வந்தவாசி வந்த போதுமாலை மணி 6. கார்த்திக்கு போன் செய்து சொன்னேன்.அடுத்த பஸ் பிடித்து அவன்கிராமத்திற்குவர சொன்னான். எப்படியும் இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் ஆகும். இதற்க்கு முன்கார்த்தி காரில் அழைத்து போய் இருக்கிறான்.பெரிய வீடு இன்னும் சில மணி நேரம் தான், அன்று தவறவிட்டதை இன்று பிடிக்க போகிறேன்.யாருக்கு தெரியும், ஒரு வேளை இன்றும் பல்பு வாங்க போகிறேனோ? கார்த்தி கடைசி வரைக்கும் எனக்கு எட்டாமல் போய்விடுவானோ?
என் அப்பாவிடம் இருந்து போன் வந்தது. நான் பேசவில்லை.இரண்டு நாட்கள்சொந்தவீட்டில் இருக்க முடியவில்லை.அந்த வீடும் அந்த மனிதர்களும் எனக்கு சொந்தம் தானாஎன்று தெரியவில்லை. அப்பாவை தவிர.இன்று காலை வீட்டில் ஏற்பட்ட அவமானம், அதை தொடர்ந்து அப்பாவிடம் சொல்லமால் வந்து விட்டேன்.சமாதான படுத்தத்தான் அவர் போன் செய்கிறார். இன்னும் ஒரு வருடம். அடுத்த வருடம் கடைசி வருடம், படித்து முடித்ததும் வேலை கிடைத்து தனியாக எனக்கு என்று ஒரு வீடு அது கூட வேண்டாம், சின்ன ரூம் எடுத்து நிம்மதியாக இருக்க வேண்டும்.
கார்த்தியின் கனவு அமெரிக்கா. அது அவன் கனவு அல்ல அவன் அப்பா கார்த்தியின் எதிர்காலத்தைபார்த்து பார்த்து செதுக்குகிறார். கார்த்தி பெரிய படிப்ஸ். அவன் தான் யுனிவெர்சிட்டி பர்ச்ட், கோல்ட் மெடல் வாங்க போகிறான். எப்படியும் அவன் என்னோடு வாழ்நாள் முழுமைக்கும் வரபோவதில்லை.
"நீ ஏன் அப்படி நினைக்கிற? எங்க இருந்தாலும் நம்ம காலேஜ் லைப் மறக்க முடியுமா? ஒரு ஐடியா நீயும் என்னோடு usa வந்து விடு, எப்படி?"
மக்கு.நீ எங்க கூப்பிட்டாலும் வருவேண்டா. நீ தான் என்உயிர்.உன்னோடு எங்க இருந்தாலும், நீ கார்த்தியாஇருப்ப, நான் நானா இருப்பேன். நான் விரும்பறது நம்ம ரெண்டு பேரும் நாமா இருக்கணும். இது அவனுக்கு புரிய போறதில்லை.புரியற மாதிரி என் காதலை அவனுக்கு சொல்ல தெரியவில்லை, நான் தவிப்பதை அவனுக்கு இன்று சொல்லி விட வேண்டும். அந்த அவஸ்தைஅவனுக்குபுரியாது.நான் சொல்லிய பிறகு என் உணர்வுகளை என் காதலை ஏளன படுத்தி விடுவானோ என்று பயமாக இருக்கிறது. சொல்லாமலே என் உணர்வுகளை எனக்குள் புதைக்கலாம், அவமானங்கள் எனக்கு புதிதல்ல.ஆனாலும் என் மனதை அவனுக்கு வெளி படுத்த வேண்டும். இந்த முறை என்னால் வெளி படுத்த முடியவில்லை என்றால். இனி மேல் கடைசி வரை அவனுக்கு தெரியபடுத்த மாட்டேன்.
அந்த இரவில் சொதப்பியது மாதிரி மீண்டும் சொதப்ப கூடாது.இடம் நேரம் அவன் மனசு பார்த்து சொல்ல வேண்டும்.
டைட்டில் கார்டு போடும் முன்னர் கிளைமாக்ஸ் வந்தது போல், வெகு விரைவில் அந்த இரவு ஒரு முடிவுக்கு வந்தது.என் ரூம் மேட் train மிஸ் பண்ணி விட்டதாக கதவை தட்டினான். அந்த எருமையை என்னவென்று சொல்வது.நான் செய்த தவறு என் ரூமை அந்த இரவிற்கு செலக்ட் செய்தது தான். பாதி இரவில் கார்த்தி ரூமிற்கு போகவும் முடியாது. அதற்குள் அவன் தூங்கி விட்டான். இரண்டு பீர் மற்றும் சிகரட் உடன் அந்த இரவு முடிந்தது.
பஸ்சில் இருந்து இறங்கிய போது, கார்த்தி எனக்கு முன்பு அங்கு காத்து இருந்தான். அந்த இருட்டிலும் கார்த்தி பொன் போல மின்னினான். அடுத்த நிமிடம் கார் அவன் வீட்டில் நின்றது.கேட் இல் இருந்து வீட்டிற்கு நடந்தாலே பத்து நிமிடங்கள் ஆகும் போல் இருந்தது.
அது பழைய வீடு. அரண்மனை போல் இருந்தது. நாங்கள் போன போது திண்ணையில் சிலர் அமைதியாக இருந்தனர். எனக்கு என்னவோ நிலைமை சரி இல்லை என்று தோன்றியது.
"என்ன ப்ராப்ளம், தப்பானா நேரத்துல வந்து விட்டேனோ, சொல்லு கார்த்தி"
"என் அக்காவோட மாமனார் ஹார்ட் அட்டாக் வந்து செங்கல்பட்டு ஹாஸ்பிட்டல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்காங்க, என்னோட சித்தி, அம்மா, மாமா எல்லோரும் போக ரெடியா இருக்காங்க."
கடவுளே இது நீ எனக்கு என்று ஏற்படுத்தி தரும் தனிமையோ?
"எப்போ போறாங்க?"
"அப்பாவோட சிக்னலுக்கு வெயிட்ங்"
"ஏன் டா , எதாவது பிரச்சனையா?"
"இல்லை, அப்பாவுக்கும் அவங்களுக்கும் சின்ன பிரச்சனை, அப்பா வர மாட்டேன்னு சொல்றார், என்ன இருந்தாலும் சம்மந்தி, வந்தாகனும்னு எல்லோரும் சொல்றாங்க"
"நீ போறியா?"
"அப்பா போகலைனா, நான் தான் அவங்கள கார்ல ட்ரோப் பண்ணனும்"
"அப்போ நானும் உன்னோட வர்றட்டா?
"கார்ல இடம் இருக்காது டா, நீ இங்க இரு, நான் மார்னிங் வந்து விடுறேன், ஒரு ஒன் வீக் நீ இங்க தான இருக்க போற"
அட கடவுளே, நான் வந்து சேருவதற்குள் எனக்கு பல்பு ரெடியாக இருக்கிறதே. என் அதிர்ஷ்டம் அவ்வளவு தான் கார்த்தியின் அம்மா நைட் டிபன் சாப்பிட சொன்னார்கள், நான் வந்த நேரம் என்னை சரியாக கவனிக்க முடியவில்லை என்று வருத்தப்பட்டார்கள்.
"நாங்க கிளம்பறோம், சாப்பிட்டுபடு. கேட் ல வாட்ச்மன் இருப்பான். சர்வண்ட்ஸ் காலைல தான் வருவாங்க. நீயும் அப்பாவும் தான் வீட்ல, வேற யாரும் இல்லை"
அவன் போய் விட்டான். இதற்க்கு தானாஆசை பட்டாய், வெற்றி? பெயரில் மட்டும் வெற்றி இருந்தால் போதாது. என்ன செய்ய எனக்கு தோல்விகள் தான் பரிசாக கிடைகிறது. காலையில் என் சித்தி சொன்னது காதில் கேட்டு கொண்டு இருந்தது. "இது போற இடம் விளங்குமா, தரித்ரம்". தொண்டைக்குள் ஏமாற்றம் இறங்க மறுத்து இம்சை செய்தது,
.அந்த இரவு என் மீதிவாழ்நாள் முழுமைக்கும் மறக்க முடியாத இரவாக போகிறது என்று நான் நினைத்து கூட பார்கவில்லை.
