நில்லுங்கள், மதன். - 1

பின்னிரவில் இருந்து மழை. சாரலடிக்கவும் மது ஜன்னலை சாத்தினான். தொடர்ந்து இடி இடிக்க லேப்டாப் சார்ஜரை ப்ளக் பாய்ண்டில் இருந்து கழட்டி விட்டான். இடியும் மழையும் அவன் தூக்கத்தை கெடுத்தது. இனி அவ்வளவு தான். என்ன மந்திரம் போட்டாலும் மரத்தில் ஏறிய வேதாளம் தான் தூக்கம். விடிகிற நேரம் கண்களை சுழற்றும். அது வரை தூக்கத்தை தள்ளி  போடாதே, கடவுளே.

என்ன தான் மனதை துடைத்து தெளிய வைக்க முயன்றாலும், குளத்தில் எறிந்த கல் போல் அது நினைவுகளை பரப்பிக்கொண்டு போகும். நினைவுகள் ஒன்றிலிருந்து இன்னொன்று, இன்னொன்றிலிருந்து மற்றொன்று, அதிலிருந்து வேறொன்று என கிளை விரித்து விடிவதற்குள் ஒரு பெரிய ஆலமரமே மனமெங்கும் அடைத்து கொண்டு இருக்கும். எந்த கோடரியாலும் வெட்ட முடியாது. அதிலும் மதுவிற்கு அபாரமான நினைவாற்றல். சிலருக்கு போன வருடம் நடந்தது துல்லியமாக நினைவில் இருக்கும். இன்னும் சிலருக்கு கடந்த பத்து வருடங்களில் நிகழ்ந்தது நினைவில் நிற்கும். கொஞ்சம் அதிகமாக மழலை பருவம் வரை நினைவில் தங்கி இருக்கும். மதுவிற்கு இன்னும் கொஞ்சம்  பின்னோக்கி  அவன் முன் ஜென்மம் வரை ஞாபகம் இருக்கும், இதை கூட ஏற்றுகொள்ளலாம். கொஞ்ச நாள் அவனோடு பழகி பாருங்கள், உங்களுடைய முன் ஜென்மத்தையும் சேர்த்து சொல்வான். அப்படி ஒரு ஞாபக சக்தி. அப்படிப்பட்டவனுக்கு சிதறிய தூக்கம் ஒரு மாய பாம்பென நள்ளிரவில் கழுத்தை நெரித்தது .

"மது, நீ பழசை சுத்தமா மறந்திட்ட போடா" என்று யாரும் அவனிடம் சொல்லமுடியாது.

"எப்போ மச்சி, நீ சொல்றது எதுவுமே புரியல. எனக்கு சுத்தமா ஞாபகம் வரலடா நான் எப்போடா  சொன்னேன்" என்று மட்டும் யாராவது சொன்னால் அவ்வளவு தான். தொலைந்தார்கள். நேரம் இடம் இன்ன பிற விஷயங்கள் எல்லாம் துல்லியமாக தொடுத்து அவர்கள் மண்டைக்குள் ஏற்றிவிடுவான்.

"நீ அன்னைக்கு ரெட் கலர் டீ ஷர்ட் போட்டு இருந்த, குனிந்து ஷூ லேஸ் கட்டிட்டு இருந்த அப்போ தான் டா நீ  இந்த மேட்டர சொன்ன. பாண்டி பஜார் ஸீ செல்ஸ்ல சாப்பிட்டோமேடா. நீ பிப்டி ருபீஸ் டிப்ஸ் வெச்சியே டா" எங்கு அடித்தால் அவனுக்கு ஞாபகம் வரும் என்று மதுவிற்கு தெரியும். அவன் பத்து ரூபாய்க்கு மேல் டிப்ஸ் வைத்து இருக்க மாட்டான். இது நேற்றோ இல்லை சென்ற மாதமோ நடந்ததாக இருக்காது. கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடத்திற்கு முன்பு இருக்கும். 

இந்த நேரத்திற்கு எந்த நண்பனுக்கும் போன் செய்து பேசவும் முடியாது. சிறிது நேரத்தில் இருட்டில் கண்கள் பழகி விட்டது. கண்களை மூடியே கிடந்தாலும் தூக்கம் நெருங்கி வர மறுத்தது. நாளைக்கு ஒரு முக்கியமான மீட்டிங். அதில் தூங்கி வழியாமல் இருக்க வேண்டும். கடவுளே, சீக்கிரம் தூங்க வை. என் தூக்கத்தில் அந்த கனவை மட்டும் காட்டாதே. நிம்மதியான உறக்கத்தை சீக்கிரமே கொடு. 

விழித்துக்கொண்டு இருக்கும்போதே துரத்தும் நினைவுகள் உறக்கத்தை மட்டும் விட்டு வைக்குமா என்ன? ஒரு கனவு. ஒரே கனவு திரும்ப திரும்ப தொடர்ந்து அவனை திகிலடைய வைக்கிறது. இரண்டு மாதத்திற்கு முன்பு தான் அந்த கனவு முதன் முதலில் தோன்றியது. அப்போது அது மதுவிற்கு உறைக்கவில்லை. மறுநாள் அது வந்த போன தடயமே இருக்காது. ஆரம்பத்தில் அவனுக்கு தொடர்பில்லாத ஒரு சாதாரண கனவாகவே தோன்றியது. கனவில் ஓர் உடல். தலை முதல் பாதம் வரை வெள்ளை துணியால் போர்த்திய ஒரு உடல். அந்த கனவு அடிக்கடி தொடரவே அதை அலட்சியபடுத்தினான். அது உயிருள்ள ஓர் உடலா, இல்லை சவமா?. அது ஆணா இல்லை பெண்ணா, எதுவும் அந்த கனவில் புலப்படவில்லை. இதே காட்சி தான் தொடர்ந்து அவன் தூக்கத்தை கலைத்து நிம்மதி இல்லாமல் அலைக்கழித்தது. அது காலை சுற்றிய பாம்பாக மாறியது.

நாளுக்கு நாள் முன்னேறி அந்த கனவு விரிய தொடங்கியது. அந்த உடலை சுற்றி இப்போது மனிதர்கள் தோன்ற ஆரம்பித்தார்கள். அதில் யாருமே அவனுக்கு பரிச்சயம் இல்லை.  அது கொஞ்சம் மதுவிற்கு தெம்பை தந்தது. அவனுடைய நெருங்கிய உறவு இல்லை. மெல்லிய ஏளன புன்னகை. இனி யார் இருக்கிறார்கள் அவனை விட்டு போக?

அது ஓர் ஆஸ்பத்திரி. அந்த உடலை சுற்றி இருந்த எல்லோருமே அழுது கொண்டு  இருந்தனர். ஒருவேளைஅந்தவெள்ளைதுணிக்குள்மறைந்துஇருப்பதுஅவன்நண்பர்களில்யாரவதுஒருவனோ? 

இந்த திகில் கனவுகள் அவனுக்கு புதிதில்லை. எட்டு வருடத்திற்கு முன்பு கல்லூரியில் படித்து கொண்டு இருந்த சமயம் அது. வலது கடைவாய் பல் ஆடுவது போல் அந்த கனவு முதலில் துளிர்த்தது. அதே கனவு அடிக்கடி தொடர்ந்தது. சில சமயம் வெகுண்டு எழுந்து தாடையை தடவி பார்ப்பான்  எல்லாம் சரியாகத்தான் இருந்தது. ஒரு வேளை தான் சரியாக ப்ரஸ் செய்வதில்லையோ, அதை தான் இந்த கனவு உணர்த்துகிறதோ? சில நாட்களில் கனவில் அந்த பல் விழுந்தது. அதை சாணத்திற்க்குள் புதைத்து தூக்கி எறிந்தான். ஏதோ ஒன்றை அவன் இழக்கப்போவதன் முன் அறிவிப்பு.  அடுத்து சில நாட்களில் அவன் அப்பா இறந்து போனதாக ஹாஸ்டலுக்கு செய்தி வந்தது. அலறி அடித்து ஓடினான். சிதையில் அப்பா எரியும் போது தான் அந்த கனவின் முழு அர்த்தம் புரிந்தது. ஐயோ என் மனது எனக்கு முன்பே கட்டியம் கூறியதே நான் தான் அதை அலட்சிய படுத்திவிட்டேன். என்னை மன்னித்து விடுங்கள் அப்பா என்று மது மனதார அழுதான்.

அதற்கு பிறகு அந்த கனவு நான்கு வருடங்களுக்கு பிறகு தலை தூக்கியது. அப்போது அவன் படித்து முடித்து சென்னையில் வேலை கிடைத்த நேரம். இந்த முறை இடது கடைவாய் பல். கடவுளே, அடுத்து என் அம்மாவை பறித்து கொள்ளப்போகிறாயா ? உனக்கு கருணையே இல்லையா? அடித்து பிடித்து அந்த வார கடைசியில் ஊருக்கு போனான். அந்த ஒற்றை வீட்டில் அம்மா மட்டும் தனியாகத்தான் வசித்து வந்தார். அது அப்பாவின் சொந்த வீடு. எத்தனையோ முறை அழைத்தும் வராத அம்மா இந்த முறை ஒப்புக்கொண்டது ஆச்சரியமாக இருந்தது. தை பொங்கலுக்கு பிறகு வருவதாக சொன்னார். அம்மாவை சென்னைக்கு அழைத்து பக்கத்தில் வைத்து சீராட்ட வேண்டும். என் கையால் சமைத்து படைக்க வேண்டும். கடவுளே என் சின்ன சின்ன ஆசைகளை நிறைவேற்ற வழி செய், தடை ஏதும் வேண்டாம். 

இரண்டு நாட்களும் அம்மாவை விட்டு நகரவில்லை. அந்த ஞாயிறு இரவு சென்னைக்கு கிளம்பினான். அம்மாவை பார்த்தது மனதுக்கு மெல்லிய தெம்பு. பஸ் பயணம். நல்ல தூக்கம். கனவிற்கு பஸ் பயணம் என்றோ இல்லை சுகமான மெத்தை உறக்கம்  என்றோ அறிந்து இருக்குமா, அந்த கனவு பயணத்திலும் தொடர்ந்தது. ஒரு பெரிய பள்ளத்தில் பஸ் இறங்கி ஏறி தள்ளாடியது. அந்த குலுக்கலில் தாடை கம்பியில் இடித்து பல் எகிறியது. சென்னைக்கு வரும் முன்பே மதுவிற்கு செய்தி வந்தது. திரும்பவும் ஊருக்கு ஓடினான்.

காவிரி கரையில் எரித்து விட்டு திரும்பியபோது அவனுக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாக வந்தது. கடவுளை சபித்தான். என்னிடம் இனி பறித்து கொள்ள உனக்கு எதுவும் இல்லை. இப்போது திருப்தியா உனக்கு? இதையும் எதற்கு விட்டு வைக்கிறாய், எடுத்து கொள் என்று எல்லா பற்களையும் அடித்து நொறுக்கி வீச வேண்டும் என்பது போல் ஒரு வெறி.

மழை தொடர்ந்து வலுத்தது. விடிவதற்கு இன்னும் சில நிமிடங்கள். வெளியே இன்னும் இருட்டாகத்தான் இருந்தது. கருணை கொண்டு உறக்கம் அவன் கண்களை தழுவியது. அவன் ஆழ் மனது இன்றைக்கு கொஞ்சம் விழிப்பாகத்தான் இருந்தது. அது யாரென்று கண்டு பிடித்து விட வேண்டும். தெரிந்து விட்டால் நிம்மதியாக இருக்கும். அந்த வெள்ளை துணி காற்றில் ஆடியது. மங்கலான வெளிச்சம். அவன் வெளி மனது மேலிருந்து அந்த கனவை கவனமாக எட்டி பார்த்து கொண்டு இருந்தது. யாரோ அவனை அழைத்தார்கள்.

"மது, இதில் கையெழுத்து போடுங்க. போஸ்ட் மார்டம் பண்ண நேரம் ஆச்சு" அவனுக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. மனம் படபடத்து அடுத்து விரிய போகும் காட்சிக்காக நகம் கடித்து காத்திருந்தான். கடவுளே, அம்மா அப்பாவை அடுத்து யார்? என்னுடைய யாரை அடுத்து  பறிக்க போகிறாய், நான் என்ன தவறு செய்தேன். என்னை பழி வாங்க ஏன் என்னை கொடூரமாக துரத்துகிறாய்? 

முதலில் பக்கவாட்டில் துணி விலகி ரோமம் படர்ந்த கை தெரிந்தது அது ஓர் ஆணின் கை.மதுவிற்கு திக் திக் என்று இதயம் உச்சபட்ச்சதில் துடிக்க ஆரம்பித்தது. அந்த உடலை வண்டியில் தள்ளி கொண்டு போக தயாரானார்கள். யாரோ ஒரு பெண் ஓடி வந்து தலை அருகே துணியை விலக்கி கடைசி முறையாக முகத்தை பார்த்து பெருங்குரலெடுத்து கதற தொடங்க மட்டற்ற எல்லோரும் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். எல்லோரும் விலகுங்களே, நான் யார் என்று பார்த்து விடுகிறேன் என்று மது தவித்தான். கூட்டத்தை விலக்கி நெருங்கினான். 

முதலில்.பார்த்தபோது அது யாரென்றே தெரியவில்லை. சுத்தமாக அடையாளம் தெரியவில்லை. அவன் ஞாபக சக்தி அவனுக்கு சவால் விட்டது. நிம்மதியாக இருந்தது, திரும்ப நடந்தவனுக்கு அந்த புருவத்தின் கீழ் இருந்த மரு திரும்ப இழுத்தது. உற்று பார்த்தான். அந்த கண்கள் திறந்து இருந்தன. அது இன்னமும் யாரையோ எதிர் பார்த்து காத்து இருந்தன. நீண்ட மூக்கு. அதன் கீழே கிராமத்து தார் ரோடு போல கருப்பு மீசை. இது யார், மெல்ல மெல்ல நினைவு துளிர்த்தது. 

ஐயோ மதன் அண்ணா, இது நீங்களா?

மதுவிற்கு நினைவுகள் நழுவியது.