இதை நான் ஏற்கெனவே   C G FORUM ல் பதிவிட்டு இருக்கேன் இங்குள்ள நண்பர்களின் விருப்பத்திற்காக மீண்டும் ஒரு முறை பதிகிறேன்.

"அட பாவி என் புள்ளய அநியாயமா கொன்னுட்டியாடா? அவன் தான் கல்யாணம் வேண்டாம் வேண்டாம்னு சொன்னானே! அவனை  பிடிவாதமாத‌ வற்புறுத்தி இப்படி தூக்குல தொங்க வச்சிட்டியே!" என்று காலையிலேயே விடிந்ததும் விடியாததுமாய் கதறி அழுது கொண்டிருந்தாள் பார்வதி.அழுகுரல் கேட்டு எழுந்த மாணிக்கத்துக்கு பேரதிர்ச்சியாய் இருந்தது. ஆம் அவனுடைய ஒரே மகன் தூக்கில் தொங்கி கொண்டிருந்தான். "நான் அவனை என்னடி சொன்னேன்,படிப்புதான் முடியப்போகுது, நல்ல‌ பொண்ணா பார்த்து கல்யாணம் பண்ணிக்க சொன்னேன், இதுக்கு போய் இப்படி செய்வான்னு எனக்கு எப்படி தெரியும்",என்று சொல்லும் போதே " ஐயோ யாராச்சும் வாங்களேன் எம்புள்ள தூக்குல தொங்குறானே என்று கதறி அழுதவுடன் அக்கம் பக்கத்து வீட்டுல உள்ளவங்க அனைவரும் வந்தனர். " எம்புள்ள தூக்குல தொங்குறானே உசுறு இருக்கானு பாருங்களேன்" என்றாள் பார்வதி. கூட்டத்தில் இருந்த ஒருவன் ஓடி வந்து தொங்கிய கயிரை அறுக்க , இரண்டு பேர் கைத்தாங்கலாக இற‌க்கி கட்டிலில் கிடத்தினர். " ஐயா உசுறு இருக்கு டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு கொண்டுபோனா காப்பாத்திடலாம் ஒருவன் சொன்னான், மற்றொருவன் ஆம்புலன்சிற்கு போன் செய்தான்.

  ஆம்புலன்ஸ் வரும் போது வரட்டும் அதுக்குள்ள நாம் மெயின்ரோட்டுக்கு கொண்டு போவோம்னு சொல்லிகிட்டு தூக்கி கொண்டு மெயின்ரோட்டுக்கு வரவும் ஆம்புலன்ஸ் வரவும், சரியா இருந்தது. ஆம்புலன்சில் ஏற்றிக்கொண்டு மருத்துவமனை நோக்கி மிக வேகமாக சென்றது. பல்வேறு வாகனங்களுக்கு மத்தியில் ஆம்புலன்ஸ் சீறி செல்ல அதற்கும் வேகமாக பாலாவின் உயிர் அவன் உடலை விட்டு பிரிந்தது. ஆம்புலன்ஸ் திருப்பிகொண்டு வீட்டுக்கு வந்தது, அனைவரும் அழுது புலம்பி அவனை அடக்கம் செய்தனர்.பதினாறாம் நாள் சடங்கு முடிந்தும், பார்வதியும் மாணிக்கமும் பாலாவின் நினைவிலேயே இருந்தனர். காரணம் பாலா வீட்டுக்கு ஒரே மகன் அவன் மீது அவர்களுக்கு அவன் மீது அளவுகடந்த பாசம், இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு அவனுடைய அறையை சுத்தம் செய்யும் போது பல்வேறு அதிர்ச்சிகர விஷயங்கள் தென்பட்டது. அவனும் அவன் நண்பனும் முத்தம் கொடுத்துகொண்ட காட்சி
செல்போனில் பதிவாகி இருந்தது,அது யாரென்று கூர்ந்து கவனித்தனர், ஆம் அது சிவாவே தான்.கூடவே இருவரும் கல்லூரி சுற்றுலாவில் எடுத்துகொண்ட புகைப்படங்கள் , மற்றும் வாழ்த்து அட்டைகள் பார்த்து அதிர்ச்சி அடந்தனர்.

   சிவாவை அவர்களுக்கு நன்கு தெரியும், பாலாவின் சிறுவயது முதல் கல்லூரி முதல் நெருங்கிய ந‌ண்பன்,ஒரு கார் விபத்தில் அவனின் பெற்றோர்கள் இறந்து விட்டார்கள். அவன் மட்டும் பலத்த காயங்களுடன், உயிர் தப்பி பிழைத்து  அவன் பாட்டி வீட்டில் தங்கி கல்லூரியில் படித்து கொண்டிருக்கிறான்.இது எல்லாம் அவர்களுக்கு தெரியும், இருந்தாலும் அவர்கள் குழம்பினர். இருந்தும் பாலா எதற்கு அவனுக்கு முத்தம் கொடுக்கனும் என்று குழம்பினர்.

    இது நடந்து இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு அவனது பீரோவை சுத்தம் செய்யும் போது அவன் மறைத்து வைத்திருந்த டைரியை பார்த்தாள் பார்வதி. அதை எடுத்து அவள் படிக்கலானாள். முதல் பக்கத்தில்

   " அன்புள்ள என்னவனே இது நாள் வரையில் எனக்கு டைரி எழுதும் பழக்கம் இல்லை, ஏன் எழுதுகிறேன் என்றால் உன்னைப்பற்றி நான் நினைப்பதை என்னால் உன்னிடம் சொல்ல முடியவில்லை, அதனால் தான் இதில் பதிவிடுகிறேன். நீ என் பள்ளித்தோழனும், பாலியல் நண்பனுமாக இருந்தாலும்,இவ்வளவு நாள் நான் பார்த்த பார்வைக்கும்,இன்று நான் பார்க்கும் பார்வைக்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் இருக்கிறது. நீ எப்பொழுதும் என் கூடத்தான் இருப்பாய், சாப்பிடும் போதும், தூங்கும் போதும் மட்டுமே உன் வீடு செல்வாய்!இவ்வளவு நாள் இது பழக்கப்பட்ட ஒன்றுதான்,ஆனால் இன்று அது ஒரு மிகப்பெரிய பிரிவுபோல் கருதுகிறேன். நீ எப்பொழுதும் என் கூடவே இருக்க என் மனம் ஏங்குகிறது. இது ஏன் என்று தெரியவில்லை. இதுபோல் எண்ணங்கள் உனக்கும் இருக்குமா என்று அறிந்துகொள்ள ஆவலாய் இருக்கிறேன்.எதையுமே உன்னிடம் மறைக்கத நான் இதை மட்டும் மறைக்கிறேன், என்னை மன்னிக்கவும்", இதை படித்தவுடன் பார்வதி கதறி அழுதார்.இதனை கண்டு அங்கு ஓடி வந்தார், மாணிக்கம் அந்த டைரியை வாங்கி படித்தார். முதல் பக்கம் முடித்து இரண்டாவது பக்கம்,

  "அன்புள்ள என்னவனுக்கு இன்று பிறந்தநாள் பள்ளியில் ஒவ்வொரு மாணவரும் நிறைய நிறைய பரிசுகளும், அன்பளிப்புகளும் கொடுத்து அசத்தினர். நான் அழகான டைட்டன் கைக்கடிகாரம் ஒன்றை அவன் கையில் கட்டி,அவன் கையைப் பிடித்து ஒரு முத்தம் கொடுத்தேன். இது என் நீண்ட நாள் ஆசை! ஆனால் அதை எவ்வாறு வெளிப்படுத்துவது என்று காத்திருந்தேன்.இப்பொழுது அதை நிறைவேற்றிக்கொண்டேன். உன் செய்கையை கவனித்துக்கொண்டிருந்தேன், நீ மறுப்பேதும் சொல்லாமல் என் கை குலுக்கி கட்டியணைத்து நீயும் உன் நன்றியை சொன்னாய். நான் கொடுத்த முத்தம் ஏதோ செய்திருக்க வேண்டும்,அது அவனது பார்வையில் தெரிந்தது. அன்று மாலை இருவரும் பேசிக்கொண்டிருக்கையில் எல்லோர் முன்னாடியும் நான் உன் கையில முத்தம் கொடுத்தேனே! அதைப்பத்தி நீ என்ன நினைக்கிற என்று கேட்டேன், அதற்கு நீஎன் மேல் உனக்கு அன்பு மிகுதி அதனால் தான் என்றாய், அது சரிதான் நான் உன்ன விரும்புறேன்டா,என் ஆயுள் முழுதும் உன் கூடவே இருக்கனும்னு நினைக்கிறேன், நான் உன்ன ரொம்ப வருஷமா விரும்புறேன்.ஆனால் அதை நீ எப்படி எடுத்திப்பியோ என்று பயந்துகிட்டே இருந்தேன், என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லனு உங்கிட்ட சொல்லிட்டேன், என்று சொன்னேன். அதற்கு நீ இத ஏன்டா ஏங்கிட்ட முதலிலேயே சொல்லல, இவ்வளவு வருஷமா உன்கூட இருந்தும் உன்னுடைய காதல நான் புரிஞ்சிக்கவே இல்லடா, என்னால ரொம்ப கஷ்டபட்டிருக்க என்ன மன்னிச்சிடுடா, என்று சொல்லிகொண்டு என்னை கட்டித்தழுவினாய், இன்று தான் என் வாழ்வில் மிகவும் சந்தோஷமான நாள்.என்று பக்கம் முடியும் போது இருவரது கண்ணிலும் கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது, கண்ணீரைத் துடைத்து அடுத்த பக்கம் படிக்கலானார்.

     இன்று நாம் பள்ளிப்படிப்பை முடித்து கல்லூரியில் சேர்ந்த நாள்,நாம் இருவரும் முதல் வருடம் மிகவும் சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தோம். ஒன்றாக கல்லூரி செல்வது,தியேட்டர், பீச் என்றெல்லாம் நன்றாகத்தான் இருந்தது. முதல் வருடம் இனிதே முடிந்து இரண்டாவது வருட ஆரம்பத்தில் உனக்கு இருந்த ஒரே சொந்தமான உன் பாட்டி இறந்துவிட்டார்,அதிலிருந்து நீ இந்த ஊருக்கே வருவதில்லை, கல்லூரி விடுதியிலேயே தங்கி விட்டாய், நீ இங்கு வருவது நின்றதால் நான் கல்லூரி விடுதிக்கு வர ஆசைதான் , ஆனால் வீட்டில் விடவில்லை ஆதலால் வெள்ளி இரவு தங்கி சனி மற்றும் ஞாயிறு உன்னுடன் தங்கிவிட்டு திங்கள் தான் என் வீட்டுக்கு வருவேன்" என்று படிக்கும் போதுதான் அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது,,,,,,,,,,,,,,,,‌

     ஒவ்வொரு வெள்ளி இரவும் சென்று திங்கள் மாலையில் தான் வீட்டுக்கு வருவான், கேட்டால் நண்பர்கள் கூட கல்லூரி விடுதியில் தங்கினேன் என்று சொல்வான், இப்பொழுதுதான் அவளுக்கு புரிந்தது அது.மாணிக்கம் தொடர்ந்து படிக்கலானார்," இதோ இரண்டு கிலோமீட்டர் தூரத்தில் கல்லூரி இருந்தும் நீ மட்டும் பிடிவாதமாய் ஊருக்கு வராமல் இருப்பது ஏன் என்று எனக்கு தெரியும்.ஏன் என்றால் உன் உறவினர்கள் உன்னை ஏமாற்றி உன் சொத்துக்களை எடுத்துக் கொண்டனர்.உன் பெற்றோர் இருந்திருந்தால் நீயோ பெரிய பணக்காரன், அவர்கள் இல்லாததால் இன்று வெறும் வீட்டை பார்க்கத்தான் வரமாட்டேன் என்கிறாய்.இன்று என் தந்தை எனக்கு பெண் பார்க்கப்போவதாகவும்,இந்த செமஸ்டர் முடிஞ்சவுடனே கல்யாணம் எனவும் கூறினார். நான் எவ்வளவு மறுத்தும் அவர் பிடிவாதமாய் இருக்கிறார். அவரை மீறி என்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. மோதிரம் மாற்றி உன் கூட வாழலாம் என்று இருந்தேன், ஆனால் இன்று ஒரு முழக்கயிற்றில் மூன்று முடிச்சிகூட இல்லை ஒரே முடிச்சில் என் வாழ்வை முடித்துகொள்ளப் போகிறேன், இது உன் கையில் கிடைக்க வாய்ப்பில்லை, அப்படி கிடைத்தாலும் பயன் இல்லை,அதற்குள் நான் உன்னை விட்டு வெகுதூரம் சென்றிருப்பேன்". என்று டைரி முடிக்கப்பட்டு இருந்தது. இருவரும் கண்ணீர் விட்டு அழுதனர்," அட பாவி இத ஏன்டா எங்ககிட்ட முன்னாடியே சொல்லல, உன் சந்தோஷம்தான் எங்க சந்தோஷமும், கல்யாணம் வேண்டாம் வேண்டாம் சொன்னியே, இதுபோல விஷயத்த சொன்னியாடா?" என்று கதறி அழுதனர். இப்படியே இரண்டு நாள் போச்சி, அதுக்கு அடுத்த நாள் பார்வதி மாணிக்கத்திடம் வந்து " என்னங்க நான் ஒன்னு சொன்னா தப்பா எடுத்துக்க மாட்டிங்களே?". " நீ என்ன சொல்ல போறேனு எனக்கு தெரியும் பார்வதி, உன்கூட இத்தனை வருஷம் வாழ்ந்துருக்கேன் இது கூட புரிஞ்சுக்க முடியாதா என்ன, கொஞ்சம் பொறு சட்டை போட்டுகிட்டு வருகிறேன், இரண்டு பேரும் போயிட்டு சிவாவை கூப்பிட்டு வருவோம்.

(THE END)