”
“குட்மார்னிங் பிரபா.. எந்த வெற்றிச்செல்வன்…?”
“அதான் சார்… அந்த இண்டர்வ்யூக்கு கூப்டிருந்தோமே… அந்த கேண்டிடேட்…”
“ஓ ஃபைன்… ஒரு பத்து நிமிஷம் கழிச்சு அவர உள்ளே அனுப்புங்க… நான் அதுக்குள்ள சின்ன சின்ன வேலையெல்லாம் முடிச்சுடுறேன்..”
“ஓகே சார்…” பிரபா போய்விட்டாள்.
ஜேம்ஸ் மீண்டும் பதட்டமானான். தன்னை எவ்வளவோ அமைதிப்படுத்திக்கொள்ள முயன்றும் அந்த பத்து நிமிடத்தில் பதினாயிரம் முறை கடிகாரத்தில் நேரம் பார்த்தான். அதற்குள் கதவு மெலிதாகத் தட்டப்பட்டது.
“யெஸ் ப்ளீஸ்…” ஜேம்ஸ் அனுமதி கொடுத்தான்.
“ஹலோ மிஸ்டர். ஜேம்ஸ்… ஐ யாம் வெற்றிச்செல்வன்” அவன் சொன்னான்.
ஜேம்ஸ் கை குலுக்கினான். வெற்றியின் கைப்பிடி இறுக்கமாக இருந்தது. அவனுடைய தன்னம்பிக்கையை அது வெளிப்படுத்தியது. ஜேம்ஸின் கைப்பிடி தளர்ந்திருந்தது. மேலும், அது முழுமையானதாக இல்லை. அது அவன் தாழ்வு மனப்பாங்கையும், வெறுப்பையும் வெளிப்படுத்தியது. வெற்றிச்செல்வனின் முகம் ஒரு நொடி குறுகியது. ஆனால், அடுத்த நொடியே அவன் தன் பழைய பளிச்சிடும் புன்னகையைத் திரும்பப்பெற்றான்.
“மிஸ்டர்.வெற்றி, உங்களோட ரெஸ்யூம் எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. எங்க ப்ராஜக்ட்டுக்கு நீங்க சூட்டபிளா இருப்பீங்க… அதனால தான் உங்கள வரச் சொன்னேன். இந்த ப்ராஜக்ட்டோட சீஃப், டாக்டர்.சண்முகசுந்தரம், ப்ராஜக்ட் பிரைமரி இன்வெஸ்டிகேட்டர் நான் தான். நீங்க ப்ராஜக்ட் அஸோஸியேட்டா என் கீழ வேலை பாக்குறதுல உங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆட்சேபனை இல்லையே…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான். அவன் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது.
வெற்றிச் செல்வனோ ஒரு சிறிய பளிச் புன்னகையைச் சிந்தினான்.
“இல்ல மிஸ்டர்.ஜேம்ஸ்… எனக்கு ஒரு ப்ராப்ளமும் இல்ல… நீங்க ரொம்ப திறமையானவர்னு உங்க லுக்ஸ்லயே தெரியது…” வெற்றி சொன்னான்.
ஜேம்ஸின் முகம் சிவந்தது. ஆனாலும், அவன் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
“இன்னும் ஒரே ஒரு கேள்வி உங்கள கேக்கணும் வெற்றி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“சொல்லுங்க சார்…”
“நீங்க ரொம்ப வசதியான வீட்டுப் பையன்னு உங்க ரெஸ்யூம பாத்தாலே தெரியுது… அப்படி இருக்கும் போது வெறும் 25000 ரூபாய் சம்பளம் வரக்கூடிய இந்த வேலைக்கு ஏன் ட்ரை பண்றீங்க….?”
“ரொம்ப சிம்பிள் சார்… நீங்களே சொல்லிட்டீங்க எங்க குடும்பம் வசதியானதுனு… எனக்கு சம்பளம் பெரிசில்ல… நான் ரொம்ப அட்வன்ச்சர விரும்புற ஆள். நாம இந்த ப்ராஜக்ட்ல நிறைய அட்வன்ச்சர் ட்ரிப் போக வேண்டி இருக்குமில்ல… அதனால எனக்கு இந்த வேல ரொம்ப பிடிக்கும். அது என்னமோ தெரியல, எனக்கு இந்த மரைன் பயாலஜில அப்படி ஒரு ஈடுபாடு… கடல் ஒரு பெரிய சொர்க்கம் சார்… அதுல கொட்டிக் கிடக்கிற ரகசியத்த எல்லாம் என்னால ரொம்பவும் ரசிக்க முடியுது. கடற்கரையில மட்டுமே உக்காந்துகிட்டு கடல் காத்த ரசிச்சிட்டு போறவங்க இருக்காங்க… ஆனா எனக்கு கடல்ல இறங்கி அதுல மூழ்கி அங்க இருக்கிற ரகசியங்கள தெரிஞ்சிக்கிறதுல ரொம்ப ஆர்வம் சின்ன வயசில இருந்தே…” வெற்றி ரொம்பவும் ஈடுபாட்டுடன் பேசினான்.
ஜேம்ஸ் சில நொடிகள் வாய் திறந்து அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். அப்புறமாக தன்னை உணர்ந்தவனாய் மீண்டும் முகத்தை கடுகடுப்பாக வைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான்.
“ஓகே வெற்றி.. நீங்க மண்டேல இருந்து ஜாய்ன் பண்ணிக்கலாம்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“மண்டேல இருந்தா…?” வெற்றி இழுத்தான்.
“ஏன் உங்களுக்கு இன்னும் நாள் வேணுமா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“சார்… நீங்க சாட்டர்டே அண்ட் சண்டேல ஒர்க் பண்ணுவீங்களா…?” வெற்றி கேட்டான்.
“அஃப் கோர்ஸ் பண்ணுவோம்… இது ஒண்ணும் சாஃப்ட்வேர் கம்பெனி இல்ல மிஸ்டர்.வெற்றி…” ஜேம்ஸ் எரிச்சலுடன் சொன்னான்.
“அப்ப நான் நாளைக்கு ஜாய்ன் பண்ணலாமா…? மண்டே வரைக்கும் என்னால காத்திட்டிருக்க முடியாது…” வெற்றி ஒரு வித விஷமப் புன்னகையுடன் கேட்டான்.
ஜேம்ஸால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை… அவன் சிரித்தான். மிக மெலிதாக சிரித்தான்.
“ம்ம்ம்.. சரி… நீங்க வெளிய வெயிட் பண்ணுங்க… நான் சீஃப் கிட்ட சொல்லி ஆர்டர் வாங்குறேன்… அப்புறமா நீங்க அவர மீட் பண்ணலாம்..” ஜேம்ஸ் சொன்னான். இப்போது அவன் குரலில் கொஞ்சம் நளினமும் மென்மையும் இருந்தன.
“சரி சார்… தேங்க்ஸ் ஜேம்ஸ்… ஓஹ்…ஒஹோ… மிஸ்டர்.ஜேம்ஸ்…” வெற்றி ஜேம்ஸைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். ஜேம்ஸ் அவனை ஆழ்ந்து பார்த்த சமயத்தில் தன் இடது கண்ணை சிமிட்டினான். ஜேம்ஸ் திணறினான். வெற்றி வெளியேறிவிட்டான்.
வெளியே வரவேற்பில் இருந்த பிரபாவைப் பார்த்து வெற்றி புன்னகைத்தான். அவள், ஜேம்ஸ் வருவதற்கு முன்பாகவே வெற்றியிடத்தில் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, சிரித்து சிரித்துப் பேசினாள். வெற்றியின் சிறு சிறு ஜோக்குகளுக்கு எல்லாம் விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். மேலும், ஜேம்ஸைப் பற்றி அவனிடத்தில் தன் ஆலாபனை எல்லாவற்றையும் எடுத்துரைத்தாள். உடனே ஓடிவிடுமாறு அவனை எச்சரிக்கவும் செய்தாள். ஆனால் அவள் பேச்சை எல்லாம் திசை திருப்பி அவளிடத்தில் விளையாட்டுத்தனம் செய்து கொண்டிருந்தான் வெற்றிச் செல்வன்.
”வெற்றி… ஆமை என்ன சொல்லுச்சு…?” பிரபா கிசுகிசுப்பாய் கேட்டாள்.
“ஆமை… உடனே வேலைக்குச் சேரச் சொல்லுச்சு…. நான் நாளைக்கு ஜாய்ன் பண்றேன்…” வெற்றி சொன்னான் சத்தமாக…
“ஐயோ… ஏன் கத்தற…? அது காதுல விழுந்திடப் போகுது… அவ்ளோ தான் ருத்ர தாண்டவம் ஆடிடும்…” பிரபா அலறினாள் மெதுவாக.
“சரி… சரி… கத்தல…” வெற்றிச் செல்வன் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். பிரபாவும் சேர்ந்து சிரித்தாள். இவற்றிலெல்லாம் ரவிக்கு கொஞ்சம் கூட விருப்பம் இல்லை. அவன் மனதிற்குள் வெற்றியின் மீது பொறாமையும், கொஞ்சம் பயமும் ஏற்பட்டது. ஆனால், வழக்கம் போல அமைதியாக இருந்துவிட்டான்.
பிரபாவின் இண்டர்காம் ஒலித்தது. ஜேம்ஸ் தான் அழைத்தான்.
“பிரபா… வெற்றிச் செல்வன சீஃப் ரூமுக்கு வர சொல்லு…”
“ஓகே சார்…”
வெற்றிச் செல்வன் சண்முகசுந்தரத்தின் அறைக்கதவை மரியாதை நிமித்தமாக தட்டிவிட்டு திறந்தான்.
“கம் இன்… யங் மேன்…” சண்முகசுந்தரம் அவனை உள்ளே அழைத்தார்.
அவன் உள்ளே நுழைந்ததும் அவனுடன் கை குலுக்கினார்.
“வெல்… உங்களுக்கு ஜேம்ஸ் எல்லாம் சொல்லியிருப்பார்னு நினைக்கிறேன்… நீங்க நாளைக்கே ஜாய்ன் பண்றேனு சொன்னீங்களாமே… தட்ஸ் ரியலி குட்… ஐ லைக் யுவர் கமிட்மெண்ட்…” சண்முகசுந்தரம் சொன்னார்.
“தாங்ஸ் சார்… பை த பை, ப்ளீஸ் கால் மீ வெற்றி… நீங்க வாங்க போங்க எல்லாம் வேண்டாம் சார். நீ வா போன்னு சொன்னாலே போதும்…” வெற்றி அவரைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.
“ஓ… ஃபைன் வெற்றி… நீ இந்த ஜேம்ஸ் பத்தி என்ன நினைக்குறேனு பட்டுனு சொல்லு பாக்கலாம்… எனிதிங் யூ கேன் ஸே…” சண்முகசுந்தரம் கேட்டார். ஜேம்ஸுக்கு எரிச்சலாக இருந்தாலும் அதை அவன் வெளியே அவ்வளவாகக் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
“வெல்… ஜேம்ஸ்… ரொம்ப அழகான அறிவான கொஞ்சம் ஸ்ட்ரிக்ட்டான ஆளு… எ நெர்ட்… அதாவது ஒரு பழம்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
சண்முகசுந்தரம் வாய்விட்டுச் சிரித்தார். விழுந்து விழுந்து தன் வயிறு குலுங்கச் சிரித்தார்.
“வெல் ஸெட்… வெல் ஸெட்… ஹாஹ்ஹா…ஹாஹ்ஹா…” அவர் இன்னும் சிரித்தார்.
“வெற்றி நீ சொன்னது எல்லாம் நூத்துக்கு நூறு உண்மை…” அவர் அவனைப் பாராட்டினார். ஜேம்ஸைப் பார்த்து மீண்டும் வாய்விட்டுச் சிரித்தார். ஜேம்ஸால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அவனும் சிரித்தான். கொஞ்சம் வெட்கப் படவும் செய்தான்.
“மை காட்… ஜேம்ஸ் யூ ஆர் ஸ்மைலிங்….” சண்முகசுந்தரம் ஆச்சரியப்பட்டார்.
“யூ நோ வெற்றி… இந்த பையன் ஜேம்ஸ் இதுவரைக்கும் இந்தளவுக்கு ஸமைல் பண்ணதே இல்ல… யூ ஆர் அமேஸிங்… முதல் சந்திப்புலயே எங்க ரெண்டுபேரையும் இவ்வளவு சிரிக்க வச்சுட்ட… ஐ லைக் யூ மை பாய்…” அவர் மேலும் பாராட்டினார்.
“தேங்ஸ் சீஃப்… அண்ட் சாரி ஜேம்ஸ்… இட்ஸ் ஆல் ஃபார் ஃபன்…” வெற்றி மன்னிப்பு கோரும் வண்ணம் ஜேம்ஸை நோக்கினான்.
“இட்ஸ் ஓகே…” ஜேம்ஸ் மீண்டும் கடுகடுப்பான முகத்தோற்றத்திற்கு மாறினான்.
வெற்றிச் செல்வன் பணியாணை பெற்றுக் கொண்டு அங்கிருந்து வெளியேறினான். கையில் ஒரு தலைக் கவசம் வைத்திருந்தான். அதிலிருந்தே அவன் இரு சக்கர வாகனத்தில் தான் இனி அன்றாடம் பணிக்கு வருவான் என்பது புலனாயிற்று.
ஜேம்ஸ் வெள்ளிக்கிழமை திரும்பவும் வீட்டிற்குச் சென்ற போது இரவு 8 மணி ஆகியிருந்தது. அன்று இரவு 11 மணிவரை அவன் வெற்றிச் செல்வனைப் பற்றியே நினைத்திருந்தான். அவன் சொன்ன சொற்கள், பேசிய பேச்சுக்கள் எல்லாம் அவனுக்குள் மீண்டும் மீண்டும் எழுந்து அவனை எரிச்சலைடையச் செய்தன.
“ஜேம்ஸ் ஒரு அழகான… அறிவான……. அழகான… அழகான…. சேச்செ… நான் என்ன அவ்வளவு அழகா…? வெற்றிச் செல்வனைவிட அழகா என்ன…? அவன் எவ்வளவு அழகு…!!” ஜேம்ஸின் உள்ளம் பைத்தியக்காரத் தனமாக சிந்தித்தது.
”நோ…நோ… இந்த மாதிரி தாட்ஸ் எல்லாம் வரக் கூடாது… அந்த வெற்றி இனிமே என்னோட சேர்ந்து வேலை செய்யப்போறான். நான் அவனோட சேர்ந்து பலநாட்கள் பல இடங்களுக்குச் செல்ல வேண்டியிருக்கும். அவனோட சேர்ந்து தங்க வேண்டியிருக்கும்… அப்ப எல்லாம் இது போல தோணிச்சுனா அது ரொம்ப கஷ்டமாயிடும்… ஓ… காட்… ச்சே… என்னால ஏன் இப்படி கண்ட்ரோல் பண்ண முடியாம போகுது தாட்ஸ் எல்லாம்…?” ஜேம்ஸ் பலவாறாக குழம்பிக் கொண்டிருந்தான்.
ஒருவழியாக அவன் தூங்கிய போது இரவு மணி 2 ஐத் தாண்டியிருந்தது. மறுநாள் காலையும் அவன் 8 மணியைத் தாண்டித் தான் எழுந்தான். மீண்டும் அவசரமாகக் கிளம்பினான். மணி அதிகம் ஆகிவிட்டதால், ஆட்டோ அமர்த்திக் கொண்டு, முன்னாளைப் போலவே சென்றான். ஆனால் அன்று ஆட்டோவும் சதி செய்தது. சுமார் ஒரு கிலோ மீட்டர் முன்னதாகவே ஆட்டோ நின்று போனது. அன்றைக்கென்று பார்த்து வெயில் சுள்ளென்று காய்ந்தது. ஜேம்ஸின் முகம் இன்னும் கடுகடுப்பானது. அவன் யாரைத் திட்டுவதென்று தெரியாமல் தன்னை தூங்கவிடாமல் செய்த வெற்றிச் செல்வனை மனதிற்குள் திட்டிக் கொண்டே நடந்து சென்றான். சுமார் 100 மீட்டர் தான் போயிருப்பான். அப்போது அவனுக்கருகில் ஒரு இருசக்கரவாகனம் வந்து நின்றது. வெற்றிச் செல்வன் இவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.
“ஆ ஜேம்ஸ்… நீங்க ஏன் நடந்து போறீங்க… ப்ளீஸ் என் கூட வாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் மிகவும் அப்பாவியாய்க் கேட்டான்.
ஜேம்ஸுக்கு அவனைக் கண்டதும் எரிச்சல் வந்தது. அவன் புன்னகை இவனை மேலும் சுட்டெரிந்தது. இருந்தாலும் வேறு வழியின்றி வெற்றியுடன் வண்டியில் அமர்ந்தான். வெற்றிச் செல்வன் வண்டியின் விசையை முடுக்கிவிட்டு பறந்தான். ஜேம்ஸ் ஒரு நிமிடம் பயந்து போனான். அவனுக்கு இருசக்கர வாகனத்தில் வேகமாகச் செல்வது அறவே பிடிக்காது. இருந்தாலும், இப்போது அதிவேகமாகச் சென்ற வண்டியில் இருந்து கீழே விழுந்துவிடாமல் இருக்க, வேறுவழியின்றி வெற்றியின் தோள்பட்டையில் கைவைத்தான். நன்றாய் இறுகப் பற்றினான். வெற்றிச் செல்வன் வேண்டுமென்றேவோ அல்லது இயல்பாகவோ, விசையை மேலும் முடுக்கினான். ஜேம்ஸ் இப்போது இன்னும் பயந்து வெற்றியின் இடுப்பைச் சுற்று தன் கையை படரவிட்டு இறுகப் பற்றிக் கொண்டு அவன் முதுகோடு சென்று ஒட்டிக் கொண்டான்.
வெற்றியின் முகத்தில் அதே விஷமப் புன்னகை. ஆனால், பின்னால் பயத்தில் கண்மூடி வெற்றியின் முகத்தோடு இறுக்கிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த ஜேம்ஸுக்கு அந்த புன்னகை தெரியவேயில்லை….
Narrated very well Tamilan..Eppadi thaan ippadi nerla paakura maadhiri kadha solreengalo...?!! On reading your story,I could see a visual running parallely
wow very nice and very much involved in the story...bcaz of two things I once got a friend of fast bike riding and my favourite under the sea world....எனக்கு கடல்ல இறங்கி அதுல மூழ்கி அங்க இருக்கிற ரகசியங்கள தெரிஞ்சிக்கிறதுல ரொம்ப ஆர்வம் சின்ன வயசில இருந்தே…me too very much interested...super narration....waiting for the next
