அன்று

என் கல்லூரி படிப்பை வெற்றிகரமாக முடித்துவிட்ட சந்தோஷத்தில் என் தந்தை என்னை அவர் நிர்வகிக்கும் ஒரு சிறு தொழிற்சாலையின் பொறுப்பை ஏற்க சொல்லி என்னை பணித்திருந்தார்.பலமுறை தந்தையுடன் அங்கு சென்றிருந்தாலும் இன்று புதிதாக ஒரு மனிதனை போன்று உணர்கிறேன்.அவரின் சேம்பர்குள் அழைத்து சென்று என்னை அவரின் இருக்கையில் அமர வைத்தார். பலரின் கைதட்டல்களும் என் அன்னையின் காலை நேரத்து ஆசிர்வாதமும் என்னை பெருமிதத்துடன் இருக்கையில் அமர செய்தது. கான்பாரன்ஸ் ஹாலில் வைத்து ஒரு சிறிய அறிமுக கூட்டமும் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.ஒவ்வொருவருக்காக அறிமுகம் செய்யப்பட்டேன். அனைவரிடமும் புன்முறுவலுடன் கை குலுக்கிகொண்டே வந்தேன்.என் அந்தரங்க காரியதரிசியாக நியமிக்கப்பட்டிருந்த பெண் அன்றைய அலுவல்களையும் பார்க்க வேண்டிய நபர்களை பற்றியும் விவரித்தாள்.என்னிடம் விடை பெற்று சென்றார் என் தந்தை உன் மீது நம்பிக்கை இருக்கிறது என்ற ஒரு பார்வையில்.
சிறிது மூச்சு விட்டு ஒரு கோப்பை தேநீர் அருந்தி கொண்டிருந்த போது மேலாளர் ஓடி வந்தார். சார் அப்பா போய் விட்டாரா என்றார். ஆமாம் ஏன் என்றேன். சிறிய பிரச்சனை மீண்டும் யூனியனில் ஸ்ட்ரைக் நோட்டீஸ் கொடுத்திருக்கிறார்கள் அப்பாவிடம் பேச வேண்டும் என்றார். எனக்கு சிறிதாக கோபம் வந்தாலும் அடக்கிக்கொண்டு பரவாயில்லை நான் ஹாண்டில் செய்கிறேன். பிரச்சனையின் சாராம்சத்தை கேட்டுக்கொண்ட நான் யூனியன் லீடரை வர சொன்னேன்.கதவை தள்ளிக்கொண்டு வந்த யூனியன் லீடரை கண்டதும் ஒரு நொடி திகைத்துபோனேன் ஒரு நடுத்தர வயது இல்லை வயதான ஒரு நபரை எதிர்பார்த்த எனக்கு என் வயதை ஒத்த ஒரு இளைஞன் வந்ததும் சிறிது ஜெர்க் ஆனேன். அவனின் திமிர்த்தனம் அப்பட்டமாக அவனின் முகத்தில் தெரிந்தது.ஆனால் என்ன ஒரு அழகு என்று ஒரு கணம் என் மனம் எண்ணவும் செய்தது.....

அன்று

இந்த நிர்வாகம் என்ன நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறது? ஒருவர் பணியில் உறங்கிகொண்டிருந்தால் அவரை கேள்விகேட்கலாம் ஆனால் எப்படி கையை நீட்டலாம்? என்ன நினைத்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்த சூப்பர்வைசர் மன்னிப்பு கேட்கும் வரை வேலைக்கு செல்வதில்லை என்று தீர்மானித்து .நோட்டீஸ் கொடுத்தாகி விட்டது.பேசுவதற்கு அழைக்கிறார்கள் பெரியவரிடம் பேசினால் நியாயம் கிடைக்கும் இதோ என்னை அழைக்கிறார்கள் அறைக்குள் பெரியவர் இல்லை அவரின் இருக்கையில் யார் அது ஒ அவரின் மகன் வருவதாக பேசிக்கொண்டார்களே அவர் தானா இது. அழகாக தான் இருக்கிறார் ஆனால் என் வயது தானே என்ன பக்குவம் இருக்கும் என்று தோன்றியது. மறு நொடியே நாம் இந்த வயதில் இந்த யூனியன் லீடர் பதவிக்கு வரவில்லையா? அது போல அவருக்கும் திறமைஇருப்பதால் தானே அவரின் தந்தை இந்த உயரிய பொறுப்பை கொடுத்திருப்பார் என்று என் மனம் சொல்லிக்கொண்டது .அவரின் பார்வையில் என்ன ஒரு ஏளனம் தெரிகிறது இவருக்கு அத்தனை கிள்ளுகீரையாகி விட்டேனா நான். என் முகத்தில் உக்கிரம் கூடியது.அவர் என் கையை குலுக்கினார் என்ன ஒரு மிருதுவாக இருக்கிறது அவரின் கை. அது சரி நம்மை போல உழைக்கும் வர்க்கமாயிருந்தால் தானே? நம்மை சுரண்டி தின்பதால் தான் இத்தனை மெதுவாகயிருக்கிறது. ஏன் இத்தனை நேரம் கையை குலுக்குகிறார். கையை வலுக்கட்டாயமாக விடுவித்துக்கொண்டேன். என்னை இருக்கையில் அமர சொல்கிறார் என்ன ஒரு வசீகரமான புன்னகை இவருக்கு.என்னை ஏன் குறுகுறு என்று பார்க்கிறார். சொல்லுங்க வாட் இஸ் யுவர் ப்ரோப்ளம் என்று பீட்டர் விட்டார். நான் அவரிடம் யுவர் சூப்பர்வைசர் இஸ் தி ப்ரோப்ளம் என்று சொன்னேன். அவர் ஆச்சர்யமாக என்னை பார்த்ததாக தோன்றியது. நான் ஆங்கிலத்தில் நடந்ததை விளக்கினேன் அவரிடம் இருந்த ஏளனம் மறைந்து என்னை மரியாதையோடு பார்த்ததாக தோன்றியது.எனக்கு சிரிப்பு வந்தது ஆங்கிலத்திற்கு தான் இங்கு மரியாதை தாய் மொழியில் பேசினால் இளக்காரம் தான் போல என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.....

அன்று

என்னையுமறியாமல் அவனைப் பார்த்ததும் ஒரு ஏளனம் தோன்றியது,அது அவனுக்கும் தெரிந்தது போல முகத்தை கடினமாக்கினான்.நான் தவறை உணர்ந்து புன்முறுவல் பூத்தேன் அவன் கைகுலுக்கி அமரச்சொன்னேன்.அவன் கை எவ்வளவு உறுதியாக இருக்கிறது.கையை விடவே மனமில்லை அவன் கையை என்னிடமிருந்து வலுக்கட்டாயமாக விளக்கிக் கொண்டது போல் தோன்றியது. என்ன பிரச்சனை என்பதை ஆங்கிலத்தில் கேட்டேன் அவன் ஆங்கிலத்திலேயே பதிலுரைத்தான்.நான் நிமிர்ந்து பார்த்தேன் என்ன ஒரு கச்சிதமான ஆங்கில உச்சரிப்பு ஒரு பிழையும் இல்லாமல் பேசுகிறானே என்று எனக்கு அவன் மீது ஒரு மரியாதை தோன்றியது. இவனின் விவரங்களை பின்னர் மேலாளரிடம் கேட்கவேண்டும் படித்தவன் போல இருக்கிறான் பின் எதனால் கீழ்நிலையில் வேலை பார்க்கிறான். நான் மேலாளரை அழைத்து அந்த சூப்பர்வைசரை வர சொன்னேன் அந்த தொழிலாளியையும் வர செய்தேன் இருவர் மீதும் தவறிருப்பதால் இருவரையும் நான் தனி தனியாக விசாரிக்கிறேன் அதற்காக ஒட்டு மொத்த உற்பத்தியை நிறுத்துவது நியாயமா என்று வினவினேன் என் நோக்கம் புரிந்து அமைதியானான் என்னை நம்புங்கள் நான் இதற்கு இன்று மாலைக்குள் ஒரு தீர்வு சொல்கிறேன் அனைவரையும் பணிக்கு திரும்ப சொல்லுங்கள் என்று வேண்டுகோள் வைத்தேன் சம்மதித்து திரும்பினான் மீண்டும் கை குலுக்க தோன்றவே கையை நீட்டினேன். அவன் புன்முறுவலுடன் கைகூப்பி வணக்கம் தெரிவித்து சென்றான்.

அன்று

என் முன்னே மேலாளரை அழைத்து அந்த சூப்பர்வைசரையும் தொழிலாளியையும் வர செய்தார். அவர்களை விசாரிப்பதாகவும் ஆனால் மாலை வரை பொறுத்திருக்கவும் சொன்னார்.அவரின் அப்ரோச் எனக்கு பிடித்திருந்தது வேலைக்கு செல்லுமாறு வேண்டினார்.சம்மதித்து எழுந்தேன் கைகுலுக்க முனைந்தார்.நான் கை கூப்பி வணக்கம் தெரிவித்தேன் அவரின் முகம் ஒரு நொடி வாடியதை போன்று தோன்றியது.தொழிலாளர்களிடம் விவரத்தை கூறி பணிக்கு செல்லுமாறு கூறினேன் அனைவரும் ஏற்றுக்கொண்டு களைந்து சென்றனர். நான் என் பகுதியை நோக்கி விரைந்தேன். வேலைப்பளுவில் மற்றதை மறந்தே போனேன். சில மணித்துளிகள் கழித்து அவர் ரௌண்ட்ஸ் வந்தார். என்னைக்கண்டதும் சிறிது நேரம் நின்றார்.மதியம் சாப்பிட செல்வதற்கு முன் தன்னை வந்து பார்க்குமாறு கூறினார். மதியம் அவரின் சேம்பர்க்குள் சென்றேன். என்னை வரவேற்ற அவர் இம்முறை கைகுலுக்க வில்லை.ஏனோ மனதில் ஒரு நொடி சங்கடம் தோன்றி மறைந்தது.தனது பதவியின் கம்பீரத்தை காண்பித்ததாகவே எனக்கு தோன்றியது. நேற்றிரவு நடந்த சம்பவத்திற்கான காரண காரியங்களை விளக்கிய அவர் மேலும் அதற்கு அவர் எடுத்த நடவடிக்கையையும் விளக்கினார்.இரு தரப்பிலுமே தவறிருந்ததால் அவர் சொன்ன முடிவை ஏற்க வேண்டிய நிர்பந்தத்திற்கு என்னை தள்ளினார் என்றே சொல்ல வேண்டும். சம்மதித்து வெளியேறிய என்னை ஒரு நிமிடம் என்றார்.......

அன்று

அந்த சூப்பர்வைசரையும் தொழிலாளியையும் வரச் செய்து இருவரையும் ஒழுங்கு நடவடிக்கைக்கு உட்படுத்தினேன். பிரச்சினையை சுமுகமாக முடித்த திருப்தியுடன் தொழிற்சாலையை மதியம் ரௌண்ட்ஸ் பார்க்க சென்ற பொழுது அவனை அவன் பணி புரியும் இடத்தில வைத்து கண்டேன்.ஒரு ஆண்மகனின் அழகு அவனின் ஆண்மையில் தான் இருக்கிறது முகத்தில் அல்ல என்று யாரோ சொன்னதன் அர்த்தம் இப்பொழுது விளங்கியது.அவனை பார்த்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.திரும்பிப்பார்த்த அவன் சார் என்றான் மதியம் என்னை என் அறையில் வைத்து பாருங்கள் என்று சொல்லி விட்டு அதிகார தோரணையில் நகர்ந்தேன். ஏன் அதற்குள் திரும்பி பார்த்தான்? என் கண்ணின் ஆவலே இன்னும் அடங்க வில்லை பின்னல்லவா என்னுடைய மனம்.மனம் ஒரு குரங்கு என்பது எவ்வளவு சரி என்று தோன்றியது. ஏன் என்னுடைய மனம் இப்படி அலைகிறது இதற்க்கு ஒரு கடிவாளம் போடவேண்டும் என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.மதிய உணவு இடைவெளிக்கான சைரன் அலறியது.சிறிது நொடிகளில் அவன் வந்திருப்பதாக என்னுடைய காரியதரிசி சொல்லவும் அவனை வர சொன்னேன். கைகுலுக்கி மூக்குடைபட விரும்பாததால் வந்த அவனை இருக்கையில் அமர சொன்னேன் சிறிய ஏமாற்றம் அவன் முகத்தில் தோன்றியதாக எனக்கு உள்மனம் சொல்லியது. அதற்கு என்ன இப்படி தான் நம்மை உசுப்பேத்தி காலையில் அசிங்கப்பட வைத்தது ஆகவே அதை புறந்தள்ளிவிட்டு அவனிடம் ஒழுங்கு நடவடிக்கையின் அவசியத்தை பற்றி விளக்கினேன்.மறுப்பேச்சிலாமல் ஒத்துக்கொண்டான். கிளம்ப எத்தனித்த அவனிடம் ஒரு நிமிடம் என்றேன். என்ன என்பது போல் பார்த்தான். சில நிமிடங்கள் பேசலாமா என்றேன். சொல்லுங்கள் சார் என்றான். அவனின் சார் என்னை சங்கடப்படுத்தியது ஆனால் என் அந்தஸ்தின், பதவியின் அடையாளம் அது என்பதை புரிந்து கொண்டேன். உங்கள் தந்தை இறந்ததால் தாங்கள் கல்லூரிப்படிப்பை பாதியில் விட்டு விட்டு குடும்பத்தை காப்பாற்ற வாரிசு வேலை அடிப்படையில் வேலைக்கு சேர்ந்துள்ளீர்கள் என்பதை அறிந்தேன். ஏன் தபால் வழி நீங்கள் மேல்படிப்பை மேற்கொள்ளலாமே என்றதும் அவனின் கண்கள் ஒரு நிமிடம் கலங்கியதை போல் தோன்றியது அவன் அதெல்லாம் சரிப்படாது சார் என்று சொல்லியவாறு தேங்க்ஸ் பார் யுவர் கன்சர்ன் என்று கூறி விருட்டென்று வெளியேறினான்......

அன்று

திரும்பிப்பார்த்த என்னிடம் நான் நினைக்க விரும்பாத என்னுடைய கடந்த கஷ்ட காலத்தை பற்றி வினவினார்.ஒரு நிமிடம் கண் கூட கலங்கி விட்டது இருப்பினும் அதை வெளிக்காட்ட விரும்பாமல் தேங்க்ஸ் பார் யுவர் கன்சர்ன் என்று கூறி அங்கிருந்து வெளியேறினேன்.நன்றாக படித்துக்கொண்டிருந்த நான் எதிர்பாராத என் தந்தையின் மரணத்தால் வேலைக்கு செல்ல வேண்டிய கட்டாயமும் என்னையும் எனது தங்கையையும் படிக்க வைக்கும் வசதி என் அன்னையிடம் இல்லாத காரணத்தால் மிகுந்த மனவேதனையுடன் தான் இந்த பணியில் சேர்ந்தேன்.வேலைக்கு சேர்ந்த சில வருடங்களிலேயே என்னுடைய படிப்பறிவையும் முன் ஏற்பட்ட ஒரு தொழிலாளர் பிரச்சனைக்கு நான் கூறிய யோசனையும் வைத்து அனைவருமாக சேர்ந்து என்னை இந்த யூனியன் லீடர் பதவியில் அமர்த்தி விட்டார்கள்.அன்றிலிருந்து என் பணியை நான் செவ்வனவே தான் செய்து வருகிறேன்.என் அன்னை கூட பலமுறை தபாலில் படிக்க சொல்லி வற்புறித்தியும் என்னால் அதை ஏற்க முடியவில்லை.இன்று அதையே அவர் கூறிய பொது கண் கலங்கி விட்டது.இவர் ஏன் என்னை பற்றி விசாரித்திருக்கிறார்? என்ன அவசியம் அவ்வளவு அக்கறையிருப்பின் வேலைக்கு சேர்ந்த புதிதிலேயே சொல்லியிருக்கலாம் அல்லவா ஒரு வருடம் கடந்திருந்தால் நான் ஒரு பட்டதாரி ஆகியிருப்பேன் அல்லவா? பெரிய முதலாளிக்கு இதை சிந்திக்கவா நேரம்.இன்று அவரின் மகன் போதனை செய்கிறது என்று கோபம் வந்தது.ஆனாலும் அவரின் முகத்தில் தோன்றியது பச்சாதாபம் இல்லை அக்கறை போன்றே என்ன வைத்தது. இவர் முன் இனி வர கூடாது அன்னையின் தொந்தரவை இவரும் ஆரம்பித்து விடுவார்.சில நாட்கள் அவரின் கண் முன் படாமலே தப்பித்து வந்தேன் ஆனால் இன்று சம்பள நாள் இவர் பொறுப்பேற்ற பின் வரும் முதல் மாதமானதால் அன்று அவர் தன் கைப்பட அனைவருக்கும் சம்பளம் தருவதாக கேள்விப்பட்டேன். மீண்டும் அவரை பார்க்க வேண்டும் என்பது சங்கடத்தை தந்தாலும் அடி மனதில் ஒரு மகிழ்ச்சி உண்டாவதை உணர்ந்தேன்.....

அன்று

எனக்கு சங்கடமாக போய் விட்டது ஏன் அவனிடம் இதை பற்றி பேசினோமோ என்று இருந்தது.அதற்கு பிறகு சில நாட்கள் அவனை பார்க்க முயன்றும் அவன் என் கண்ணில் தென்படவில்லை.ஏன் என்றும் புரியவில்லை.பலமுறை அவனை போய் பார் என்று உள்மனம் சொல்லும்போதெல்லாம் அதை ஏற்காமல் இருந்தேன். இன்று அனைவரையும் சந்திக்கும் ஒரு வாய்ப்பு கிட்டியது நான் பொறுப்பேற்ற பின் வரும் முதல் சம்பள நாள் என்பதால் நானே அனைவருக்கும் கொடுக்க விரும்பினேன். இன்று நீ என்னிடம் தப்ப முடியாது என்று புன்முறுவல் கொண்டேன். கல்லூரியில் படிக்கும் போது நான் ஆண்கள் பக்கம் ஈர்க்கப்படுவதை உணர்ந்தாலும் அதை எதிர்கொள்ள தைரியம் இன்றி இத்தனை காலம் இருந்து விட்டேன் ஆனால் இனிமேல் என்னால் முடியாது.ஒவ்வொருவராக வந்தனர்.தொழிலாளர்கள் வந்ததும் மேலாளரை அழைத்து யூனியன் லீடர் எங்கே என்று வினவினேன்.வர சொல்கிறேன் சார் என்றவர் அவனுடன் திரும்பி வந்தார். அவனை கண்டதும் முகம் புன்னகை பூத்தது.அனைவரையும் எனக்கு ஒவ்வொருவராக அறிமுகப்படுத்துங்கள் என்று பணித்தேன்.என்னை கூர்ந்து ஒரு நொடி நோக்கினான் பின்னர் சரி சார் என்று கருமமே கண்ணாக அவன் அறிமுகம் செய்ய நான் எதையும் கேட்கும் மனநிலையில் இல்லை அவன் என்னருகில் இருக்கிறான் அவனின் உதடுகளையும் அவனின் கணீர் என்ற உச்சரிப்பையுமே உள்வாங்கிக்கொண்டிருந்தேன். அறிமுகப்படலம் முடிந்ததும் இவனின் சம்பள கவர் வந்தது,அனைவரையும் கைகுலுக்கி கவரை கொடுத்த நான் இவனுக்கு வணக்கம் தெரிவித்து கவரை கொடுக்கவும் ஒரு நிமிடம் நிதானித்த அவன் என் கையை பற்றி தேங்க்ஸ் என்று சொல்லி ஒரு புன்னகை பூத்தான். என் கண் இமைகள் மூட மறந்தது ஒரு நொடி அவனின் ஸ்பரிசம் என்னை என்னவோ செய்தது.உள்மனம் என்ன என்னவோ சொல்லி என்னை வதைத்தது. அவனை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டேயிருந்தேன்.ஹாலின் முக்கிற்கு சென்ற அவன் என்னை திரும்பி பார்த்து மீண்டும் ஒரு புன்னகை புரிந்து மறைந்தான்.........

அன்று

முதலாளி சம்பளத்தை தன் கையால் அளிக்க போகிறார் என்பதை அறிந்ததும் என்னையுமறியாமல் ஒரு சங்கடமும் அதே நேரம் ஒரு இனந்தெரியாத மகிழ்ச்சியும் உண்டாவதை உணர முடிந்தது.இது எதனால் என்று புரியவில்லை ஆனாலும் ஒரு எதிர்பார்ப்புடனே அங்கு சென்றேன்.சென்ற சில நொடிகளில் சக தொழிலாளர்களை அறிமுகம் செய்து வைக்க பணிக்கப்பட்டேன் மீண்டும் அவரை அருகில் பார்த்தேன் ஏனோ அவரின் முகத்தில் ஒரு விஷமப்புன்னகை தோன்றி மறைந்ததாக கருதினேன்.அவர் மீது தான் என்ன ஒரு வாசனை இப்படி அருகிலேயே இருந்து விடலாம் போன்ற ஒரு எண்ணம். நமக்கு தான் எப்பொழுதும் ஒரு வியர்வையின் நாற்றம் அவரின் அருகில் நிற்க கூட மனம் கூசியது ஆனால் அவர் நான் சொல்லும் எதையும் கவனிக்காமல் என்னையே பார்ப்பது போல் தோன்றியது. அவர் எதற்கு என்னைப்பார்க்க வேண்டும் என்று எண்ணினாலும் அவர் என் மீது ஒரு கரிசனம் வைத்திருக்கிறார் என்பதை மட்டும் என்னால் உறுதியாக உணர முடிந்தது. அனைவருக்கும் சம்பளத்தை கொடுக்கும் போது கை குலுக்கி கொடுப்பதைக்கண்டேன். இந்த முறை அவர் கை குலுக்க வந்தால் மறுக்க கூடாது என்றெண்ணினேன் அனைவருக்கும் கொடுத்து விட்டு என் கவரை எடுத்தவர் என்ன நினைத்தாரோ கை கூப்பி வணக்கம் தெரிவித்து அதை என் கையில் கொடுத்தார்.கவர் கொடுத்த கையை பற்றி குலுக்கி தேங்க்ஸ் என்று சொன்னேன்,அவரின் அதிர்ச்சி எனக்கு அப்பட்டமாக தெரிந்தது அதை நினைத்து மகிழ்ந்து புன்னகை புரிந்தேன். அவரிடமிருந்து ஒரு வித்தியாசமான புன்னகை வெளிப்பட்டது அது அதிர்ச்சி கலந்த புன்னகையா இல்லை வெறும் அதிர்ச்சியா என்று என்னால் ஊகிக்க முடியவில்லை எனினும் அது எனக்கு மிகுந்த சந்தோஷத்தையே தந்தது. அவ்விடத்தை விட்டு நகர்ந்து ஹாலின் முக்கிற்கு சென்றதும் அவரை திரும்பி பார்க்க என் மனம் சொல்லியது திரும்பிபார்த்த நான் அவர் இன்னும் என்னையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்ப்பதை அறிந்து திருப்தியுடன் மீண்டும் ஒரு புன்னகையை சிந்தினேன்.
அன்றைய தினம் முழுவதும் ஒரு இனம் புரியாத மகிழ்ச்சியிலேயே திளைத்தேன் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். என்னவாயிற்று எனக்கு என்று நான் என்னையே கேட்டுக்கொண்டேன். அந்த தவிப்பும்,அவரின் அருகாமையும் என்னை பரவசப்படுத்தியது மட்டும் உண்மை.எனக்கு பெண்களிடம் பெரிதாக நாட்டம் என்று இருந்தததில்லை ஆனால் எந்த ஆண்மகனிடமும் நான் இப்படி உணர்ந்ததுமில்லை.இது என்ன உணர்வு என்று புரியவில்லை ஆனால் அதை ஆராயவும் மனம் விரும்பவில்லை. எது வரை போகிறது என்று தான் பாப்போம் என்று தீர்மானித்தேன்.ஆனால் உள்மனம் என்னை உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது அவரிடம் அதிகம் நெருங்காதே என்று என்னை எச்சரித்துக்கொண்டே இருந்தது.உள்மனம் சொல்வதை கேட்டா நாம் அனைவரும் நடக்கிறோம் நான் மட்டும் என்ன விதிவிலக்கா?

அன்று

அவனின் புன்னகை என்னை என்னவோ செய்தது,அவனிடம் ஓடி சென்று நான் தேடியது உன்னை போன்ற ஒரு ஆண்மகனைத்தான் என்று சொல்ல வேண்டும் போல் தோன்றியது.பொதுவாக என்னை விட்டு விலகி விலகி செல்லும் அவன் ஏன் இன்று என்னிடம் இப்படி நடந்து கொண்டான். நீ நிற்கும் இடத்தில் நீ மட்டும் அல்லாது மற்றவரையும் ஆண்மகனாக மாற்றி விடுகிறாய் அது எப்படி? அவனின் நினைவு என்ற ஆக்கிரமிப்பு என்னை விட்டு அகல வெகு நேரம் பிடித்தது.அதற்கு பின் தினமும் அவனை ஒரு முறையேனும் பார்க்கவில்லையெனில் அன்றைய தினம் என்னவோ போல் இருப்பதாக உணர்ந்தேன்.நாங்கள் இருவரும் தனியாக சேர்ந்து இருக்க ஒரு சந்தர்ப்பம் கிட்டியது. மும்பையில் அனைத்திந்திய அளவில் ஒரு வொர்க்க்ஷாப் நடக்கவிருந்தது அதற்கு அனைத்து சிறுகுறு தொழிற்சாலை யூனியன் லீடர் மற்றும் முதலாளிகள் அழைக்கப்பட்டிருந்தனர்.இரண்டு தின கூட்டம் அது.அதை கண்டதும் மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைந்து மேலாளரை அழைத்து அதை பற்றி கூறியதும் அவர், சார் அந்த யூனியன் லீடர் எங்கும் வர மாட்டார் சார் இது போன்று பலமுறை அழைத்தும் உபதலைவரை தான் அனுப்புவார் ஆகவே இதை மறந்து விடுங்கள் சார் இதனால் நமக்கு செலவு தானேயன்றி உபயோகம் ஒன்றும் இல்லை என்று புலம்பினார். நீங்கள் அவரை அழைத்து வாருங்கள் நான் பேசிக்கொள்கிறேன் என்று கடிந்து அனுப்பினேன். சில நிமிடங்களில் என் கதவை திறந்து வந்தான். அவன் உள்ளே நுழைந்ததுமே அவனின் வியர்வை மனம் அவனின் ஆண்மையை எனக்கு மீண்டும் ஒரு முறை பறை சாற்றியது.
புன்னகைத்து அவனை அமர சொன்னேன். அந்த கூட்டத்தின் அவசியத்தையும் அவன் அதற்கு போக வேண்டியதன் காரணத்தையும் கூறினேன். அவனிடம் நானும் உங்களுடன் வருகிறேன் என்று அழுத்திக்கூறினேன்.பதில் ஏதும் கூறாமல் என்னால் முடியாது சார் எப்பொழுதும் போல் உபதலைவரை வரச்சொல்கிறேன் என்று கூறி அறையை விட்டு வெளியேறினான்.

அன்று

அன்றைய தினத்திற்கு பின்பு அவரை தினமும் ஒரு முறை பார்ப்பது வழக்கமாகி விட்டது. அவர் அழைப்பதாக எனக்கு தகவல் வரவும் நான் அவரை காண அவரின் அறைக்கு சென்றேன்.என்னை இன்முகத்துடன் வரவேற்ற அவர் மும்பையில் நடக்கவிருக்கும் வொர்க்க்ஷாப் பற்றியும் அதற்கு அனைத்து சிறுகுறு தொழிற்சாலை யூனியன் லீடர் மற்றும் முதலாளிகள் அழைக்கப்பட்டிருந்ததையும் விளக்கினார் மேலும் அதற்கு தானும் உடன் வருவதாக அழுத்தி கூறினார்.வயது வந்த தங்கை இருப்பதாலும் தாயை தனியாக விட்டு இது வரை எங்கும் சென்றதில்லை என்பதாலும் நான் வழக்கம் போலவே மறுத்தேன்.உபதலைவரை அழைத்துச்செல்லுங்கள் என்று கூறி வெளியேறினேன்.மறுநாள் உபதலைவர் அவரின் அறைக்குள் அழைக்கப்படும் செய்தி அறிந்து படபடப்பாக இருந்தது. நான் ஏன் இதற்கு பதறுகிறேன் என்று புரியவில்லை.உபதலைவர் வரும்வரை என் மனம் வேகமாக அடித்துக்கொண்டிருந்தது.சில நிமிடங்களுக்கு பிறகு வியர்வை சிந்த வந்தார் உபதலைவர்.நாற்பதுகளின் மத்தியில் இருக்கும் அவர் இப்படி வந்தது எனக்கு ஆச்சரியத்தை தந்தது. என்னிடம் வந்த அவர் பெரியவர் எவ்வளவோ தேவலாம் சின்ன முதலாளிக்கு ஏன் இப்படி கோபம் வருகிறது பொரிந்து தள்ளி விட்டார் என்றார். என்னவாயிற்று என்று வினவவும் தன்னிடம் சில கேள்விகளை கேட்ட பின் ஆங்கிலத்தில் என்ன என்னவோ கூறினார்.ஒன்றும் புரியாமல் முழித்த என்னிடம் இது கூட புரியாமல் மும்பைக்கு வந்து என்ன செய்ய போகிறீர்கள் எனக்கு தெரியாது ஆங்கிலம் படித்து விட்டு வாருங்கள் இல்லை ஆங்கிலம் தெரிந்த உங்கள் தலைவரை வரச்சொல்லுங்கள் என்று சொல்லி நீங்கள் போகலாம் என்று முகத்தில் அடித்தாற்போல் சொல்லிவிட்டார் என்றார்.
அவரின் திருவிளையாடல் எனக்கு புரிந்தது ஒரு பக்கம் சிரிப்பு வந்தாலும் சரி போங்கள் நான் அவரிடம் பேசுகிறேன் என்று கூறிய எனக்கு ஏனோ மனம் மகிழ்ச்சியில் திளைப்பதாகவும் தோன்றியது. ஏன் இப்படி என்று யோசித்துப்பார்த்தால் நான் இதை தான் எதிர்பார்தேனோ என்றும் தோன்றியது

அன்று

அவன் என் அழைப்பை உதாசீனப்படுத்தியதை எண்ணி எரிச்சலடைந்தேன்.ஆனால் மறு நொடியே இவனை என் வழிக்கு கொண்டு வருகிறேன் பார் என்று எனக்குளே சபதம் போட்டுக்கொண்டேன்.என்னுடனா வர மாட்டேன்கிறாய்? நான் யார் என்பதை உனக்கு புரியவைக்கிறேன் பார் என்று கறுவிக்கொண்டேன்.அன்றைய தினம் முழுவதும் அதைப்பற்றியே சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தேன்.ஒரு யோசனை நடு இரவில் தோன்றியது.அதை எப்படி செயல்படுத்துவது என்று திட்டமிட்டு அப்படியே தூங்கியும் போனேன்.மறு நாள் உபதலைவரை வரப்பணித்தேன். சில நொடிகளில் ஒரு நடுத்தர வயதில் ஒருவர் நுழைந்தார். முகத்தை கடு கடு என வைத்துக்கொண்டே இதற்கு முன்பு எத்தனை முறை தொழிற்சாலை நிமித்தம் வெளியில் சென்று கூட்டத்தில் கலந்துள்ளீர்கள் என்று கேட்டேன். ஏதோ ஒரு பதில் கூறினார். அடுத்ததாக என் அம்பை எய்தினேன்,ஆங்கிலத்தில் சரமாரியாக பல கேள்விகளை கேட்டேன்,அவர் பேந்த பேந்த விழித்ததை பார்க்க எனக்கே பரிதாபமாகத்தான் இருந்தது.அதற்காக நாம் எண்ணியதை முடிக்க வேண்டாமா என்று எண்ணிக்கொண்டு என்ன பதில் தெரியவில்லையா? இல்லை சொன்னதே புரியவில்லையா என்று மேலும் சினந்தேன்.அவர் என்னை நோக்கி மன்னிக்கவும் எனக்கு இங்கிலீஷ் தெரியாது என்று பதறினார்.என் வேலை சுளுவாயிற்று. ஆங்கிலம் தெரியாமல் மும்பை வந்து என்ன செய்யப்போகிறீர்கள் ஒன்று போய் ஆங்கிலம் கற்றுக்கொண்டு வாருங்கள் இல்லை ஆங்கிலம் தெரிந்த உங்கள் தலைவரை வரச்சொல்லுங்கள் என்று சொல்லி நீங்கள் போகலாம் என்று முகத்தில் அடித்தாற்போல் சொல்லிவிட்டேன். அவர் வியர்த்து வெளியேறியது எனக்கு அப்பட்டமாக தெரிந்தது.இதெற்கெல்லாம் வருத்தினால் முடியுமா என்று என் மனமே என் மனதை சமாதானம் செய்தது.ஒரு தடையை ஏற்படுத்தியாகி விட்டது இதன் விளைவு இன்று அல்லது நாளை தெரியும் அது வரை பொறுத்திருப்போம் என்று எண்ணி மற்ற அலுவல்களை கவனிக்கதொடங்கினேன்.

அன்று

என் மனம் இதை தான் எதிர்பார்த்தா?ஏன் இது எல்லையில்லா ஆனந்தம் அடைகிறது. உபதலைவரின் வியர்க்க விறுவிறுக்க வந்த பிம்பம் மீண்டும் மனதில் நிழலாட சிரிப்பு வந்தது.இவரின் தந்திரம் என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியது,மீண்டும் என்னை அழைப்பார் என்று காத்திருந்தேன். ஆனால் அன்று முழுவதும் அழைப்பு வரவில்லை.மீண்டும் உபதலைவரை அழைத்து என்னவாயிற்று என்று கேட்கலாமா என்று எண்ணிய மறுநிமிடம் வேண்டாம் அவர் இருக்கும் நிலையில் மீண்டும் கேட்டால் எனக்கு இந்த பதவியே வேண்டாம் என்று ஓடி விடுவார் என்று நிதர்சனமாக தெரிந்தது.மறுநாள் காலை அவர் உபதலைவரை அழைப்பதாக ப்யூன் வந்து சொன்னதுமே உபதலைவர் புலம்ப துவங்கிவிட்டார்.தம்பி நீங்கள் தான் என்னை காப்பாற்ற வேண்டும் நீங்களும் வாருங்கள் என்று கெஞ்சாத குறையாக கேட்டார்.அது முறையல்ல உங்களைத்தான் அழைத்திருக்கிறார் ஆகவே நான் வருவது சரியாக இருக்காது என்று விளக்கி அவர் ஏதேனும் கேட்டால் என்னிடம் சொல்லிவிட்டேன் நீங்கள் தயவு செய்து அவரை அழைத்து கேட்டுகொள்ளுங்கள் என்று பணிவுடன் சொல்லிவிடுங்கள்.பதறாதீர்கள் என்று சொல்லி நான் பதற்றத்துடன் காத்திருந்தேன்.ஒவ்வொரு நொடியும் ஒவ்வொரு யுகமாக கழிந்தது.சில நிமிடங்கள் கழித்து அவர் என்னை அழைப்பதாக வந்து ப்யூன் சொன்னான்.உள்ளுக்குள் பதற்றம் தோன்றினாலும் அதை வெளிக்காட்டாமல் அவரின் அறைக்குள் நுழைந்தேன்.ஒரு பக்கம் பரிதாபமாக உபதலைவர் இருக்க எதிரில் கம்பீரமாக சிடுசிடு வென இவர் இருந்தார்.இவருக்கு தான் அது ஓட்ட மாட்டேன்கிறதே பின் ஏன் எப்படி? அந்த சாந்தமான முகம் தான் எத்தனை அழகு என்று எண்ணிக்கொண்டேன். நான் அவரை அப்படி பார்த்ததை கவனித்த அவரின் முகத்தில் ஒரு நொடி சாந்தம் திரும்பியது.பின் மீண்டும் வேண்டுமென்றே முகத்தில் கடுமையை கொண்டு வர முயற்சி செய்தார்.என்னை இருக்கையில் அமர சொல்லிவிட்டு வரும் சனிக்கிழமை காலை மும்பையில் கூட்டம் துவங்குகிறது உங்கள் உபதலைவரால் வர முடியாது என்று சொல்லி விட்டார். என்னுடன் யார் வர போகிறீர்கள் எனக்கு மற்ற ஏற்பாடுகளை பார்க்க சொல்ல வேண்டும் என்று சொல்லவும் நான் உபதலைவரை பார்க்க அவர் பரிதாபமாக தம்பி நீங்கள் முதலாளியுடன் போய் வாருங்கள் நான் ஆங்கிலம் தெரியாமல் போய் என்ன உபயோகம் இருக்க போகிறது.எனக்கு உள்ளுக்குள் எரிச்சல் வந்தாலும் அதை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாமல் அமைதியாக இருந்தேன்.அவர் என்னை கிண்டலாக பார்த்து நீங்கள் இருவரும் பேசி ஒரு முடிவை இன்று மதியத்திற்குள் சொல்லுங்கள் என்றார்.இது மிகவும் முக்கியமான கூட்டம் ஆகவே இருவரில் ஒருவர் கண்டிப்பாக என்னுடன் வருகிறீர்கள் என்று கட்டளை தொனிக்கும் விதத்தில் கூறி கை கூப்பவும் வேறு வழியின்றி இருவரும் வெளியில் தள்ளப்பட்டோம்.....

அன்று

மறுநாள் காலை வந்ததும் உபதலைவரை அழைத்து வர சொன்னேன்.உபதலைவர் பதற்றத்துடன் வந்தார் சிடுசிடுப்பை சிறிதும் குறைக்காமல் என்ன முடிவு செய்தீர்கள் என்று சிறிது கடுமையாகவே கேட்டேன் அவர் பதற்றத்தில் சார் நான் வரவில்லை தலைவர் வருவார் சார் என்றார்.எனக்கு சிறிதாக புன்னகை தோன்றி மறைந்தது இருப்பினும் அவர் ஒத்துக்கொண்டாரா? என்று வினவினேன். இல்லை சார், நான் வரவில்லை என்று சொன்னால் அவர் வந்து தானே சார் ஆக வேண்டும் என்று சொல்லவும் எனக்கு மகிழ்ச்சி தோன்றியது.இருங்கள் அவரை அழைத்தே கேட்டு விடலாம் என்று சொல்லி அவனை வரச்சொல்லி அனுப்பினேன்.கதவை தட்டி உள்ளே நுழைந்தான்.அவனை பார்ததுமே ஏன் என் மனம் குழைகிறது என் சிடுசிடுப்பை வலுக்கட்டாயமாக முகத்தில் கொண்டு வந்தேன். வந்தவன் என்னையே குறுகுறுவென பார்க்கவும் ஒரு நொடி புன்னகை என்னையும் அறியாமல் வந்து போனது காரியம் ஆகும் வரை மாற கூடாது என்று மீண்டும் விறைப்பாக வைத்துக்கொண்டேன். எனக்கே என்னை நினைத்து சிரிப்பு வந்தது.அதே விறைப்புடன் அவனை இருக்கையில் அமர சொல்லிவிட்டு வரும் சனிக்கிழமை காலை மும்பையில் கூட்டம் துவங்குகிறது உங்கள் உபதலைவரால் வர முடியாது என்று சொல்லி விட்டார். என்னுடன் யார் வர போகிறீர்கள் எனக்கு மற்ற ஏற்பாடுகளை பார்க்க சொல்ல வேண்டும் என்று கூறினேன்.நான் சொல்லி முடிக்கவும் உபதலைவர் அவனை பார்த்து தம்பி நீங்கள் முதலாளியுடன் போய் வாருங்கள் நான் ஆங்கிலம் தெரியாமல் போய் என்ன உபயோகம் இருக்க போகிறது என்று என்னவோ நான் சொல்லி கொடுத்த மாதிரி சொல்லி என்ன சரி தானே என்பதை போல் என்னை ஒரு பார்வை பார்க்கவும் நான் கிண்டலாக அவர்களை பார்த்து நீங்கள் இருவரும் பேசி ஒரு முடிவை இன்று மதியத்திற்குள் சொல்லுங்கள் என்றேன்.இது மிகவும் முக்கியமான கூட்டம் ஆகவே இருவரில் ஒருவர் கண்டிப்பாக என்னுடன் வருகிறீர்கள் என்று கட்டளை தொனிக்கும் விதத்தில் கூறி கை கூப்பவும்.அவர்கள் வெளியேறினார்கள்.வெளியேறும் போது என்னுள் வெற்றிபுன்னகையும் அவனிடம் குழப்ப முகமும் கண்டேன்.........

அன்று

ஒரு பக்கம் மகிழ்ச்சியிருந்தாலும் அத்தனை எளிதில் நான் தோற்றுப்போகவும் தயாராகவில்லை. ஏனோ வெளியில் வரும் போது அவரின் புன்னகை எனக்கு வெற்றிபுன்னகை சிந்தியதாகவே தோன்றியது.எனக்கு குழப்பமே தோன்றியது.அவர் முதலாளி என்றால் நான் அவர் நினைத்தபடியெல்லாம் ஆட வேண்டுமா என்று என் மனம் என்னை தூண்டி விட்டது. அதே கணம் நீ இதை தானே விரும்பினாய் பின் ஏன் இந்த பிடிவாதம் உனக்கு என்றும் உளறியது.இதை சட்டை செய்யாமல் என்ன நீங்கள் இப்படி நான் வருவேன் என்று எப்படி சொன்னீர்கள் என்று உபதலைவரிடம் கடிந்தேன். அவரோ போங்க தம்பி நான் மட்டும் அப்படி சொல்ல வில்லையென்றால் என்னை ஒரு வழி பண்ணியிருப்பார் அவர் மேலும் நீங்கள் வருவதைத்தான் விரும்புவதாக தெரிகிறது. என்று சர்வ சாதாரணமாக .சொல்லிவிட்டு அகன்றார்.எனக்கு என்னவோ போல ஆகி விட்டது அவர் சொன்னதை கேட்க நன்றாக இருந்தாலும் இப்படியெல்லாம் அடுத்தவர்கள் யூகிக்கும் படி ஏன் இவர் நடந்து கொள்கிறார் என்று கோபம் வந்தது.மும்பை செல்லும் பொழுது அவரிடம் இதைபற்றி எச்சரிக்கவேண்டும் என்றெண்ணினேன். மனம் என்னை நோக்கி சிரித்தது ஸோ போவதாக முடிவு பண்ணி விட்டாய் அல்லவா என்று ஏளனம் செய்தது.ஏன் போனால் என்னவாம் நான் வேலை நிமித்தம் தான் செல்கிறேன் அவருடன் ஊர் சுற்ற அல்ல என்றேன். ஓஹோ அப்படி வேற ஆசை இருக்கிறதா நீ நடத்து மகராஜா என்று மீண்டும் தூண்டியது.இருக்கட்டும் ஆனாலும் அவரிடம் அவ்வளவு எளிதில் பணிந்து விட கூடாது. கடைசி வரை தவிக்க விட்டு பிறகு தான் சம்மதம் தெரிவிக்க வேண்டும் என்ற என்னை நோக்கி நானே சிரித்துக்கொண்டேன்...

அன்று

வெற்றி புன்னகையுடன் இருந்த எனக்கு அவனின் குழப்பம் நிறைந்த முகம் ஒருவித யோசனையை தந்தாலும் வெற்றி மிதப்பில் மறந்து விட்டேன். அன்றைய இரவு முழுவதும் மும்பை பற்றிய என் கனவு பலிக்கபோவதை எண்ணி மகிழ்ந்து கொண்டே உறங்கிப்போனேன்.மறு நாள் காலை அலுவலகம் வந்ததும் முதல் வேலையாக காரியதரிசியை அழைத்து அவனை வந்து என்னை பார்க்க பணித்தேன்,சில நொடிகளில் திரும்பி வந்த காரியதரிசி சார் அவர் இன்றும் நாளையும் விடுமுறை எடுத்திருக்கிறாராம் என்று ஒரு குண்டை தலையில் போட்டு சென்றாள்.ஒரு கணம் என்னுடைய கனவுகள் அத்தனையும் என் கண் முன்னே சரிந்து விழுவதை கண்டேன்.நாளை மறுநாள் மும்பை பயணிக்க வேண்டிய நிலையில் அவன் இரண்டு தினங்கள் விடுமுறை என்றதும் எனக்கு மிகுந்த கோவமும் அதே நேரம் என்னுடைய தோல்வியை ஒப்புக்கொள்ள மறுத்த என்னுடைய சுயகௌரவமும் என்னை உசுப்பேத்தி விட்டது.இவன் என்ன நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறான் அவன் மனதில், இவனை ஒரு வழி செய்கிறேன், நான் யார் என்பதை காட்டுகிறேன் என்று கறுவிக்கொண்டேன்.மேலாளரை அழைத்து உபதலைவரை வரச்சொன்னேன்,கடுங்கோபத்தில் இருந்த நான் வந்த உபதலைவரை அமரக்கூட சொல்லாமல் நாளை மறுநாள் மும்பையில் மீட்டிங் உங்கள் தலைவர் இரண்டு தினங்கள் விடுப்பு எடுத்து ஓடி விட்டார் ஆதலால் நீங்களும் மேலாளரும் போய் வாருங்கள் என்று கூறி நீங்கள் போகலாம் என்று ஆணையிட்டேன்.ஒரே கணத்தில் மேலாளரும் உபதலைவரும் திடுக்கிட்டு சார் என்றார்கள் ஒரு சேர. யூ மே கோ நொவ் என்று சொல்லி மடிக்கணினியில் வலுக்கட்டாயமாக பார்வையை செலுத்தினேன்.
சில நொடிகளில் மே ஐ கம் இன் என்று ஒரு ஒலி கேட்டது.......

அன்று

அவரின் வெற்றி புன்னகை என்னை சிறிது சினம் கொள்ளவே செய்தது என்றாலும் நான் மனதளவில் மும்பைக்கு செல்ல தயாராகி விட்டேன்.ஆனால் நான் நினைத்த படி அத்தனை எளிதில் அவர் வெற்றியை சுவைக்கவும் கூடாது என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.மதியத்திற்குள் பதில் சொல்ல வேறு சொல்லியிருக்கிறார்.என்ன செய்வது என்று யோசித்துக்கொண்டேயிருந்தேன் நல்ல வேளையாக என்னை அன்று முழுவதும் அழைக்கவில்லை.வேலை முடிந்து வீட்டுக்கு சென்ற எனக்கு ஒரு நல்ல வாய்ப்பும் கிட்டியது. என் தங்கையை பார்க்க ஒரு வரன் வந்ததாக அம்மா சொல்லவும் அதை பற்றி விசாரிக்க வெளியூர் செல்ல வேண்டும் என்றும் இரண்டு தினங்கள் லீவ் எடுக்கவும் வேண்டினர்.எனக்கும் சரியாகவே தோன்றியது மேலும் இந்த இரண்டு தினங்கள் அவரும் கொஞ்சம் தவிக்கட்டும் என்றும் எண்ணிக்கொண்டேன்.ஆனால் சனிக்கிழமையல்லவா மீட்டிங் என்று சொல்லியிருந்தார் அப்படியானால் நாளை போய் சொல்லி விடலாம் நான் வெள்ளி மாலை வந்து விடுவதாக ஆனால் அவர் விமானத்தில் செல்லலாம் நாம் ட்ரெயினில் போக வேண்டும் என்றால் என்ன செய்வது என்று யோசித்தேன்.எப்படியும் நாளை கிளம்புவதற்கு முன் அவரை நேரில் பார்த்து கேட்டு விடலாம் என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.மறுநாள் காலையில் இரண்டு நாள் விடுமுறைக்கு தகவல் தெரிவித்து விட்டு சாவகாசமாக கிளம்பினேன்.நேராக அவரின் அறைக்கு சென்று மே ஐ கம் இன் என்றேன்.எஸ் ப்ளீஸ் என்று எரிச்சலான அவரின் அனுமதி கிடைத்தது.
உள்ளே நுழைந்த என்னை அவர் பார்ப்பதில் இருந்த ஆச்சர்யம் கலந்த எரிச்சல் எனக்கு சிரிப்பை வரவழைத்துவிட்டது மெதுவாக சிரித்தும் விட்டேன்,அது அவரின் சினத்தை மேலும் அதிகரித்தது. என்னை உக்கிரமாக பார்த்த அவர் என்ன நினைத்ததை சத்தித்து விட்டோம் என்ற திமிரா என்றார். ஹலோ சார் நீங்கள் என்ன பேசுகிறீர்கள் என்று ஒன்றும் அறியாததை போல கேட்டேன்.

அன்று

ஒரு நொடி அவனின் குரலாக இருக்குமோ என்ற ஐயம் இருந்தது.இருப்பினும் கொண்டிருந்த கோவத்தில் எஸ் ப்ளீஸ் என்று எரிச்சலான குரலில் அனுமதி அளித்தேன்.
வந்தது அவன் தான்.இன்று சீருடையில் இல்லாமல் மிக அழகாக கவர்ச்சியாய் வெளிர் நீலத்தில் ஒரு டீ ஷர்ட்டும் கடும் நீலத்தில் ஜீன்ஸும் அணிந்து வந்திருந்தான்.திண்ணென்ற அவனின் மார்பும் அதை ஒட்டிப்பிடித்தாற் போன்ற அவனின் டீ ஷர்ட்டும் அதற்கு மிகப்பொருத்தமான ஜீன்ஸும் அவனை ஒரு தலைசிறந்த மாடல் போன்ற உருவத்தை அளித்திருந்தது.ஒரு நிமிடம் என் இமைகள் மூட மறந்தது என் ஏக்க பெருமூச்சை மிகவும் கட்டுபடுத்தி வெளிவராமல் செய்தேன்.என் ஆச்சர்யம் கலந்த பார்வை அவனை சிரிக்க வைத்து விட்டது போலும் என்னை பார்த்து க்ளுக் என சிறிது விட்டான்.எனக்கு கோவம் தலைக்கேறியது அவனை உக்கிரமாக பார்த்து என்ன நினைத்ததை சாதித்து விட்டோம் என்ற திமிரா என்றேன். ஹலோ சார் நீங்கள் என்ன பேசுகிறீர்கள் என்று ஒன்றும் அறியாததை போல கேட்டான்.முதன்முறையாக அவனை பெயர் சொல்லி அழைத்தேன். நீ உன் மனதில் என்ன நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறாய் என்றேன்.அவனிடம் இருந்து ஒரு அழகான புன்னகை வெளிப்பட்டது.மனதில் நினைப்பதைஎல்லாம் சொல்லிவிட முடியுமா சார் என்று ஒரு மார்க்கமாக பதில் அளித்தான்.எனக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை எங்கே நான் என் கண்ட்ரோலை இழந்து விடுவேனோ என்று பயந்தேன்.அப்பொழுது தான் அவனை இது வரை அமரச்சொல்லவில்லை என்பது உரைத்தது.ப்ளீஸ் டேக் யுவர் சீட் என்றேன். தேன்க் யூ என்றவாறே அமர்ந்தான்.அவனை பார்க்கும் போதெல்லாம் என் கோபமும் நிதானமும் ஏன் தவறுகிறது என்பது புரியவில்லை.இரண்டு தினங்கள் விடுப்பு எடுத்தது எனக்கு தெரிவித்தாகி விட்டது அதற்கு தான் வந்தீர்கள் என்றால் நீங்கள் போகலாம் என்றேன். அப்பொழுது நாம் மும்பை போக வில்லையா சார் என்றான்? அவனின் வழக்கமான ஆண்மை நிறைந்த குரல் இன்று கவர்ச்சி கலந்து சொன்ன விதம் என்னை நிலைகுலைய வைத்தது. சில மணித்துளிகளுக்கு முன் சுக்குநூறான என் கோட்டை மீண்டும் என் முன்னே விஸ்வரூபம் எடுத்து நின்றது.

@ tvlguy

திருநெல்வேலி மும்பை ரயில் ஓடுமா ஓடாதா??

(நியாயமா ஃப்ளைட் பறக்குமா பறக்காதான்னு தான் கேக்கணும்.. அதுக்கு நம்ம ஊர்ல வழியில்லையே..?!)

இன்று

அவர் தன் அன்னையிடம் என்னை பற்றி கூறியிருப்பார் என்று எனக்கு தெரிந்திருந்தாலும் என்னை அவர் நினைவு வைத்து எனக்கு அவர் ஆறுதல் கூறியது எனக்கு மிகுந்த மனத்தெம்பை அளித்தது.நானும் அவரிடம் சாந்தமாக ஒன்றும் நடக்காது அவர் மீண்டு வருவார் அம்மா என்றேன்.அவர் எப்படி இருக்கிறார் அம்மா என்று வினவியதும் அழத்தொடங்கி விட்டார்கள்.அவரின் கண்ணீரைக்கண்டதும் எனக்கும் கண்ணீர் தளும்பியது.
பெரியவர் இப்பொழுது எங்கள் பக்கம் வந்து இருவரையும் விலக்கி விட்டு தம்பி இங்கே வாருங்கள் என்று தனியாக அழைத்து சென்று என் மகன் கடைசியாக உன்னிடம் பேசியதாகத்தான் போலீசில் சொல்கிறார்கள் என்ன பேசினான்? அதற்கு பின் என்ன நடந்தது என்று கேட்கவும் ஒரு நொடி என் மூச்சு நின்று போனது.

அப்படியே எல்லா பகுதியையும் இப்பவே போஸ்ட் பண்ணிட்டிங்கனா நல்லா இருக்கும்

அசந்தா அடிக்கிறது உங்கள் ஸ்டைல் ..அசராமல் அடிக்கிறது என் ஸ்டைல் ன்னு ஒரு படத்துல வசனம் வரும். அது போல செம தாக்கு நண்பா..ஆனால் இப்படி விளம்பர இடைவேளை இல்லாத திரைப்படம் போல இடை சொருகல் இல்லாத இந்த பாணி நல்ல படிகிற மூட உருவாகுது இல்ல ....

இன்று

நான் அழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்கிறேன்..இது என்ன உலகம் என்று தெரியவில்லை விதவிதமான சப்தங்கள், ஆழ்மனதில் மட்டும் என்னவனின் நினைவுகள் அது என்னை எங்கோ கட்டி போட்டது போன்று ஒரு அழுத்தம்.அந்த பிடியிலிருந்து விலகமுடியவில்லை அந்த வினோத சப்தங்கள் என்னை அழைப்பது போன்று ஒரு எண்ணம்.அது பிரமையா இல்லை நிஜமா என்று தெரியவில்லை.ஆனால் அங்கு போவதற்கு என் மனம் விரும்பவில்லை என்னவனின் நினைவுகள் என்னை அங்கு நோக்கி போகாதவண்ணம் என் மனதை சிதறடிக்கிறது,மனம் பின்னோக்கி மும்பையின் நிமிடங்களை அசை போடுகிறது.எல்லோர் வாழ்விலும் சில நிமிடங்களை ஆயுசு முழுக்க மறக்க முடியாது எனக்கும் அப்படி தான் அந்த மும்பையில் நாங்கள் கழித்த ஒவ்வொரு நிமிடங்களும். அதை நினைக்கும் பொழுதே என் மனம் புத்துணர்வு அடைகிறது முகத்தில் புன்முறுவல் விரிகிறது.

இங்க செக் இன்.. !

மும்பையில்.. $# இன்னா??!!

@thamizhan
நான் ஜனவரிக்கு முன்பு அடுத்த பதிவை பதிந்திடுவேன் ஒரு வேலை மிகவும் அவசரம் என்றால் மும்பைக்கு நம் இருவருக்கும் பிளைட் டிக்கெட் போடுங்கள் நேரில் போய் பார்த்து விட்டு வருவோம்