"நான் கத்தி தீட்டிக் கொண்டிருந்தபோது வந்துவிட்டான் எவனைக் கொலை செய்யவேண்டும் என்று தேடிக் கொண்டிருந்தேனோ அவன். தன் கனத்த ராணுவ உடையைக் கழற்றி ஓர் ஓரமாய் வைத்துவிட்டு நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான். அவன் முகத்துக்கு நுரைபூசி விட்டு, தீட்டிவைத்திருந்த கத்தியை எடுத்து அவனுக்குச் சவரம் செய்யத்தொடங்கினேன்.

உள்ளம் கொதித்தது.
இவன்தான் என் தாய்கிராமத்தை ஆக்கிரமித்தவன்; என் உறவினர்களையும் நண்பர்களையும் நடுவீதியில் நிறுத்தி நாய்களாய்ச் சுட்டவன். இப்போது வசமாய் மாட்டிக்கொண்டான்.

சரக்... சரக்... சரக்... சரக்... சவர சுகத்தில் தூங்க தொடங்கிவிட்டான். கன்னத்தில் பயணப்படும் கத்தி கழுத்துக்கு வரப்போகிறது இப்போது. பலங்கொண்ட மட்டும் அழுத்தப்போகிறேன்.

குரல் வளை அறுபடும்; சோப்பு நுரையின் வெள்ளை தாண்டி ரத்தம் வெளியேறும்; செத்தொழிவான்; தப்பித்தோடுவேன்; ராணுவம் துரத்தும்; சுடும்; சுடட்டுமே!

இதோ கழுத்துக்கு வந்துவிட்டது கத்தி. "அழுத்து !" பெருவிரல் துடிக்கிறது.

"நிறுத்து; இது தொழில் தர்மமல்ல"; மனசாட்சி தடுக்கிறது.

கொல்வதா? வேண்டாமா? கொலைமுயற்சிக்கும் மனசாட்சிக்குமான போராட்டம் முடியுமுன்னே சவரம் முடிகிறது.

தாடையை தடவிக்கொண்டே மேஜர் எழுந்து தன் ராணுவ உடை தரிக்கிறான்.

பை துழாவி சவரக்கூலி கொடுத்துக்கொண்டே சொல்கிறான் :

"என்னமோ சொன்னார்களே... நீ என்னைக் கொன்று விடுவாய் என்று. இப்போதாவது தெரிந்துகொள் கொலை செய்வது ஒன்றும் அத்தனை சுலபமல்ல." இந்த அமெரிக்கச் சிறுகதையை வாசித்து முடிந்ததும் அணிலாடிய கிளையாய் ஆடி அடங்கியது மனசு

-வைரமுத்து
நன்றி...

உனக்காக பிரார்த்திக்கிறேன்...