முதன் முதலில் நான் படித்த,என்னை அழ வைத்த கே காதல் கதை,உங்களுக்காகவும்

_______________________________________________________________________________________

நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 1

2003 ஆம் ஆண்டு மழைக்காலத்தில் ஒரு புதன்கிழமை.

தேசிய கடல்சார் ஆராய்ச்சி நிலையம், சென்னையின் நீலாங்கரையைத் தாண்டி அமைதியான கடற்கரை ஓரமாக பரந்து விரிந்து அமைந்திருந்தது. இது ஒரு நடுவண் அரசு நிறுவனமாகும். இந்த நிறுவனத்தின் கடற்சார் நுண்ணுயிரியல் ஆராய்ச்சிப் பிரிவின் கட்டிடத்தின் மூன்றாவது தளத்தின் முற்றிலும் குளிர்பதன வசதி செய்யப்பட்டிருந்த ஒரு அறையில் அமர்ந்து ஒரு கோப்பினை புரட்டிக் கொண்டிருந்தான் ஜேம்ஸ்.

“ஜேம்ஸ்… இதப் பாரு…. இவனுடைய ரெஸ்யூம் ரொம்ப இம்பரஸிங்கா இருக்கு…” சண்முகசுந்தரம் தன் மூக்குக் கண்ணாடியைத் தள்ளிவிட்டுக் கொண்டு ஒரு சிறு கோப்பினை ஜேம்ஸிடம் நீட்டினார்.

ஜேம்ஸ் அதை வாங்கிப் பிரித்தான். அழகாக கணிணி அச்சு செய்யப்பட்டிருந்த அந்த காகிதத்தின் வலது புற மேல் மூலையில் ஒட்டப்படிருந்தது அந்த சிறிய படம். ஜேம்ஸ் ஒரு கணம் விக்கித்துப் போனான் அந்தப் படத்தைப் பார்த்து. அது ஒரு அழகிய இளைஞனின் புகைப்படம். அந்த விண்ணப்பத்திற்குச் சொந்தமானவனின் படம். அவனது கண்களைப் பார்த்தால் ஜேம்ஸுக்கு ஏதோ செய்வது போன்றிருந்தது.

“இல்ல… சீஃப்… இவன் சரியா இருப்பானானு எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு... வேற ஏதாவது நல்ல ரெஸ்யூமா பார்ப்போம்…” ஜேம்ஸ் அந்த விண்ணப்பத்தை அருகில் வைத்துவிட்டு, கோப்பினூடே தேடத் துவங்கினான்.

ஆனால் அவனையும் மீறி அவன் கண்கள் அந்த புகைப்படத்தை பார்த்துக் கொண்டே இருந்தன. அவன் கொஞ்சம் பதட்டமானான். உடனடியாக வேறு ஒருவரை தெரிவு செய்ய வேண்டும் எனக் கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு தேடினான். ஆனால், அவர்கள் எதிர்ப்பார்த்த தகுதியுடன் இந்த ஒரு விண்ணப்பத்தைத் தவிர வேறெதுவுமில்லை.

“ஜேம்ஸ்… அடம் புடிக்காத… வேற எதுவும் சரியா இல்ல. இவன் தான் மரைன் பயாலஜி மாஸ்டர்ஸ் முடிச்சிருக்கான். போதாக்குறைக்கு அக்குவா மைக்ரோ பயாலஜியில எம்.ஃபில் வேற வச்சிருக்கான். கடல்ல நல்லா நீச்சல் போடத் தெரியும்னு சொல்றான். பதக்கம் எல்லாம் வேற வாங்கியிருக்கான். ஓஓ… கமான் ஜேம்ஸ்… ஹி ஈஸ் த ஒன்…” சீஃப் சொன்னார்.

“சரி.. சீஃப் அவனயே இண்டர்வ்யூக்கு வர்ற சொல்லிடறேன்…” ஜேம்ஸ் சொல்லிவிட்டு எழுந்து சென்றான். கையில் மறக்காமல் அந்த விண்ணப்பத்தை எடுத்துச் சென்றான். தன்னுடைய இருக்கையில் சென்று அமர்ந்துவிட்டு, அந்த விண்ணப்பத்தை மேலும் படித்தான்.

பெயர், வெற்றிச் செல்வன். அப்பா, தமிழ்ச்செல்வன். அம்மா, விஜயலட்சுமி. படிப்பு சீஃப் சொன்னாற் போலவே பிரமாதம். எல்லா வகுப்பிலும் கோல்டு மெடலுடன் முதலிடம் பிடித்திருக்கிறான். வயது 23. தன்னைவிட இரண்டு வயது சிறியவன். எல்லாம் சரி. ஆனால், அவன் முகம் தான் ஜேம்ஸை தயங்க வைத்தது. அப்படி என்ன அந்த முகத்தில்…

அடர்ந்த புருவம், பரந்த நெற்றி, கருப்பான எடுப்பான தலைமுடி. மூக்கு மிக நேர்த்தியாய் இருந்தது. மீசை மழிக்கப்பட்ட முகம். இதழ்களோ செந்தூரப் பூவின் இதழ்களைப் போலிருந்தன. கன்னங்கள் சதைப்பிடிப்புடன் மிக அழகு. எல்லாம் சரி. ஆனால், கண்கள், நீலம் பாரித்த அந்தக் கண்கள், தன்னை ஏதோ செய்வதை ஜேம்ஸ் உணர்ந்தான். அவன் உள்ளம் குதிரைப் பந்தயத்தில் ஓடியது. அவனுக்கு மூச்சு முட்டியது. ஆனால், இவனை எதிர்கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

சேச்சே… இது என்ன…? எவனோ ஒருவனை வெறும் புகைப்படத்தில் பார்த்துவிட்டு இவ்வளவு பதட்டப்படுவதா…? என ஜேம்ஸ் தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டான். அவனுக்கு பிரமாதமாக கோபம் வந்தது. உடனே இண்டர்காமை எடுத்து பிரபாவை அழைத்தான்.

“பிரபா… உடனே என் ரூமுக்கு வா…?” இணைப்பைத் துண்டித்தான்.

வெளியே பிரபாவுக்கு வியர்த்துக் கொட்டியது. படபடப்பு கூடியது. அவளது இருக்கைக்கு அருகில் இருக்கும் ரவி கேட்டான், “ஹேய் பிரபா.. என்னப்பா ஆச்சு…? ஆமை கூப்பிட்டதா…?”

“ஆமாம் ரவி… ரொம்ப கோபமா இருக்கு போலருக்கு… குரலே சரியில்ல…” பிரபா வருத்தமாகச் சொன்னாள்.

“ஒண்ணும் கவலப்படாத… இதெல்லாம் உனக்கு புதுசா என்ன… போ.. ஆமை கோவிச்சுக்கப் போகுது…” ரவி சொன்னான்.

இவர்கள் ஆமை என கிண்டல் செய்வது ஜேம்ஸைத் தான். அவன் ஒரு வித்தியாசமான ஜந்து என்று இவர்கள் எல்லாரும் நினைப்பதுண்டு. அவன் யாரிடமும் சிரித்து, முகமலர்ச்சியாய்ப் பேசி இதுவரை யாரும் பார்த்ததில்லை. அவன் பெயர் ஜேம்ஸ் என்பதைத் தவிர, அவனைப் பற்றி அந்த அலுவலகத்தில் பணிபுரியும் யாருக்கும் தெரியாது. யாரும் தெரிந்து கொள்ளவும் விரும்புவதில்லை. ஆரம்பத்தில் ஒன்றிரண்டு பெண்கள் அவன் அழகில் மயங்கி அவனிடத்தில் சிரித்துப் பேச முயற்சி செய்தனர். ஆனால், அவர்களுக்கு ஜேம்ஸ் கொடுத்த பதிலடியில், யாருமே அந்த அலுவலகத்தில் வெகுநாட்கள் நீடிக்கவில்லை.

ஜேம்ஸிடத்தில் மிகவும் நெருக்கமாக இருக்கும் ஒரே ஒரு நபர், அவனுடைய சீஃப், சண்முகசுந்தரம் தான். ஆனால், அவரும் சமயத்தில் அவனிடத்தில் அநாவசியமாக பேசுவதற்கு பயப்படுவார். இதுவரை அவர் ஜேம்ஸிடம் பேசி அவனைப் பற்றி தெரிந்து கொள்வதற்கு எடுத்த முயற்சிகள் எல்லாம் தோல்வியிலேயே முடிந்தன.

இந்நிலையில், நடுவண் அரசின், கடல் சார்ந்த மிகப்பெரிய ஆராய்ச்சி திட்டத்தின் குறிப்பிட்ட பகுதி, ஜேம்ஸை தலைமையாகக் கொண்டு பிரித்தளிக்கப்பட்டது. அவன், தனக்குக் கீழே ஒரே ஒரு உதவியாளரைச் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். அதற்காக இப்போது அவர்கள் நேர்முகத் தேர்வு நடத்த முடிவு செய்து செய்தித்தாளில் விளம்பரம் கொடுத்திருந்தனர்.

இந்த உதவியாளர் என்பது “ப்ராஜக்ட் அஸிஸ்டெண்ட்” எனப்படும் பதவியாகும். ஜேம்ஸ் இருப்பதோ அறிவியல் அறிஞர் அதாவது சயிண்டிஸ்ட் எனப்படும் பதவியில், அவனுக்குக் கீழ் வரும் அஸிஸ்டெண்ட் நன்கு அறிவியல் ஆராய்ச்சி அறிவு உள்ளவராக இருந்தால் தான் இவ்வாய்வில் அவர்களால் தாக்குப் பிடிக்க முடியும். அதனால் அவர்கள் நன்கு படிக்கக் கூடிய, கடலோடும் திறமை படைத்த, சாகச எண்ணம் கொண்ட இளைஞர்களைத் தேடினர். இவ்வாய்வில் ஈடுபடுவோர், வெகுகாலம், கடலில் கப்பலில் பயணிக்க நேரும். தனியாக் கடலுள் மூழ்கி ஆய்வு நடத்த நேரிடலாம்.

ஜேம்ஸ் இதிலெல்லாம் கைதேர்ந்தவன். கடந்த நான்கு ஆண்டுகளாக அவனுக்கு இதே வேலைதான். இப்போது சென்னைப் பல்கலைக் கழகத்தில் பகுதிநேர முனைவர் பட்ட ஆய்வில் ஈடுபட்டு வருகிறான். இதற்காக நடுவண் அரசின் இசைவும், உதவியும் பெற்றவன் ஆவான்.

நமக்கும் ஜேம்ஸைப் பற்றி அவ்வளவாகத் தெரியாது. அவனாக சொன்னால் தான் உண்டு.

பிரபா வெளிறிய முகத்துடன் தன் இருக்கைக்கு வந்தாள்.

“ரவி… ஆமை இன்னைக்கு ரொம்ப சூடா இருக்கு…” அவள் நமட்டுச் சிரிப்பு சிரித்துக் கொண்டே அமர்ந்தாள்.

“உனக்கு விஷயம் தெரியுமா பிரபா…? நம்ப ஆமை கூடவே சேர்ந்து அதுக்கு அஸிஸ்டெண்ட்டா இருக்க ஆள் தேடுறாங்க… பாவம் எவன் வந்து மாட்டப் போறானோ…!!” ரவி கேலியாய்ச் சொன்னான்.

”ஹேய்… சீரியஸாவா சொல்ற…? ஐயோ பாவம்பா… நாம எதுக்கு இருக்கோம். அப்படி யாராச்சும் வந்தா சொல்லி திருப்பி அனுப்பிடலாம்…” பிரபா அக்கறையாய்ச் சொன்னாள்.

“ஆமைக்கு மட்டும் தெரிஞ்சுதுனா உன் வேலை போயிடும்டி..” ரவி சொன்னான்.

“போனா என்ன… நீ இருக்க இல்ல… என்ன கடைசி வரைக்கும் கண்கலங்காம வச்சுக்க மாட்ட…?” பிரபா சொன்னாள்.

ரவி அமைதியாய்ச் சிரித்துவிட்டு அவளைப் பார்த்து வழிந்தான். அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே ஏதோ இருப்பதாக அந்த அலுவலகமே பேசிக் கொண்டது. ஆனால், அவர்கள் மட்டும் அதைப் பற்றி வெளிப்படையாக பேசுவதில்லை. இப்படி ஏதாவது சந்தடி சாக்கில் கேலியாக பேசிக் கொள்வதோடு சரி. பிரபாவும் ரொம்பநாளாக ரவி ஏதாவது சொல்வான் என ஏங்கிக் கிடக்கிறாள். ரவிக்கு இன்னும் அந்த துணிச்சல் வரவில்லை.

ஜேம்ஸ் தன்னறையில் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தான். அவன் மிகவும் அழுத்தத்தில் இருப்பதை அவன் முகவாட்டம் காட்டியது. அவன் கையில் அந்த விண்ணப்பம் இருந்தது. அதில் அதே இளைஞனின் படம். ஜேம்ஸ் பெருமூச்சு விட்டான்.

அவன் மனதிற்குள் சொல்ல முடியாத ஏதோ ஒரு பெருஞ்சோகம் ஒளிந்திருப்பதை அவன் மட்டுமே அறிவான். ஒவ்வொரு முறையும் அவன் தன்னையும் மீறி மிகவும் ஆழ்ந்த மன உளைச்சலுக்கு ஆளாவான். பின்னர் அவனாகவே அதிலிருந்து மீண்டுவருவான்.

ஜேம்ஸ். அவனைப் பற்றி நாம் வர்ணிக்க முற்பட்டால் இவ்வாறு தான் சொல்வோம். அவன் சற்று சராசரியைவிட குள்ளம். நல்ல நிறம். அவன் முகம் மிகவும் களையானது. ஆனால் எப்போதும் உர்ரென்று இருப்பதால் யாரும் அவ்வளவாக அதைக் கண்டிருக்க முடியாது. அவன் தலை முடி அடர்த்தியாய் இருந்தாலும், அதை முழுக்க முழுக்க எண்ணை தடவி அழுந்த வாரி இருப்பதால், அவன் அழகை இன்னும் குறைக்கும். அவன் முகம் தெளிவாக மாசு மருவற்றது. அவன் இதழ்கள் மிக அழகு. அவன் கன்னங்கள் இன்னும் அழகு. அவன் குள்ளமாக இருப்பதோடன்றி, ஒல்லியாகவும் இருப்பான். அவனை ஒரு உயரதிகாரியாக அல்லது அறிவியல் அறிஞனாக பார்ப்பவர்கள் மிகவும் குறைவு. அவன் வயது 25 ஐ கடந்து ஓடிக் கொண்டிருப்பதாகச் சொன்னால் யாரும் நம்பமாட்டார்கள். 20 அல்லது அதற்கும் கீழாகவே மதிப்பிடுவார்கள்.

ஆனால், அவன் அறிவை யாரும் இன்றுவரை குறை சொன்னது கிடையாது. அவனது கடல்சார் நுண்ணுயிரியல் அறிவு மிகவும் அபாரமானது. அவன் படித்த படிப்பில் எல்லாம் அவன் தான் முதல் மாணவனாக தேறியிருக்கிறான். அந்த அளவிற்கு மிகவும் கெட்டிக்காரன். அவன் ஒரு புதிரானவன் மற்றவர்களுக்கு.

ஜேம்ஸ் தன் ஆழ்ந்த சிந்தனையிலிருந்து கலையும் விதமாய் இண்டர்காம் ஒலித்தது. அவனது சீஃப் சண்முகசுந்தரம் தான் அழைத்திருந்தார்.

“ஜேம்ஸ்… ஒரு நிமிஷம் வந்துட்டுப் போ…” அவர் வைத்துவிட்டார்.

ஜேம்ஸ் தன் கையிலிருந்த கோப்பினை மேசையில் வைத்து விட்டு அங்கிருந்து அவன் சீஃப் இருந்த அறையை நோக்கிச் சென்றான்.

“வா ஜேம்ஸ்… இப்படி உக்காரு… இந்த லெட்டர படிச்சு பாரு…” அவர் இவனிடத்தில் நீட்டினார்.

ஜேம்ஸ் அந்த கடிதத்தை வாங்கி படித்தான். அவன் நெற்றி சுருங்கியது.

“சீஃப்… இதென்ன… இன்னும் ரெண்டு வாரத்துல ஆரம்பிக்கச் சொல்றாங்க..?” அவன் ஏமாற்றமாய்க் கேட்டான்.

“ஆமா.. ஜேம்ஸ்… இந்த ப்ராஜக்டோட சம்பந்தம் உள்ள மத்த குரூப் எல்லாம் ஆரம்பிக்க தயாராயிட்டாங்க.. அதனால நம்மளையும் ஆரம்பிக்கச் சொல்றாங்க…” அவர் விளக்கினார்.

“இப்ப என்ன பண்றது சீஃப்…?” அவன் கேட்டான்.

“இதுல யோசிக்க என்ன இருக்குது ஜேம்ஸ்… உடனே அந்த பையனுக்கு இண்டர்வ்யூ வச்சு வேலைல சேர சொல்லணும்.. இன்னும் ரெண்டு வாரத்துல நீ அவன ட்ரெயின் பண்ணனும்…” அவர் சொன்னார்.

“சரி சீஃப்… நான் அவன வர்ற திங்கட்கிழமை இண்டர்வ்யூக்கு கூப்பிடுறேன்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“இல்ல ஜேம்ஸ்… இந்த வெள்ளிக்கிழமையே கூப்பிடு… அப்பதான் திங்கட்கிழமை அவன் வேலைல சேர தோதா இருக்கும்…” சண்முகசுந்தரம் நமுட்டுச் சிரிப்புடன் சொன்னார்.

“என்னை எப்படியாவது அவனைச் சேர்த்துக்க சொல்லி சொல்லாம சொல்றீங்க இல்ல சீஃப்…?” ஜேம்ஸ் எரிச்சலோடு சொன்னான்.

“அவன எடுத்துக்குறதுல உனக்கு என்ன லிமிடேஷன் இருக்குனு எனக்குத் தெரியல ஜேம்ஸ்… எனிஹவ்… சொன்னத செய்… நமக்கு வேற வழியில்லை…” அவர் கொஞ்சம் கண்டிப்புடன் சொன்னார்.

“அதுவும் சரிதான்… ஓகே சீஃப்… நீங்க சொன்னா மாதிரியே செஞ்சுடறேன்…” ஜேம்ஸ் எழுந்து தன் இருக்கையை நோக்கிச் சென்றான்.

அங்கிருந்து இண்டர்காம் மூலம் பிரபாவைக் கூப்பிட்டான்.

“பிரபா…”

“சொல்லுங்க சார்…”

“அந்த வெற்றிச் செல்வன்ங்ற பையன, வர்ற வெள்ளிக்கிழமையே இண்டர்வ்யூக்கு வர சொல்லி உடனே ஃபோன் பண்ணி சொல்லுங்க…”

“சரிங்க சார்… இப்பவே பண்றேன்…”

“சரி… எனக்கு கன்ஃபார்ம் பண்ணிட்டு திரும்பவும் சொல்லுங்க…”

ஜேம்ஸ் ஃபோனை வைத்துவிட்டான். கொஞ்ச நேரம் கழித்து திரும்பவும் இண்டர்காம் ஒலித்தது.

“சொல்லு பிரபா…”

“சார்… நான் அந்த கேண்டிடேட் கிட்ட பேசிட்டேன்… அவர் வர்றதா சொல்லிட்டார்…”

“சரி பிரபா.. தேங்க்ஸ்…”

“தேங்க்யூ சார்”

இணைப்பு துண்டிக்கப்பட்டது.

ஜேம்ஸின் மனம் ஏனோ வெள்ளிக்கிழமையை எண்ணி இப்போதே இருமடங்கு வேகமாய்த் துடிக்கத் துவங்கியது.

(தொடரும்…)

-radharajesh